रात्रीचे बारा वाजले होते..
आम्हाला काही लवकर झोप येत नाही. त्यामुळे, माझी बायको आणि मी दोघेही किचनच्या गॅलरी मध्ये गप्पा मारत उभे होतो. तिथे समोरच्या बाजूलाच थोडी चाळकरी लोकांची घरं आहेत.
तर अचानक.. कसल्यातरी आवाजाने आमचं लक्ष विचलित झालं. तर त्या चाळ वजा भागातून, लवंगी फटक्याची छोटी माळ वाजल्याचा आवाज आला. अगदी शुल्लक असा तो आवाज.
फट, फट, फट फट,... तो आवाज आला कधी आणि संपला कधी. आम्हाला तर काहीच समजलं नाही. भयाण शांतता होती, त्यात थडीचे दिवस. सगळीकडे सामसूम झाली होती. आणि, येवढ्या थंडीत त्या लहान मुलाला. आत्ता फटाके वाजवायची कसली हौस आली असेल..?
हा मला पडलेला प्रश्न,
जाऊदेत.. ज्याची त्याची आवड, असं म्हणून आम्ही तो विषय तिथेच सोडून दिला. आणि, झोपायला निघून गेलो.

सकाळी झोपेतून उठल्यावर, ज्या घरातील मुलाने रात्री फटाके वाजवले होते. त्या घरातील महिलेला माझ्या बायकोने सहजच विचारलं.
काय गं.. काल तुझ्या मुलाला येवढ्या रात्री फटाके वाजवायची कशी काय आठवण झाली..?

तर, ती बाई म्हणाली..

तसं नाही ताई, आज त्याच्या बहिणीचा वाढदिवस आहे ना. मोठी लोकं रात्री बारा वाजता त्यांच्या वाढदिवसाला फटाके वाजवत्यात. तसे, आपल्या बहिणीच्या वाढदिवसाला सुद्धा आपण फटाके वाजवूयात. असं ठरवून, त्याने लवंगी फटक्याची एक छोटी माळ दिवाळीपासून घरात जपून ठेवली होती.

हे असतं जिवाभावाचं प्रेम..!

बब्बू.. ( एक सुगंधी भयकथा )

बब्बू माझा बालवयीन मित्र, बिचारा लवकरच देवाघरी गेला. त्याच्या गुलछबू सवयीप्रमाणे, मृत्युलोकात जाण्याची तारीख सुद्धा त्याने फारच सुंदर निवडली.. ११/१/११.. हो.. खरोखरच एक नंबर माणूस होता तो. शेवटी, मृत्यू कोणाला चुकला आहे म्हणा. आणि, तो त्याला सुद्धा आला. पण, किमान इतक्या लवकर तरी यायला नको होता. त्याची स्मृती कोणीतरी जतन करावी, त्याकरिता हा एक छोटासा प्रयत्न.

आमचा बब्बू फारच करामती माणूस,
वयाच्या.. सोळाच्या आतच, सगळ्या म्हणजे अगदी सगळ्या गोष्टींचं 'ज्ञान' मला त्याच्याकडून शिकायला मिळालं. आता त्याने नेमकं कोणत्या प्रकारचं ज्ञान मला दिलं होतं. ते सगळंच काही मी तुम्हाला सांगू शकत नाही, कारण तुम्ही सगळे मित्र नक्कीच तेवढे समजदार आहात.
पूर्वी, आमच्या पिंपरीमध्ये ( आम्ही मुलं त्याला बॉम्बे रोड म्हणायचो. बोलताना तेवढाच विदेशी फिलिंग यायचा.) कृप कंपनीच्या बाहेरील बाजूस असणाऱ्या भिंतीवर काही नेपाळी लोकं रोडच्या कडेला स्वेटर विक्रीचं दुकान थाटत असत. त्यावेळी, हा हौशी नौजवान तिथे हमखास चक्कर मारायचा. आणि, त्याकाळच्या हाफ पँटच्या जमान्यात अवघ्या पस्तीस रुपयामध्ये तेथून फुल पँट विकत घेऊन यायचा. एखादवेळेस त्याच्याकडे पैसे नसले, आणि.. त्या पथारीवर चांगला माल आला असेल.
तर, तो हि बातमी आमच्या इतर मित्रांना सांगायचा..
ए..दिप्या " थर्टी फाय " ( पस्तीस रुपयात मिळणारी. ) मस्त माल आला आहे.
जा... तुला एखादी पँट घेऊन ये..!

त्याकाळी, मी भलताच कफल्लक माणूस. माणूस कुठला हो, ओठावर मिसरूड न फुटलेला पंधरा वर्षांचा मुलगाच होतो मी. पहिली ते दहावीपर्यंत, बोच्याला चार-चार ठिगळे असणारी हाफ पँट मी वापरली आहे. त्याकाळी..माझ्या बापाची, खूप ऐपत होती. आमचा, स्वतःचा वीट कारखाना होता. पण, वडिलांनी आमच्या चैनीसाठी कधी पैसा सोडलाच नाही. मी दहावीला असताना, माझ्या वडिलांचे वीट कारखान्यातून उत्पन्न झालेले लाखो रुपये मी माझ्या हाताने मोजले होते. पण त्यांनी, आमच्यासाठी म्हणावं असं काही करून ठेवलं नाही. खरं तर, त्यांनी मला जन्म दिला हीच फार मोठी पुण्याई आहे. पण सांगण्या सारखी अजून एक गोष्ट आहे.. खाण्या पिण्याच्या बाबतीत, त्यांनी आम्हाला कधीच आणि काहीच कमी पडू दिलं नाही. त्यांच्यामुळेच मी एक खासा खवैय्या सुद्धा आहे. पण, खाण्या पिण्या व्यतिरिक्त, त्याकाळी मनासारखी हौस मौज आम्हाला कधीच करता आली नाही. दिवाळीत सुद्धा, आम्हा चार भावांना मिळून पँट आणि शर्टसाठी ते एकच कपडा निवडायचे. त्यामुळे, घरामध्ये ती कपडे सुद्धा मला गणवेशा सारखेच भासायचे. त्या एकसारख्या कपड्यामुळे, आम्हा भावांची एखादी बेंडबाजा पार्टी असावी. असं कोणाला तरी वाटून जावं, इतपत मोठमोठ्या गमती जमती आम्हा भावंडात व्हायच्या. वेगवेगळे आणि प्रत्येकाच्या आवडी निवडी प्रमाणे कापड घेतलं असतं.. तरी तितकाच खर्च येणार होता. पण नाही, सरसकट सर्वांना एकच कपडा घेतला जायचा.
हे असं का..? ते कोडं मला आजतागायत उलघडलच नाही.

