बऱ्याच वर्षांपूर्वीची घटना आहे..

जगद्विख्यात पहिलवान, मल्ल, वस्ताद मारुती माने आमच्या गावात कुस्तीच्या फडाच्या उदघाटन समारंभासाठी आले होते. त्यावेळी कुस्त्या पाहण्यासाठी मी स्टेजच्या जवळपासच्या जागेत बसलो होतो. एक मोठी आणि नामचीन कुस्ती लावण्यासाठी वस्ताद मैदानात आले. त्यावेळी, दिल्लीचा पहिलवान चांदीची गदा घेऊन गेला होता. मैदानातील त्या दोन तगड्या पहिलवानां पेक्षा. मारुती माने मला अगदी उजवे आणि भरदार वाटत होते.
बहुतेक त्यावेळी, त्यांचं साठीच्या पुढे वय असावं. पण, त्यांचा लालबुंद गोरापान चेहेरा, अर्धवट टक्कल, कानांच्या गाठी, कपाळावर छोटासा टिळा, ओठांच्यावर लहानशा मिशा, चौकोनी आणि बलदंड शरीरयष्टी आणि आणि पांढऱ्या पोशाखात गावारणी धोतराचा पेहेराव करून ते मैदानात आले होते.

कुस्ती, कबड्डी, खोखो या मैदानी खेळांचा मी सुरवातीपासून फार मोठा चाहता आहे. त्यामुळे, त्यावेळी अशा महान व्यक्तीला मला भेटायला मिळालं तर किती मस्त होईल. असा विचार, माझ्या मनात घोळत होता. पण.. ते कदापि शक्य नव्हतं. येवढ्या मोठ्या चाहत्यांच्या गराड्यात, मला त्यांच्या पर्यंत कोणी जाऊ देणार नव्हतं. काही नाही, तर त्यांना याची डोळा पाहून तरी मी खूप खुश झालो होतो. त्या दिवशीचा कुस्त्यांचा फड संपला. आणि मी सुद्धा माझ्या घरी निघून आलो.

त्यांनतर.. संध्याकाळी नऊच्या सुमारास, काही औषधं आणण्यासाठी मी मेडिकल स्टोअरमध्ये गेलो होतो. माझी औषधं मी घेतली. आणि दुकानाच्या पायऱ्या उतरून मी खाली येणार.
तोच.. तितक्यात एक स्कॉर्पियो गाडी तिथे येऊन थांबली. आणि, त्या गाडीतून ते बलदंड शरीर बाहेर पडलं. हो.. खुद्द मारुती मानेच होते ते. त्यांना इतक्या जवळून पाहून, मी तर खूप खुश झालो.
मी तसाच त्यांच्यापाशी गेलो, सर्वात पाहिलं मी काय काम केलं असेल, तर ते म्हणजे मी त्यांच्या पाया पडलो. त्यांना नमस्कार म्हणालो. आणि.. त्यांना विचारलं तुम्हाला काय हवं आहे..?
तर म्हणाले..

कार्यक्रमाचा फार शिन झाला आहे. माझं डोकं दुखतंय, म्हणून..

तर, त्यांना डोके दुखीवरची गोळी हवी होती. मी त्यांना विचारलं, तुम्हाला कोणती गोळी हवी आहे. तर म्हणाले, त्या मेडिकल वाल्यांना सांग ते देतील कोणती तरी..
मी तसाच माघारी फिरलो आणि त्या दुकानात गेलो, आणि विक्स एक्शन ५०० च्या डोकेदुखीवरील चार गोळ्या घेतल्या. आणि, त्यांना नेऊन दिल्या.
ते मला.. त्या गोळ्यांचे पैसे देऊ इच्छित होते. पण मी त्यांना हात जोडत, राहुद्या हो..
असं म्हणालो, तर ते मला म्हणाले..
काय करतोस. कुस्ती बिस्ती करायचास कि काय..!
मी.. मानेनेच त्यांना होकार दिला. आणि म्हणालो.. आवड म्हणून करायचो, पण नाही जमलं आपल्याला ते.
तर ते खळखळून हसले, आणि.. माझ्या पाटीवरती हात टाकत मला म्हणाले,

होतंय कि, सगळ्यासनी कुठं जमतंय ते..!

बस राव, मला अजून काय हवं होतं.. एवढी महान विभूती माझ्याशी दोन पाच मिनिटं मोकळेपणाने बोलली. प्रेमाने माझ्या पाठीवर हात टाकला, गाडीत बसून जाताना आनंदाने मला त्यांनी, येतो म्हणून हात केला. त्याक्षणी, मला तर अगदी मी स्वतः हिंदकेसरी झाल्याचाच भास झाला होता.

आपल्या जीवनात, हेच फार मोठे सोनेरी क्षण असतात. आणि, हीच आपली खरी मिळकत असते..!