सोशल मिडीयाचा योग्य वापर..

व्यवसायासाठी सोशल मिडीयाचा वापर करायला काही लोकं अजूनही शिकली नाहीयेत.. काही मुलं तर व्हाट्सएपवर इकडचे मेसेज तिकडे आणि तिकडचे इकडे करण्यातच फालतू वेळ घालवत असतात.

माझा एक बिनकामाचा मित्र.. पाचशे रुपये रोज मिळतोय म्हणून, एका फ्रुट वाल्याकडे कामाला आहे. दिवसभर हातामध्ये फळं घेऊन रस्त्यावर उभं राहायचं, एवढंच त्याचं काम असतं. एकदा मी त्याला म्हणालो देखील.. तुला या व्यवसायातील माहिती झाली आहे, तर तू स्वतः हा व्यावसाय का सुरू करत नाहीस.? तर म्हणाला.. जाऊदे राव, फुकटची झंझट कोण करणार.? म्हणजे.. हि आळशी लोकं आयुष्यात कधीच यशस्वीपणे जीवन जगणार नाहीत.

मध्यंतरी.. आमच्या भागामध्ये एक मुलगा टेम्पो मधून समुद्री मासे विक्रीसाठी घेऊन आला होता. आजवर मी पाहिल्याप्रमाणे.. फळं, भाजीपाला, कांदा, बटाटा, लसून.. इथपर्यंत ठीक होतं. पण आता तर यांनी चक्क मासे विक्रीसाठी आणले होते. मी त्याचे दर चेक केले, तर बाजारभावाप्रमाणे याचे रेट्स बरेच कमी होते. माझ्या आवडी प्रमाणे मी त्याच्याकडे मासे खरेदी केले. त्याने विक्रीसाठी आणलेले मासे सुद्धा अगदी ताजे होते.
तर.. त्या मासे तोलून देणाऱ्या मुलासोबत अजून एक मुलगा होता. माझे मासे पिशवीत भरून दिल्यावर तो मला म्हणाला.. साहेब तुमचा मोबाईल नंबर द्या. मासे आले कि तुम्हाला व्हाट्सएपवर कोणते मासे आहेत, कसे आहेत, आणि कोणत्या ठिकाणी मिळतील, ते कळवतो.
आयती सुविधा मिळत आहे.. म्हणून, मी सुद्धा त्याला लगेच माझा नंबर देऊन टाकला. आणि तेंव्हापासून.. त्याचा मला, आठवड्यातून किमान तीन वेळा तरी मेसेज येतोच. अमुक तमुक मासा आला आहे. आणि अमुक वेळेला मी अमुक ठिकाणी हजर असेल.
दोनेक वेळा मी ओब्झर्व केलं.. त्याचा मेसेज आल्यानंतर, त्याने सांगितलेल्या वेळेनुसार, तिथून पुढे अवघ्या तासा दोन तासात मासे संपले आहेत, असा मला मेसेज यायचा. म्हणजे, उशिरा येणाऱ्या ग्राहकाला हेलपाटा पडू नये हा त्याचा त्यामागचा मूळ उद्देश.

मी विचारात पडलो.. याचं भांडवल काय, तर.. एक जुना तीनचाकी टेम्पो. पाच सहा क्रेट भरून समुद्री मासे.. ओले बोंबील, पापलेट, कोळंबी, हलवा, बांगडा, कुप्पा, सुरमई.. इत्यादी.
शेवटी.. एकदा मासे घेतल्यावर मी त्याला विचारणा केलीच.. तर म्हणाला,
व्हाट्सएपवर आपल्या परिसरातील ज्या त्या भागातील वेगवेगळ्या प्रकारचे मी ग्रुप बनवले आहेत. आठवड्यातून पाच दिवस निरनिराळ्या ठिकाणी मी मासे विकतो. अस्सल खवय्यांचे नंबर माझ्याकडे असल्याने, अवघ्या तास दोन तासात माझा सगळा माल विक्री होतो. माल अगदी ताजा, आणि रास्त किंमत असल्याने. बाकी कसलाच विषय राहत नाही. न दुकानाचं भाडं, ना मासे उरलेत म्हणून त्यांना बर्फात ठेवायचा त्रास..
आणि अगदी आनंदाने म्हणाला.. तुम्हाला काय खोटं बोलायचं.. सगळं जाऊन, रोजच्याला मला सात आठ हजार रुपये सुटतात. फक्त पहाटे मासे आळीत जाऊन मासे खरेदी करायचा तेवढा त्रास असतो, बाकी दुसरा काहीच त्रास नाही. आता या व्यवसायात मी चांगला स्थिरस्थावर झालो आहे.

माझ्या पाहण्यातलं हे एक प्राथमिक उदाहरण आहे. अशी कित्तेक उदाहरणं तुम्हाला आढळून येतील. फक्त ते डोळसपणे पाहायला शिका.
त्याकरिता.. माझ्या सगळ्या मित्रांना माझं सांगणं राहील. मी माझं काम करून फावल्या वेळात इथे मौजमजा करत असतो. पण चुकून तुमच्याकडे काही काम नसेल, तर या माध्यमाचा तुम्हाला कसा उपयोग करून घेता येईल. याच्या नवनवीन क्लुप्त्या तुम्ही शोधायला सुरवात करा. इथे दगड आणि माती सुद्धा विक्री करता येते. फक्त ते विकायची तुमच्या अंगी सचोटी असणं महत्त्वाचे आहे.
कारण कसं आहे.. वेळ कोणासाठी थांबत नसते, ती निघून गेल्यावर काहीच उपयोग होत नसतो. आज कोणताही खर्च न करता, हि माध्यमं तुमच्यासमोर अगदी हात जोडून उभी आहेत. याचा वेळीच सदुपयोग करून घ्या. पुन्हा एकदा सांगतो.. कोणतंच काम हलकं नसतं. हलके असतात ते आपल्या मनातील विचार. तर असे नको असणारे विचार मनातून दूर सारा, आणि कामाला लागा. लक्ष्मी तुमची आतुरतेने वाट पाहात आहे.!