काही जिन्नस खरेदी करण्याकरिता, परवा आमच्या येथील मारवाड्याच्या स्वीट होम मध्ये मी गेलो होतो. काय त्यांची ती दुकानं, काय त्यांचा तो थाट आणि झगमगाट. दुकानात गेल्यावर माणूस अगदी सैरभैर होऊन जातो.
मी दुकानात प्रवेशित झालो, नेहेमीप्रमाणे.. भुकेल्या खवैय्यांची दुकानात तुडुंब गर्दी झाली होती. काऊंटर वर माल पुरवणारे तीनचार मुलं असून सुद्धा, तो दुकानदार मला प्रचंड व्यस्त दिसत होता.
इतकी ग्राहक लोकं, त्या दुकानात होती. तब्बल दहा मिनिटा नंतर माझा नंबर लागला.
आणि, तो दुकानदार मला म्हणाला..!

" बोलो सेठ क्या चाहिये..!
" तुमच्याकडे चितळ्यांची बाकरवडी आहे का..?
" नही.. हमारी है ना, एकदम एक नंबर कॉलीटी है..!

मी तो विषय तिथेच सोडून दिला. आणि, त्याला म्हणालो.

" बुधानीचे वेफर्स आहेत का..!
" नही, हमारे है ना. एकदम एक नंबर तलेगाव बटाटे वाले वेफर्स है.

शेवटी, वैतागून मी त्याला म्हणालो. वरील दोन्ही वस्तू तुम्ही का ठेवत नाही..?
तर, तो म्हणाला..

ये चीज हम भी बनाते है ना..! फिर, दुसरोंका माल कायको रखनेका..?

मग काय, मला सुद्धा त्याला माझा पुणेरी कचका दाखवावाच लागला.
मी त्याला म्हणालो.
तुम्ही राजस्थानवरून सगळं काही पणाला लावून पुण्यात येता. मस्त उंची दुकानं थाटता, रग्गड माल कमवता. त्याबद्धल आमचं काहीएक म्हणनं नाहीये. तुमचा व्यवसाय तुम्हाला लखलाभ असो. पण, एक गोष्ट मात्र ध्यानात ठेवा..
पुण्यात.. चितळ्यांची बाकरवडी आणि बुधानीचे वेफर्स. यांची, तुम्ही कधीही बरोबरी करू शकणार नाही.
काही चोखंदळ ग्राहकांसाठी, तुम्हाला या वस्तू तुमच्या स्वीट मार्ट मध्ये ठेवाव्याच लागतील. अन्यथा, परत निघून गेलेला तो चोखंदळ ग्राहक. इतर कोणतीही वस्तू घेण्यासाठी तुमच्या दुकानात पुन्हा कधीच फिरकणार नाही.

माझ्या न जाण्याने, त्या मारवाड्याच्या व्यवसायावर तसा काही खास फरक पडणार नाही.
पण, त्याच्या काळजावर मी घातलेला वर्मी घाव. लवकर भरून सुद्धा निघणार नाही.