माझा एक तरुण मित्र आहे..
कायमस्वरूपी सरकारी नोकरी, हा विषय त्याच्यासाठी अगदी जीवन मृत्यूचा प्रश्न झाला होता.
दिसायला अगदी सुंदर असणारा हा तरुण, बऱ्यापैकी शिकलेला सुद्धा आहे. नोकरी लागत नाहीये, म्हणून.. हा नको त्या लोकांचे पाय धरत होता.
मला सुद्धा तो सारखा फोन करून त्रास द्यायचा. ठेकेदारीत का असेना, पण सरकारी नोकरीत मला कुठेतरी स्थान मिळवून द्या.
मी त्याला सांगायचो.. अरे, ठेकेदारीत तुला नोकरीत कायम करतीलच याची शाश्वती देता येत नाही. तू या कामाच्या नादाला लागू नकोस. दुसरं काहीतरी काम बघ..!

माझ्या.. या नेहेमीच्या नकाराला कंटाळून, नंतर-नंतर त्याने मला फोन करणंच बंद केलं.

आणि.. परवा अचानक,
तो माझ्या घरी आला. त्याच्या हातामध्ये एक कॅरी बॅग होती. त्या पिशवीतून एक लग्नपत्रिका बाहेर काढत, ती माझ्या हातात देत तो म्हणाला.. भाऊ, पाच दिवसांनी माझं लग्न आहे. लग्नाला सहपरिवार यायचं बरं का..!
मी सुद्धा त्याला माझा होकार कळवला.. आमचं चहापाणी झालं, आणि मी त्याला विचारलं. लग्नाची तू खूप घाई केलीस रे. थोडी " सेटलमेंट " झाल्यावर लग्नाचा विचार करायचा होतास.
त्यावर तो म्हणाला, भाऊ.. सेटलमेंट झालीय, म्हणून तर मी लग्नाला तयार झालोय..!
त्यावर मी सुद्धा त्याचं अभिनंदन केलं. आणि, सहपरिवार लग्नाला येण्याचं त्याला आश्वासन सुद्धा दिलं.

आणि.. शेवटी, तो शुभदिवस उजाडला..!

संध्याकाळचं लग्न होतं.. एक नंबर कार्यालय, एक नंबर व्यवस्था, आणि सगळं काही खूपच खास होतं. बहुतेक त्याला वधू कडील खूप तगडी पार्टी मिळाली होती. असा मी अंदाज बांधला.
वेटर लोकं अगदी जागेवर येऊन सगळी सर्व्हिस देत होते. हा सगळा डामडौल पाहून मी खूपच खुश झालो. या लग्नाला बरीच गर्दी होती, त्यामानाने मी बराच मागे असल्याने सगळे विधी मला काही व्यवस्थित पाहता आले नाही. लग्नं लागलं, शुभमंगल सावधान झालं.
आणि लोकांची जेवणासाठी एकच धावपळ सुरु झाली. जेवणाचे चारपाच बुफे टेबल लावल्याने. म्हणावी अशी गडबड नव्हती. त्या सगळ्या भाऊगर्दीत आम्ही सुद्धा जेवणावर यथेच्छ ताव मारला.

आता.. शेवटचा प्रसंग बाकी राहिला होता.
या नाव दाम्पत्याला भेटवस्तू देऊन आशीर्वादित करणे, आणि त्यांच्या सोबत उभे राहून फोटो आणि विडीयो शुटींग करायची होती. हे सगळं आम्हाला करावंच लागणार होतं. नाहीतर, एवढं सगळं करून आम्ही लग्नाला आलोच नाही, असा शिक्कामोर्तब होण्याची नामुष्की आमच्यावर ओढवली असती.

नवऱ्या मुलाला भेटण्यासाठी गर्दीतून वाट काढत आम्ही पुढे-पुढे निघालो होतो. आणि दुरूनच माझं स्टेजवर लक्ष गेलं. बापरे.. माझा मित्र म्हणवणारा तो मुलगा पन्नास साठ किलो वजनाचा असावा. आणि त्याची धर्मपत्नी झालेली मुलगी, शंभरएक किलो वजनी गटातील होती. ती मुलगी रंगाने गोरीपान होती. पण, दिसायला ती म्हणावी अशी खास नव्हती.
हा.. विजोड " जोड " पाहून, नाही म्हणता मी सुद्धा थोडा अचंबित झालो होतो. पण त्याला मुलगी आवडली आहे म्हंटल्यावर, आपण नाराज होण्यात काहीच अर्थ नाहीये. असा विचार करून, आम्ही त्या उभयतांना शुभेच्छा देऊन त्यांच्या सोबत फोटो आणि शुटींग करून घरी निघून आलो.

तो मुलगा पत्रिका देताना मला म्हणून गेला होता. " सेटलमेंट झालीय म्हणून तर मी लग्नाला तयार झालो आहे..! " हे वाक्य माझ्या कानात सतत गुंजी घालत होतं. पण पुढे दोनचार दिवसात, तो प्रसंग मी विसरून सुद्धा गेलो. आणि एके दिवशी अचानक तो मित्र माझ्या समोर आलो.
तो समोर आल्याबरोबर मी त्याला म्हणालो..

भलतीच " मोठी " रिस्क घेतलीस रे मित्रा..!

त्यावर तो म्हणाला.. भाऊ, माझा नाईलाज झाला होता. काही केल्या मला सरकारी नोकरी लागणार नव्हती. तुम्हाला तर माहिती आहे, आमची परिस्थिती सुद्धा अगदी जेमतेम आहे.
ती अंगाने जरी जाड असली, दिसायला जरी खास नसली. तरी, उद्या ती तिच्या आईच्या जागेवर सरकारी नोकरीला लागणार आहे. शिवाय ती एकुलती एक आहे, त्यामुळे, तिच्या आईवडीलांची सगळी संपत्ती तिच्याच नावे होणार आहे. आता.. मी काहीही छोटं मोठं काम करून गुजारा करून घेईल. आणि त्यात समाधानी सुद्धा राहील.
कारण आजच्याला.. माझ्याकडे सगळं काही आहे. लग्नाची बायको, एक अतिरिक्त आई वडिलांची जोडी, राहायला स्वतःचं हक्काचं घर. आणखीन काय हवंय मला..?
मला हव्या होत्या त्या सगळ्या गोष्टी अगदी हात जोडून मला मिळाल्या आहेत. मी घरजावई झालो असल्याने, सध्या कामाला वगैरे जात नाहीये. वर्षभर आता मला फक्त एकच काम आहे.
काहीही करून.. या वर्षभरात, मी माझ्या बायकोचं वजन शंभर वरून पन्नास किलोवर आणणारच. आणि, या जगातील सर्वात सुखी मनुष्य म्हणून मी मिरवणारच.

इच्छा तिथे मार्ग, हा सुविचार आजवर मी फक्त वाचतच आलो होतो. पण माझ्या या मित्राचं वरील आचरण पाहून. त्या दिवशी, या विषयाची, मला याची देहा प्रचीती सुद्धा आली..!