#मनाली_लेह_लदाख_टू_अमरनाथ. ( भाग :- २ )

मोबाईल गेला.. दुखः करत बसण्यात काहीच अर्थ नव्हता. रेल्वे थांबवण्यासाठी चेन ओढायची आठवण सुद्धा झाली नाही. डोकं काम करेना झालं होतं. रेल्वेगाडी सुद्धा खूप दूर निघून गेली होती. चोरट्याने अगदी हेरून काम केलं होतं.
त्यामुळे तुम्हा सर्वांना माझं एक सांगणं आहे.
रेल्वेत प्रवास करताना.. चार्जिंग करण्यासाठी मोबाईल त्या डेस्कटॉपवर कधीही ठेऊ नका. खिडकीपाशी तिथेच खाली पायापाशी एखादी बॅग वगैरे ठेऊन त्यावर मोबाईल ठेवा. जेणेकरून तो कोणाच्या नजरेस पडणार नाही. आणखीन एक गोष्ट, दूरच्या प्रवासातल्या गाड्या, काही मोजक्या स्टेशनवर थांबत नाहीत. पण काही संभाव्य स्टेशनवर त्या थोड्या हळू होतात. आणि मग त्या वेळात, काही रोजचे प्रवासी त्यातून खाली उतरत असतात. हे सवयीमुळे काहींना शक्य झालेलं असतं. पण नेमकं याच वेळी, आपण प्रवाशांनी सावध असणं फार जरुरी असतं. अशावेळी.. चोर लोकं खूप सतर्क असतात. नेमकी हि संधी साधत, ते आपली बॅग वगैरे घेऊन रेल्वेतून पोबारा करू शकतात. त्यामुळे सतर्क राहण्याशिवाय आपल्याकडे दुसरा कोणताच पर्याय उरत नाही.

संध्याकाळी सात वाजता.. आमची गाडी चंडीगड रेल्वेस्थानकावर पोहोचली. आम्ही सगळं सामान गाडीच्या खाली उतरवून घेतलं. या सफरीत आम्ही एकूण सव्वीस लोकं होतो. सिरीयल टिकत न मिळाल्याने सगळे वेगवेगळ्या बोगीत बसले असल्याने. सर्वप्रथम आम्ही सगळे रेल्वे स्थानकावर एकत्र जमा झालो. आणि स्थानकाच्या बाहेरील बाजूस गेलो. जिथे आमच्या मिनी बसेस ( टेम्पो ट्रॅव्हलर ) पुढील प्रवासासाठी आमची वाट पाहत उभ्या होत्या.
पुढील प्रवासासाठी आमचं जे काही पॅकेज ठरलं होतं. त्याचं देण्याघेण्याचं काम माझे मेहुणे करणार होते. त्यामुळे मी, पोलीस चौकीत मोबाईल चोरीला गेल्याची तक्रार देण्यासाठी गेलो. तिथे असणाऱ्या पोलीसाला सगळी हकीकत सांगितली. तर तो पोलीस तक्रार नोंदवून घ्यायला आढेवेढे घ्यायला लागला. म्हणाला.. मोबाईल सापडल्यावर तुम्हाला दिल्लीत यावं लागेल. तीन चार चकरा माराव्या लागतील. तुम्हाला हे जमणार आहे का.? एक तर मोबाईल गेल्यामुळे मी त्रस्त झालो होतो. त्यात पोलिसाची हि नवीनच बकबक. मी सरळ त्या पोलिसाला म्हणालो.. मला मोबाईल वगैरे परत नको आहे. फक्त त्या चोराने माझ्या मोबाईलचा काही दुरुपयोग करू नये. ही काळजी घेण्यासाठी मी तक्रार नोंदवत आहे. तेंव्हा त्या पोलिसाला सुद्धा बरं वाटलं. आणि त्याने माझ्याकडून असं लिहून घेतलं. कि.. दिल्ली स्टेशन गेल्यावर, मी माझा मोबाईल गाडीमध्ये शोधत होतो. पण तो काही मला मिळाला नाही. माझा मोबाईल रेल्वेमध्ये गहाळ झाला आहे. संपला विषय, मोबाईल चोराला लखलाभ झाला होता. आणि मला सतरा हजाराला घोडा लागला होता.

तक्रार देऊन बाहेर आलो, मिनी बसवर आमचं सामान लादायचं काम चालू होतं. एकूण तेरा-तेरा लोकं आम्ही दोन बसमध्ये विभागलो गेलो. मिनीबस दिसायला अगदी खटाखट होत्या. पण पुढे प्रवास करताना त्या नेमक्या कशा आहेत. ते समजून येणार होतं. आमचं पॅकेज बुकिंग करणाऱ्या व्यक्तीने आमच्याकडून ठरलेली सगळी रक्कम घेतली होती. पुढील सगळा प्रवास हा फक्त भरवसा या विषयावर होणार होता. तसं प्रवासात सहसा कोणी फसवत नसतं. तरी सुद्धा जर तर हे विषय आपला सतत पिच्छा पुरवत असतातच.

गणपती बाप्पा मोरया.. आमच्या पुढील प्रवासाला सुरवात झाली होती. रात्रीचे नऊ वाजले होते. चंडीगड ते मनाली,, हा तीनशे किलोमीटरचा सगळा प्रवास आम्हाला एका रात्रीत करायचा होता. मी स्वतः ड्रायव्हर आहे, तरी सुद्धा मी रात्री प्रवास करणं टाळत असतो. पण आता काही पर्याय नव्हता. देवावर हवाला ठेऊन आम्ही प्रवासाला सुरवात केली.
थोड्यावेळाने माझी बायको म्हणाली.. सीटच्या बाजूचा पत्रा खूप तापला आहे. आणि आतमध्ये धूर सुद्धा येत होता. मी स्वतः चेक करून पाहिलं, तर हाताला अगदी चटका बसत होता. गाडीने आपले प्रताप दाखवायला सुरवात केली होती. या व्यवसायिक मंडळींना फक्त पैसा हवा असतो. बाकी..गाडीच्या डागडुजीसाठी यांना बिलकुल वेळ नसतो. हि गोष्ट मी ताबडतोब त्या ड्रायव्हरच्या निदर्शनास आणून दिली. तो म्हणाला.. पुढे एका ढाब्यावर आपण जेवायला थांबणार आहोत. तिथे पाहूयात, काही गडबड असेल तर मी लगेच काम करून घेतो.

गाडी जेंव्हा थांबली, तेंव्हा पाहिलं तर, गाडीचा सायलेंसर.. बस बॉडीच्या पत्र्याच्या आतील बाजूस आला होता. आणि त्यामुळे, इंजिनमधून बाहेर पडणार गरम धूर गाडीच्या पत्र्यावर आतील बाजूस आडत होता. त्यामुळे गाडीचा पत्रा गरम होत होता. आणि गाडीमध्ये धूर सुद्धा येत होता. हे आमच्या वेळीच ध्यानात आलं म्हणून बरं. नाहीतर, पुढे काहीही घडू शकलं असतं. कदाचित आमच्या बसने पेट सुद्धा घेतला असता. पण आमचं नशीब बलवत्तर म्हणून हे सगळं काही वेळीच समजून आलं. काही वेळात, हा प्रोब्लेम सॉल झाला. आणि निश्चिंत मनाने ढाब्यावरील जेवणाचा आम्ही आनंद लुटला.

क्रमशः