मृत्यू हा मनुष्याचा खरा मित्र आहे,

प्रत्येकाला वाटत असतं, आपल्याला चांगला मृत्यू यावा. पण तो, कोणत्या आणि कशा रुपात येईल..? ते मात्र कोणालाही सांगता येत नाही...

परंतु, मध्यंतरी मला एक अतिशय सुंदर असा मृत्यू पाहायला आणि अनुभवायला मिळाला.

काकांनी नुकतीच त्यांच्या वयाची पंच्याहत्तरी पार केली होती. त्यांच्या मुलाला आणि सुनेला या विषयाची फारशी आवड नसल्याने. हा सोहळा, त्यांच्या मित्रमंडळी मधील काही खास आणि अगदी जवळच्या व्यक्तींनी पार पाडला होता. त्यामुळे, काकांना अगदी कृतकृत्य झालं होतं. 

काका सुरवातीपासूनच अगदी देवभोळी व्यक्ती, वारकरी संप्रदायातील एक हिस्सा म्हणून सगळा देह त्यांनी पांडुरंगाच्या चरणी झिजवला. पण न जाणो कसं, त्यांचा एकुलता एक मुलगा मात्र अगदी नास्तिक निघाला होता. देवधर्म, कर्मकांड अशा गोष्टी त्याला बिलकुल सहन होत नव्हत्या. धार्मिक वातावरणात वाढलेला मुलगा नास्तिक कसा काय झाला असेल..? हे आजवर मला न सुटलेलं कोडं. त्यामुळे.. काकांचा देव, त्यांच्या रुममध्ये असायचा. 

घरातील इतर भागात त्याचा बिलकुल वावर नसायचा. काका आणि काकू हे दोघेच एकमेकांचे सहचारी आणि जिवलग होते.

काही दिवसांपूर्वी काकांची तब्बेत एकाएकी ढासळली.

काकांना फार मोठ्या इस्पितळात दाखल करण्यात आलं. त्यांना श्वास घ्यायला त्रास होऊ लागला होता. इस्पितळात उपचार सुरु होते. अवघ्या तीन दिवसात, साडेतीन लाखांचं बिल झालं होतं. काका त्यांच्या मुलाला सांगत होते. 

हि मंडळी.. आपल्याला कापत आहेत. मला घरी घेऊन चल..! 

पण त्यांचा मुलगा काही ऐकायला तयार नव्हता. शेवटी काकांनी मुलाला सांगितलं, माझ्या मोबाईल मध्ये जे काही शंभर एक नंबर सेव्ह आहेत. त्या सर्वांना माझ्या विषयी कळव. आणि त्यांना मला भेटून जायला सांग. 

मुलाने काकांची हि इच्छा पूर्ण केली. जमेल तसं त्यांच्या सर्व मित्रांना त्याने फोन करून कळवलं.

 

दुसऱ्या दिवशी.. काकांना भेटण्यासाठी इस्पितळात लोकांची दिवसभर रीघ लागली होती. कारण, काकांची सून खूप ताठ स्वभावाची होती. तिला आपल्या घरी कोणी आलेलं खपत नव्हतं. त्यामुळे काकांनी सर्वांना इस्पितळातच भेटून घेतलं. आणि मुलाला सांगितलं, 

बस झालं.. आता मला घरी घेऊन चल..!

काकांच्या या बाल हट्टापुढे, त्यांच्या मुलाचं काही एक चाललं नाही. आहे तशा अवस्थेत, त्यांचा मुलगा त्यांना घरी घेऊन आला. 

काकांना त्यांच्या रूममध्ये झोपवलं गेलं. काकांनी त्यांच्या बायकोचा हात हातात घेतला,आणि ते काकूंना म्हणाले.

हे बघ.. मला आता बोलावनं आलं आहे. आपल्या प्रत्येकाला कधीना कधी तरी जायचं आहे. तर, आता माझी घटिका समीप आली आहे. हे ऐकताच, काकू हमसू हमसून रडू लागल्या. काकांनी त्यांची खूप समजूत काढली. आणि म्हणाले, खंबीर हो मुळूमुळू रडू नकोस. अगदी झाशीची राणी हो, नाहीतर सुनबाई तुझा टिकाव लागून देणार नाही. 

आणि हो.. मी गेल्यानंतर, कुंकू पुसायचं नाही. बांगड्या फोडायच्या नाहीत, पायातली जोडवी काढायची नाही. आणि जरा माझ्याकडे ये..

असं म्हणत, काकांनी काकुच्या गळ्यात हात घालून. स्वतःच्या हाताने मंगळसूत्र काढलं. आणि पुन्हा एकदा स्वतःच्या हाताने ते मंगळसूत्र काकूंच्या गळ्यात बांधलं. 

आणि म्हणाले.. हे मी तुला पुन्हा एकदा नव्याने बांधलं आहे बरं का. आता तर हे तू मुळीच काढायचं नाहीस. काकूंना हे सगळं काही अगदी असह्य होत होतं. 

शेवटी काकू म्हणाल्याच.. मी तुमच्या शिवाय जगू शकत नाही हो..!

त्यावर हसत-हसत काका म्हणाले. चल मग, आपण दोघेही विष प्राशन करूयात. आणि या पुढील प्रवासाला सोबतच निघून जाऊयात.

असं म्हणून.. काका पुन्हा एकदा गालातल्या गालात हसले. आणि म्हणाले, अगं वेडाबाई मी गंमत केली गं तुझी..!

 

काकांनी, त्यांच्या वयाच्या तिसाव्या वर्षी मास मच्छी वर्ज केलं होतं. त्या सोबतच, त्यांनी चहा घेणं सुद्धा बंद केलं होतं. पण न जाणो का, आज काकांनी काकूला फर्मान सोडलं.

अगं.. एक काम कर ना, मला जरा मसलेदार चहा बनवून दे. आणि सुनबाईला सांग, संध्याकाळच्या जेवणात, मला चिकन सूप हवं आहे. 

उभं आयुष्य, चहा आणि मांसाहार न करता काढलेल्या काकांच्या तोंडून हि वाक्य ऐकून काकू अगदी अवाक झाल्या. 

शेवटची इच्छा होती.. नाही म्हणून चालणार नव्हतं. त्यादिवशी काकांनी शेवटचा मसालेदार चहा घेतला. संपूर्ण आयुष्य वारकरी संप्रदायात घालवलेल्या काकांनी. श्रावण महिन्यात, संध्याकाळच्या जेवणात चिकन सूप घेऊन, अवघ्या तासाभरातच या नश्वर शरीराला अलविदा केला..!