#मनाली_लेह_लदाख_टू_अमरनाथ ( भाग :- ३ )
=====================
जेवणं उरकली.. रात्रीचे अकरा वाजले होते. आमच्या पुढील प्रवासाला सुरवात होणार होती. मला प्रवास करण्याचा खूप कंटाळा आला होता. कारण माझं एक तत्व आहे, रात्र हि झोपण्या करिता आहे, प्रवास करण्यासाठी नाही. पण काय करता, नाईलाज.. प्रवास हा करावाच लागणार होता. सगळीकडे किर्रर्र अंधार दाटून आला होता. जिकडे पहावं तिकडे धुक्याचे लोट दिसत होते. धाब्याच्या मागील बाजूस, मोर ओरड्ल्याचे म्याव-म्याव असे आवाज ऐकू येत होते.
एक-एक करून आमच्या बस मधील सगळे प्रवासी बसमध्ये बसले. मी सुद्धा माझ्या बायकोच्या शेजारील सीटवर जाऊन बसलो. बसमध्ये खूपच आल्हाददायक वातवरण निर्माण झालं होतं.
=====================
जेवणं उरकली.. रात्रीचे अकरा वाजले होते. आमच्या पुढील प्रवासाला सुरवात होणार होती. मला प्रवास करण्याचा खूप कंटाळा आला होता. कारण माझं एक तत्व आहे, रात्र हि झोपण्या करिता आहे, प्रवास करण्यासाठी नाही. पण काय करता, नाईलाज.. प्रवास हा करावाच लागणार होता. सगळीकडे किर्रर्र अंधार दाटून आला होता. जिकडे पहावं तिकडे धुक्याचे लोट दिसत होते. धाब्याच्या मागील बाजूस, मोर ओरड्ल्याचे म्याव-म्याव असे आवाज ऐकू येत होते.
एक-एक करून आमच्या बस मधील सगळे प्रवासी बसमध्ये बसले. मी सुद्धा माझ्या बायकोच्या शेजारील सीटवर जाऊन बसलो. बसमध्ये खूपच आल्हाददायक वातवरण निर्माण झालं होतं.
आमच्यातील एक हौशी व्यक्ती, ड्रायव्हरच्या शेजारील क्लीनर सीटवर जाऊन बसला. प्रवासाला सुरवात झाली. गुरबचन ड्रायव्हर खूप रंगात आला होता. सुरवातीचा रस्ता अगदी मस्त आणि चौपदरी होता. गाडी हायवेला लागली, गार वारा अंगाला झोंबू लागला. तसा ड्रायव्हर शेजारी बसलेला व्यक्ती उबदार वातावरण निर्माण करून डुलक्या द्यायला लागला. तसा तो ड्रायव्हर त्याच्यावर खेकसला, आणि म्हणाला.. इधर सोनेका नही है..! त्यापेक्षा तुम्ही मागे जाऊन बसा..! तो बिचारा गपगुमान मागे येऊन बसला. आता मात्र पुढील सीटवर बसायला कोणीच तयार नव्हता.
आता.. झक मारत मला त्या सीटवर जाऊन बसावं लागणार होतं. कारण, इथून पुढे सगळा घाट माथ्याचा रस्ता होता. आणि चुकून, ड्रायव्हरने डुलकी मारली तर काय करायचं.? शेवटी तो सुद्धा माणूस आहे. म्हणून त्या सीटवर मी बसलो, आणि उगाच काहीतरी बोलायचं म्हणून, कोणताही विषय काढून ड्रायव्हरला जागता ठेवला.
काही वेळातच.. गाडीतील सगळी मंडळी घोरायला लागली. मला सुद्धा खूप झोप आली होती. पण माझ्या डोळ्याला डोळा लागणार नव्हता. कारण.. दहा वर्षापूर्वी याच घाटामध्ये माझ्या बसला फार मोठा अपघात झाला होता. त्यात माझे चार कर्मचारी मित्र जागेवर गतप्राण झाले होते. माझं नशीब बलवत्तर म्हणून, मी त्या अपघातातून सहीसलामत बचावलो होतो. त्यामुळे मला सतर्क राहणं फार जरुरी होतं.
