काही लोकांना बोलताना अशी सवय असते. कि त्यांना ज्या गोष्टी विषयी विचारणा करायची असेल. त्याला ते दोनदा उच्चारतात. पण जरा विचित्र पद्धतीने. म्हणजे, ते उच्चारनाऱ्या पहिल्या शब्दाचा दुसऱ्या शब्दाशी काडीमात्र संबंध नसतो.

उदा :- जेवण, बिवन झालं कि नाही...!

आता यातील जेवण ठीक आहे. पण, बिवन या शब्दाचा अर्थ लागत नाही. पण काही लोकं सर्रास असंच बोलताना आढळतात.
आणि.. बोली भाषेतला तो विशिष्ट शब्द कोणताही असुध्यात. पण त्यापुढे येणारा दुसरा प्रतीशब्द हा बिनदिक्कत फक्त " बी " या मुळाक्षरानेच सुरु होतो..

उदा :- झोप, बीप. काम, बीम. जाऊ, बिऊ. मारतील, बिरतील.. इत्यादी.

हीच मात्रा.. हिंदीमध्ये, व, वा किंवा वी ने सुरु होते.
उदा :- खाना, वाना. निंद, विंद. जाणा, वाना. मारणा, वारणा..

पण कधी कधी.. मराठी मधील शब्द उच्चारत असताना. तोच-तोच प्रत्यय समोर येतो..!

बिघडेल, बिघडेल. बिळात, बिळात. बियर, बियर. इत्यादी.

हा सगळा, " ब " आणि " व " चा खेळ आहे.

त्या शहराचं नाव " बिहार " जरी असलं. तरी त्याला मराठीत " विहार " असंच म्हंटलं जातं.
आणि , रामायणातला " वाली " हिंदीमध्ये " बाली " म्हणून ओळखला जातो..!!

कशी वाटली हि शाब्दिक गंमत जम्मत..!!