माझ्या एका मित्राला, एक; खूप घाण सवय आहे.
तो स्वतः, तब्बेतीने जरा गरगरीत आहे...
परंतु, त्याच्यासमोर कोणी मित्र वगैरे आला. कि, त्याचं नेहेमीचं एकच टुमनं असतं.
काय रे, तुझी तब्बेत खूपच खराब झालीय...!
मग, तो समोरचा मित्र .. पहिली स्वतःची, आणि' अर्थात, नंतर त्याची सुद्धा समजूत काढतो. 
आणि म्हणतो..... नाही रे, माझ्या तब्बेतीला काय झालय. अगदी तशीच आहे.
कमी नाही कि जास्ती नाही. अगदी व्यवस्तीत आहे मी..!

मित्रहो, होतं काय.. कि, एखाद्याच असं नकारार्थी बोलनं.
जर कोणी, खरोखरच मनावर घेतलं तर ?
किती पंचायत होईल..!
 मन, विनाकारणच झुरणीला लागतं. मनामध्ये, नको ते विचार येऊ लागतात. विनाकारणच घाबरायला होतं. काळजी वाटते, आपल्या तब्बेतीला काही झालं तर नसेल ना ?
असे, नाना विचार मनामध्ये येऊ लागतात.

त्याउलट, तुम्ही एखाद्याला असं म्हणा....
काय रे मित्रा, तुझी तब्बेत खूप मस्त दिसतेय. काही, खुराक वगैरे लावला आहेस कि काय ?
बघा, तुमच्या ह्या एका वाक्याने. समोरच्या व्यक्तीच्या अंगावर मुठभर मास नक्कीच वाढेल.
नेहेमी, सकारात्मक बोलायला शिकलं पाहिजे. असा, माझा तरी हट्ट आहे...

तर, आज नेमका तोच 'गरगरीत' मित्र मला भेटला.
घाई गडबडीत, त्याची स्कूटर थांबवून तो मला काही तरी ( म्हणजे, तेच नेहेमीचं ) म्हणणार. तितक्यात, मीच त्याला म्हणालो.
काय रे, तुझी तब्बेत खूपच वाढलीय. अशा स्थूल पणामुळे, तुला हृदय विकाराचा झटका येण्याची दाट शक्यता आहे. असं, मला वाटतंय. जरा वजन कमी कर राव तुझं...

माझं, हे वाक्य ऐकताच. गडी, अगदी कावरा बावरा झाला. आणि, म्हणाला...
चल.... येऊ का ? मी जरा, घाईमध्ये आहे....
असं म्हणून, तो स्कूटरला स्टार्टर मारून पळून गेला.

(त्याची खोड जिरवण्याकरिता, मी मुद्दामच त्याला असं म्हंटल होतं.)

स्वतःवर वेळ आली, कि अशी गत होते....

प्रत्येकाला वाटत असतं. मी निरोगी असावं, दणदणीत असावं.
विनाकारण, एखाद्याला हिणवण्यात काय अर्थ आहे..?
चला तर मग, संकल्प करूयात. आणि, सकारात्मक दृष्टीकोन ठेउयात.