आकडा फक्त,
लोकसंख्येचा " वाढत " चाललाय.
आकडा फक्त,
मटक्याचाच " बसत " चाललाय.

लोकसंख्या परवडली, मटका सुद्धा चालेल.

पण, ती ऑलम्पिकची स्पर्धा नको रे बाबा. अगदी, असं म्हणायची वेळ आली आहे.

सगळीकडे.. फक्त आणि फक्त वशिलेबाजी चालू आहे.
भारतात.. खेडोपाडी, वाड्या वस्त्यावर, आदिवाशी पाड्यावर, झोपडपट्टी मध्ये अणि अन्य काही ठिकाणी बरंच मोठं टैलेंट दडून बसलं आहे.
त्यांना कधी संधीच मिळाली नाही. आणि, भविष्यात मिळणार सुद्धा नाही. हे मी खात्रीने सांगू शकतो.
इथे एखादा, मातब्बर व्यक्ती जरी अशा खेळात सिलेक्ट झाला.
कि लगेच, त्याच्या जेवणात किंवा कोणत्याही माध्यमातून काहीतरी भेसळ करून. तो, दोषी कसा आढळेल. आणि, आपला माणूस त्याठिकाणी कसा सिलेक्ट होईल. अशी चोख व्यवस्था इथे राबवली जात आहे.
हे सगळं, अगदी सगळ्या बाजूने गडगंज आहेत त्यांच्यासोबत घडतंय.
तर मग, खेडोपाडी असणाऱ्या लोकांना तर, हि धेंड कस्पटा समान अडगळीत कधी फेकून देतील. त्याचा तपास सुद्धा लागणार नाही. आणि, लागू सुद्धा देणार नाहीत.

काही वर्षांपूर्वी, " धनुष्य बाण " ( आर्चरी ) या खेळ प्रकारात. एक नवीन प्रयत्न म्हणून, " लिंबाराम " नावाच्या एका खेडूत ( आदिवासी ) व्यक्तीला संधी देण्यात आली होती.
तो खेळाडू कितपत सक्सेस झाला, हा भाग निराळा आहे. पण, चयन कर्त्यांनी त्या खेळाडूत काहीतरी टैलेंट नक्कीच पाहिलं असेल. त्यामुळे तर, त्याला भारताचं प्रतिनिधीत्व करण्याची संधी देण्यात आली होती. तसे प्रयत्न, पुन्हा कधी झालेले पाहायला मिळाले नाहीत.

सर्वात पहिला, या देशातील भ्रष्टाचार आणि वशिलेबाजी बंद केली गेली पाहिजे. वशिल्याच्या तट्टू लोकांना, कायमचं हद्पार केलं गेलं पाहिजे.
पेरूच्या आकाराचा, पेरू सारखा दिसणारा देश सुद्धा दोन चार पदकं सहज घेऊन जातो.
आणि इथे, काश्मीर ते कन्याकुमारी पर्यंत अवाढव्य पसरलेल्या देशात. एकसुद्धा पदक येऊ नये.
हि फार मोठी शरमेची बाब आहे.

" जहां डाल डाल पर सोनेकी चिडिया करती है बसेरा वोह भारत देश है मेरा..! "

ते सगळं सोनं तर, इंग्रजांनी केंव्हाच लुटून नेलं.
आता, विदेशात जाऊन आपली धमक दाखवून एकजरी सुवर्णपदक या खेळाडूंनी जिंकलं. तरी, सगळ्या भारतवासियांच्या छात्या अभिमानाने फुलून येतील. तो दिवस कधी येईल काय माहिती.

आत्ताच्या ऑलंपिक स्पर्धांमध्ये खेळायला गेलेले खेळाडू अगदी कमकुवत किंवा सुमार दर्जाचे आहेत. असं मला मुळीच म्हणायचं नाहीये. त्यांच्या ठिकाणी ते अगदी दुरुस्त आहेत.
पण अशा सामन्यांमध्ये किंवा विविध खेळांमध्ये, भारतामध्ये यापेक्षा सुद्धा भरपूर तल्लख कामगिरी करणारे मुलंमुली. केवळ, एका संधीची वाट पाहत कुठेतरी अडगळीत खितपत पडले असतील. हे तुम्हाला सुद्धा माहित असेल.
माझ्या उमेदीच्या काळात, मी असे बरेच खेळाडू पाहिले होते. जे आज, आमच्या औद्योगिक वसाहतीत अक्षरशः हेल्पर म्हणून काम करत आहेत. अर्थातच, त्यांचं शिक्षण कमी असल्यामुळे त्यांच्यावर हि वेळ आली. पण, त्यांच्या खेळात त्यांना एखादी संधी किंवा वाव दिला असता. तर तीच मुलं, आज भारताच्या शिरपेचाचा मुगुटमनी झाली असती. यात तिळमात्र शंका नाही.

आपण.. आपला शेजारील देश चीनबरोबर,
फक्त " लोकसंख्या " या विषयातच स्पर्धा करू शकतो. ऑलंपिकच्या पदक तालिकेत नाही.
हि, फार मोठी खेदाची गोष्ट आहे.

काय तर म्हणे,
सव्वासौ करोड कि आबादी का है मेरा देश..!