आता.. झक मारत मला त्या सीटवर जाऊन बसावं लागणार होतं. कारण, इथून पुढे सगळा घाट माथ्याचा रस्ता होता. आणि चुकून, ड्रायव्हरने डुलकी मारली तर काय करायचं.? शेवटी तो सुद्धा माणूस आहे. म्हणून त्या सीटवर मी बसलो, आणि उगाच काहीतरी बोलायचं म्हणून, कोणताही विषय काढून ड्रायव्हरला जागता ठेवला.
काही वेळातच.. गाडीतील सगळी मंडळी घोरायला लागली. मला सुद्धा खूप झोप आली होती. पण माझ्या डोळ्याला डोळा लागणार नव्हता. कारण.. दहा वर्षापूर्वी याच घाटामध्ये माझ्या बसला फार मोठा अपघात झाला होता. त्यात माझे चार कर्मचारी मित्र जागेवर गतप्राण झाले होते. माझं नशीब बलवत्तर म्हणून, मी त्या अपघातातून सहीसलामत बचावलो होतो. त्यामुळे मला सतर्क राहणं फार जरुरी होतं.
चंडीगड ते मनाली किंवा दिल्ली ते मनाली.. हा सगळा प्रवास बहुतेक रात्रीच करत असतात. असं मला तिथे समजून आलं. कारण.. इतक्या रात्री सुद्धा रोडवर भयंकर ट्राफिक होतं. त्यात लग्झरी बसचा भरपूर भरणा होता. आलिशान मर्सिडीज लग्झऱ्या हळुवार हेलकावे खात घाटातून मार्गक्रमण करत होत्या. दमले भागलेले मालवाहतूक करणारे काही ट्रक, रस्त्यावर जागोजागी जिथे चांगली जागा मिळेल तिथे विसावले होते. सगळा आसमंत झोपी गेला होता. पण, आमचा प्रवास काही थांबणार नव्हता. ठरलेल्या आराखड्या प्रमाणे आम्हाला एक-एक टप्पा पार करावा लागणार होता.
दहा वर्षापूवी कुलू मनाली मार्गावरील मी जो रस्ता पाहिला होता, त्यात आणि आजच्या रस्त्यात मला भयंकर तफावत आढळून आली. आताचा रस्ता फारच मस्त केला आहे. काही अवघड ठिकाणी, जिथे काहीच करता येऊ शकणार नाही. तिथे फारच धोकादायक वळणं आहेत. पण नाही म्हणता, पूर्वीसारखी परिस्थिती नाहीये. त्यामुळे माझ्या मनावरचा ताण काहीसा कमी झाला होता. पुन्हा एकदा मी मागे वळून पाहिलं, सगळे प्रवासी गाढ झोपी गेले होते. आणि, रात्रभर मला एकट्याला जागावं लागणार होतं.
दहा वर्षापूवी कुलू मनाली मार्गावरील मी जो रस्ता पाहिला होता, त्यात आणि आजच्या रस्त्यात मला भयंकर तफावत आढळून आली. आताचा रस्ता फारच मस्त केला आहे. काही अवघड ठिकाणी, जिथे काहीच करता येऊ शकणार नाही. तिथे फारच धोकादायक वळणं आहेत. पण नाही म्हणता, पूर्वीसारखी परिस्थिती नाहीये. त्यामुळे माझ्या मनावरचा ताण काहीसा कमी झाला होता. पुन्हा एकदा मी मागे वळून पाहिलं, सगळे प्रवासी गाढ झोपी गेले होते. आणि, रात्रभर मला एकट्याला जागावं लागणार होतं.
