काल आमच्या ऑफिसमध्ये एक व्यक्ती माहितीच्या अधिकारात काहीतरी विचारणा करीत होता.
शरीराने अगदी कृश असा तो व्यक्ती होता. मी त्याच्याकडेच पाहत होतो.
तितक्यात, माझ्या शेजारी बसलेला आमचा एक शिपाई मला म्हणाला.

कोणाला बघताय तुम्ही..? त्या किडक्याला बघताय का..?
मी मानेनेच त्याला होकार कळवला..

तर, तो शिपाई मला म्हणाला..
तो आपलाच कर्मचारी, कारकून आहे आपल्या इथे. कामाला यायचं नाव घेत नाही. आणि फालतू उठाठेवी भरपूर करत असतो. जसा माहितीचा अधिकार आला आहे. तसा तर, तो अगदी दिवाना झाला आहे. नको त्याची माहिती विचारत फिरत असतो. कधीकधी, मला सुद्धा भरपूर परेशान करत असतो. पण मी त्याला सरळ सांगतो.. मी शिंपाई आहे, लागलं तर झाडू मारायला सांगा पण नको त्या माहित्या मला विचारू नका..!
आणि पुढे म्हणाला, आज तो एका गरीब माणसाच्या विरोधात माहितीचा अर्ज घेऊन आला आहे. ज्याच्या घराच्या बाहेर अंघोळीसाठी एक मोरी ( न्हाणी ) होती. ती त्याने, घराच्या आतील बाजूस घेतली. त्यामुळे याची जळाली आहे. त्याने, ती जागा एक्वायार केलीच कशी..? असं त्याचं म्हणनं आहे..!

त्या लुकड्या सुकड्या व्यक्तीला पाहून, मी आमच्या शिपायाला म्हणालो..!
लैच मस्ती आहे राव याला, नको ते फालतू उद्योग करत सुटलाय, त्याला कोणी ठोका दिला नाही वाटतं अजून..!
तर तो शिपाई मला म्हणाला..!

आता तुम्हीच बघा, त्याच्या अंगावर जरा तरी " मटन " आहे का..? एका बुक्कीत मरल तो. त्यामुळे, त्याला कोणी मारत नाही. आणि, त्यामुळे हा सुसाट सुटला आहे.

त्या शिपायाच विशिष्ट असं बोलनं ऐकून, मला तर हसू बिलकुल कंट्रोल होत नव्हतं. पण, कसं बसं मी ते कंट्रोल केलं.
आपल्याकडे बोलताना सर्रास असं म्हणत असतात.. त्याच्या अंगावर मास आहे कि नाही.
पण, अंगावर मटन आहे का, असं कोणी म्हणत नाही.
त्यामुळे.. या शिपायाच्या वाक्यानंतर,

मला.. तो समोरील कृश कारकून व्यक्ती, लुकडा बोकड वाटत होता. तर, आमचा शिपाई मात्र मला अव्वल दर्जाचा कसाई वाटत होता..!