काही प्राणी मरतात, तर काही हकनाक मारले जातात. अगदी.. मनुष्य प्राणी सुद्धा मारला किंवा मेला जात असतो.

तर मग.. जंगलात शिकार करत असताना मोठ्या मांसाहारी प्राण्यांकडून छोट्या प्राण्यांना एक भक्ष म्हणून मारलं जात असतं. पण, ते फक्त त्या संभाव्य प्राण्याच्या पोटाची आग विझवण्यासाठी. असं विनाकारण कोणी कोणाला मारणार नाही. तसं पाहायला गेलं तर.. हे एक जीवनचक्र आहे.
परंतु,
मनुष्य.. हा, शाकाहारी प्राणी असताना सुद्धा. निव्वळ आपल्या जिव्हेचे चोचले पुरवण्यासाठी किंवा अगदी अपघाताने तो मांसाहारी झाला आहे. याबाबत कोणाचंही दुमत नसावं.

शेवटी काय आहे,
मारलं किंवा मेलं, कि.. त्याची विल्हेवाट हि लागणारच असते..!

तर मग.. शिकारी प्राणी शिकार करून खातो. किंवा, मनुष्य प्राणी जिव्हेचे चोचले किंवा पोटाची खळगी भरण्यासाठी जनावर मारून खात असतो.
परंतु, आपण विचार करायला गेलो तर. या न त्या कारणाने, हे जीवित प्राणी अप्रत्यक्षपणे का होईना. कोणाच्या तरी कामाला येतच असतात.
यातील, प्रत्येक मुक्या जनावराच्या.. मासाचा, चामडीचा, दाताचा, शिंगांचा किंवा आणखीनही अशा बऱ्याच काही गोष्टी असतील. आपण, मनुष्य प्राणी त्याचा पुरेपूर आणि हवा तसा वापर करून घेत असतो. का तर, आपल्याकडे काहीतरी जास्तीची अक्कल आहे म्हणून. आणि, कोणत्याही परिस्थितीत आपल्याला ते " जीवधन " वाया घालवायचं नसतं. हा विचार, म्हणजे अगदी काळ्या दगडावरची पांढरी रेष आहे.

परंतु, याला सुद्धा अपवादात्मक अशी आणखीन एक गोष्ट आहे.

मनुष्यप्राणी.. जीवित असताना सुद्धा कोणाच्या कामाला येत नाही. आणि, मेल्यावर सुद्धा तो कोणाच्याच कामाला येत नाही. निरनिराळे जातिवंत पगडे धारण करून, जो तो जीवित व्यक्ती, त्या मयत व्यक्तीचा आपापल्यापरीने धार्मिक अंत्यविधी पार पाडत असतो.

पण खरं पाहायला गेलं तर, आपल्या मानवी शरीराला जाळून किंवा गाडून कोणता हेतू साध्य होणार असतो..? पूर्वापार चालत आलेल्या या परंपरांना आपण कोठेतरी थांबवलं पाहिजे. हे आपलं कर्तव्य नाहीये का..?

जन्मजात डोळे नसल्याने, कितीतरी अंध बांधव त्यांचं संपूर्ण आयुष्य गडद काळोखात घालवत असतात. अपघातात चामडी जळलेल्या व्यक्ती, कितीतरी मोठ्या नर्कमय यातना भोगत असतात. परंतु काही केल्या त्यांना त्वचा किंवा डोळे मिळत नाही.
मूत्रपिंड, हृदय, स्वादुपिंड..
अशा कितीतरी मानवी अवयवांची गरज असलेले व्यक्ती, रोजच्या रोज हकनाक मरत असतात.
का तर..

" भारतात, अवयव दान करण्याची परंपरा किंवा दानत नाहीये.! "

मित्रहो..
" मरावे तरी कीर्तीरूपी, नाही.. तर " अवयव " रुपी तरी उरावे..! "
हा.. नवीन मूलमंत्र आपण सर्वांनी अमलांत आणणं आजची खरी आणि काळाची गरज आहे.

व्यक्ती गेल्यानंतर.. त्याला जाळून किंवा गाडून तुम्हाला त्याच्या स्मृती जपता येणार नाहीयेत. परंतु, त्याच्या मृत्यू पश्चात..
खोटं बोलून म्हणा किंवा त्या मृत व्यक्तीच्या मर्जीविना म्हणा. तुम्ही जर अवयव दानाचं हे महान सत्कार्य कराल. तर, तुमचे मृत आप्तेष्ट कोणत्याही रुपात तुम्हाला सदैव भेटत राहतील.
आणि, ते सुद्धा खऱ्या अर्थाने स्वर्गलोक प्राप्त करतील.

मित्रांनो.. मरणोत्तर अवयव दान, हि आजच्या काळाची गरज आहे. मृत शरीरातील महत्वाचे अवयव दान करून, आपण आपल्या मनाप्रमाणे मृत व्यक्तीचे अंत्यसंस्कार करू शकतोच कि.
 तर मग, विनाकारण..

" टिकाऊ अवयवांना टाकाऊ किंवा जळाऊ करण्यात कोणतं शहाणपण आहे..? "

बघा, विचार करा.. अवयव दान हि काळाची खरी गरज आहे..!