खरं तर..

प्रत्येक गोष्ट कशी, अगदी वेळेत व्हायला हवी..!

शाळेमध्ये कधीही अनुत्तीर्ण न होता, अगदी व्यवस्थितपणे शिक्षण पूर्ण व्हायला हवं. त्यानंतर, ठराविक वेळेतच नोकरी किंवा व्यवसाय सुरु व्हायला हवा. सुरवातीपासून खस्ता खात सुरु झालेला व्यवसाय किंवा नोकरी, जीवनाचा खराखुरा आनंद आपल्याला बहाल करतो. त्यानंतर, ठराविक वेळेत होणारं लग्न. आपल्या मनाप्रमाणे आवडणारी एखादी मुलगी आपल्या आयुष्यात येणं. हि एक, फार मोठी जमेची बाजू असते. त्यानंतर, सुखी आणि समाधानी जीवनाचा पुरस्कार म्हणजे. त्या संसार वेलीवर बहरणारी फुलं. आता, हि फुलं किती असावीत. हा ज्याचा त्याचा वैयक्तिक प्रश्न आहे.

तर, प्रत्येक स्त्री पुरुषाच्या जीवनात हि सिक्वेन्स अगदी जशीच्या तशी पार पडतेच असं नाही.
नाही म्हणता, काही भाग्यवान लोकं सुद्धा ह्या यादीमध्ये नक्कीच असतील. तर काही जन, प्रत्येक गोष्टीत झगडत, भयंकर काथ्याकुटीनंतर. हे सगळं, काही वेळेनंतर थोड्या उशिराने साध्य करतात. अशा मंडळी, जीवनात बऱ्याच अंशी मला उदास वाटल्या आहेत.

सगळं काही त्यांच्या पदरी असतं. पण ते सर्व, आपल्याला हव्या त्या वेळेवरच का मिळालं नाही..? हा हट्ट, ते आपल्या मनात धरून बसलेले असतात. अशा वागण्याने, त्यांना साध्य तर काहीच होणार नसतं. पण या हट्टीपणामुळे, आपण आपल्या आयुष्यात आलेले आनंदी क्षण नकळत गमवून बसत असतो. आणि सोबतच, आपल्या सहचारिणीला आणि मुलाबाळांना सुद्धा निराश करत असतो. याचं मुळी त्यांना भानच राहत नसतं. हे सगळं ठरवून जरी होत नसलं, तरी ते होऊ नये. त्याकरिता, काही उपाययोजना आखणं खूप जरुरी असतं. आणि हा नियम प्रत्येकाने अगदी काठेखोरपणे पाळायला हवा आहे.

तर, याविरुद्ध एक दुसरी बाजू सुद्धा आहे. योग्य वयात सगळं काही पार पडत असताना. अचानकपणे कामा धंद्यात बरकत मिळून, अवाजवी रक्कम आपल्याकडे येते. त्यावेळी, तो मनुष्य चुटकीसरशी सगळं जग, सगळी सुख समाधानं आपल्या पायाशी घेऊन येतो. व्यवसाय, बंगला, गाडी, नोकर चाकर अगदी सगळी सुखं त्याच्यासमोर हात जोडून उभी असतात. सगळं काही त्याने उपभोगलेलं असतं. आता जीवनात नव्याने करण्यासाठी त्याच्याकडे काहीएक पर्याय शिल्लक उरलेला नसतो.
आता पुढे काय..?
हा प्रश्न त्याला सतत भेडसावत असतो. तो मानसिक समाधानाला कधीचा पारखा झालेला असतो. तो त्याच्या आयुष्याचा सगळा सार ऐन चाळीशीतच उपभोगुन बसलेला असतो. अशावेळी, आता काय करावं..? हे त्याला सुचत नसतं. हे सगळं सुख समाधान अगदी क्षणभंगुर आहे, याची त्याला पूर्ण जाणीव झालेली असते. आणि आता, तो खऱ्या आनंदाच्या शोधात निघालेला असतो. पण ते काही त्याला सहजासहजी मिळत नसतं. त्यामुळे, तो पुरता हतबल झालेला असतो. आणि हा क्षण त्याच्या जीवनातला सगळ्यात कठीण काळ असतो. अशावेळी योग्य मार्गदर्शन न मिळाल्याने काही लोक मानसिक रुग्ण झालेले सुद्धा मी पहिले आहेत. तर काही लोकांनी, या निराशेच्या पोटी आपल्या जीवनाचा अंत सुद्धा करून घेतला आहे. तर काही लोकं, हे सगळं सुख सोडून आध्यात्मिक वाटेने मार्गक्रमण करताना सुद्धा मी पाहिल्या आहेत.

जीवन हा " विषय " म्हणावा इतका " सोपा विषय " नाहीये.
मनुष्यप्राणी उद्या मध्ये गुरफटून पडला. कि त्याचा वर्तमानकाळ नेमका कसा असेल याबाबत काही सांगता येऊ शकत नाही. उद्याच्या मागे नक्कीच पडावं, पण त्याला सुद्धा काही मर्यादा आहे. सुरवातीला आपल्या गरजा कमी होत्या.. " अन्न, वस्त्र आणि निवारा. "

पण.. या तिन्ही गोष्टीत आपण दिवसेंदिवस आधुनिकता आणत गेलो. आणि नेमका
तिथेच सगळा समतोल ढासळला. आला दिवस जाणार आहे, चोच आहे त्याला दाना मिळणार आहे. म्हणून, जास्तीची काळजी न करता. आला दिवस आनंदात घालवा. सुखासमाधानाने आयुष्य व्यथित करा. जीवनाचा खराखुरा आनंद लुटा.

वीतभर पोटासाठी करा, परंतु..चोरासाठी बिलकुल करून ठेवू नका..!