पहाटे दोन वाजता.. आमच्या ड्रायव्हरला थोडा आळस आल्याने, एका ढाब्यावर चहा पिण्यासाठी आमची गाडी थांबली. गाडीतील काही लोकं लघुशंका करून आले, तोवर चहा पिऊन ड्रायव्हर पुन्हा एकदा ताजातवाना झाला होता. हलकेच त्याने खिशातील विडी बंडल बाहेर काढला. त्यातील एक विडी शिलगावली, आणि तो धुराचे लोट हवेत सोडू लागला. आसमंतात धुक्याचे थर दाटून आले होते. बसवर धुक्याचे थेंब अलगद ओघळत होते. सगळे प्रवासी पुन्हा एकदा आपापल्या सीटवर जाऊन बसले, अंगात उब निर्माण व्हावी म्हणून, प्रत्येकाने.. स्वेटर कानटोप्या परिधान केल्या होत्या. काहींनी तर, आपल्या अंगाभोवती ब्लेंकेट गुंडाळून घेतली होती. एकंदरीत सगळं काही अगदी ठीकठाक आणि उबदार होतं. आणि, आमच्या गाडीने पुन्हा एकदा स्टार्टर मारला..
उत्तरेतील तो भाग म्हणजे.. सरळ रस्ता असा नाहीच, सगळा घाटच घाट. सगळा रस्ता भरधाव वेगाने वाहत होता. एखादी गाडी, मधेच कर्णकर्कश हॉर्न वाजवून वातावरणातील शांतता भंग करीत होती. तर कुठे.. ब्रेक मारल्याच्या कचकचीत आवाज काळजाचा ठोका वाढवून जात होता. मोठमोठ्या हायफाय लग्झरी बसेस, आमच्या मिनीबसला अगदी यु ओव्हरटेक करून पुढे जात होत्या. एवढ्या अरुंद घाटातून एकदम सफाईदारपणे ती ड्रायव्हर मंडळी गाड्या हाकत होते. मला त्यांचं खूपच कौतुक वाटत होतं.
शेवटी-शेवटी माझ्या डोळ्यावर सुद्धा फार ताण येऊ लागला. शेवटी, मी माझ्या मेहुण्याला पुढे बोलवून घेतलं. त्याची बऱ्यापैकी झोप झाली होती. आणि.. शेवटी पहाटे पाच वाजता, माझ्या डोळ्याला सुद्धा आराम मिळाला. अगदी काही क्षणात मी झोपेच्या अधीन झालो.
उत्तरेतील तो भाग म्हणजे.. सरळ रस्ता असा नाहीच, सगळा घाटच घाट. सगळा रस्ता भरधाव वेगाने वाहत होता. एखादी गाडी, मधेच कर्णकर्कश हॉर्न वाजवून वातावरणातील शांतता भंग करीत होती. तर कुठे.. ब्रेक मारल्याच्या कचकचीत आवाज काळजाचा ठोका वाढवून जात होता. मोठमोठ्या हायफाय लग्झरी बसेस, आमच्या मिनीबसला अगदी यु ओव्हरटेक करून पुढे जात होत्या. एवढ्या अरुंद घाटातून एकदम सफाईदारपणे ती ड्रायव्हर मंडळी गाड्या हाकत होते. मला त्यांचं खूपच कौतुक वाटत होतं.
शेवटी-शेवटी माझ्या डोळ्यावर सुद्धा फार ताण येऊ लागला. शेवटी, मी माझ्या मेहुण्याला पुढे बोलवून घेतलं. त्याची बऱ्यापैकी झोप झाली होती. आणि.. शेवटी पहाटे पाच वाजता, माझ्या डोळ्याला सुद्धा आराम मिळाला. अगदी काही क्षणात मी झोपेच्या अधीन झालो.
काहीवेळाने अचानक मला जाग आली. एका ठिकाणी आमची गाडी थांबली होती. सकाळचे सात वाजले होते. दोन तासात माझी हवी तेवढी झोप झाली होती. चहा पिऊन ड्रायव्हर विडी पीत बसला होता. पण त्याच्या डोळ्यावर, मला झोप अशी काही दिसत नव्हती. जागरणाचा कमालीचा स्टॅमिना आहे त्या लोकांचा. तीसेक किलोमीटर अंतरावर कुलू गाव होतं. गाडीतील सर्व व्यक्तींनी मुखमार्जन करून चहापान उरकला. आणि पुन्हा एकदा आम्ही कुलू मनालीच्या दिशेने कूच केलं.
क्रमशः
No comments:
Post a Comment