असो, तर..
सन १९८७ मध्ये बब्बू आणि मी आम्ही दोघेही इयत्ता दहावीला होतो..
माझ्या बापाने, त्याकाळी बांधलेल्या स्ल्याबच्या घरावर. मी, आणि बब्बू दोघेही अभ्यास करायला बसायचो. आमच्या घरातून टेरेसवर लाईट घेतली होती. आणि त्या बल्बच्या उजेडात आम्ही दोघे अभ्यास करायला बसायचो. पण, तो बल्ब होता फक्त साठ वॉटचा त्यामुळे, अभ्यास करताना आम्हाला हवा तेवढा प्रकाश मिळत नव्हता. अगदी मंद असा प्रकाश पडायचा. आणि वाचताना फारच अंधुक असं दिसायचं. मी, हा प्रश्न बब्बू समोर मांडला. ह्या बाबुरावकडे, प्रत्येक प्रश्नांचं अगदी रामबाण औषध असायचं. शेवटी, गुरूच तो माझा..

त्यादिवशी.. रात्री आठ वाजता आम्ही आमचा अभ्यास आटोपला. आणि, आम्ही घरी जेवायला निघालो होतो. जेवण झाल्यावर पुन्हा अभ्यासाला बसायचं होतं.
एकतर उन्हाळ्याचे दिवस, आणि त्याकाळी मच्छर सुद्धा फार नसायचे. त्यामुळे, मोकळ्यावर निवांत बसायला मिळायचं. कोणाची तकतक नाही कि झिगझिग नाही.
तर, त्या दिवशी घरी जाता जाता बब्बू मला म्हणाला..
तुझ्या टेरेसवर पडलेल्या दहा पंधरा विटा मला पाहिजेत. जेवण झाल्यावर, येताना मी एक मोठी पिशवी घेऊन येतो. त्या विटा, आपण दोघे मिळून रात्री आमच्या घरी घेऊन जाऊयात.
आमचा तर विटांचा कारखानाच होता. त्यामुळे, मी सुद्धा त्याला ताबडतोब होकार कळवला.
जेवणं आटोपली,
आणि.. आम्ही पुन्हा एकदा अभ्यासाला बसलो.

रात्रीचे अकरा वाजले होते. सगळीकडे सामसुम झाली होती. बब्बुने सोबत आणलेल्या पिशवीमध्ये आम्ही दहा पंधरा विटा भरल्या. पिशवीचा एक-एक बंध आम्ही दोघांनी पकडला. आणि त्या अवजड विटा बबुच्या घरी पोहोचत्या झाल्या.
त्याने विटांची पिशवी रिकामी केली. आणि मला, चल म्हणून डोळ्याने खुणावलं, कारण, बब्बू बोलताना थोडा अढखळत बोलायचा. म्हणून तो बरीच कामं, डोळ्याने आणि इशाऱ्याने मार्गी पाडायचा. मी सुद्धा, नंदी बैलासारखी मान हलवत त्याच्या पाठोपाठ निघालो.
रात्रीचे साडेअकरा वाजत आले होते. सगळीकडे धीरगंभीर शांतात होती. सगळे लोक निद्रादेवीच्या बाहुपाशात सामावले होते. आणि आम्ही, एका भलत्याच मोहिमेवर निघालो होतो..

शेवटी, कुतूहल म्हणून मी बब्बुला म्हणालो, आपण कुठे चाललोय रे..?
येवढ्या स्तब्ध रात्री सुद्धा.. तोंडावर बोट ठेवून, मला शूउउउउ करत तो म्हणाला..

" अभ्यासाला शंभरचा बल्ब पाहिजेना आपल्याला..! "

मी सुद्धा मानेनेच त्याला होकार कळवला. आणि आम्ही, तेथील एका चाळीतील अंधाऱ्या गल्लीत पोहोचलो. बऱ्याच लोकांच्या घराबाहेरील लाईट्स बंद होत्या.
बब्बू त्यातून सुद्धा, अशा अंधाऱ्या रात्री त्या बल्ब खाली लिहिलेला वाटेज पहायचा. आणि तो बल्ब कमी वाटेजचा जरी असला तरी तो त्याच्या पिशवीत कोंबायचा.
एक साधी आणि सोपी गोष्ट होती, घराबाहेर कोणी शंभर वाटेजचा दिवा लावेल का..?
घराबाहेर जेमतेम प्रकाश असावा, त्याकरिता सगळे जन फारफारतर चाळीस किंवा साठचा बल्ब लावायचे. पण हा गडी काही ऐकायलाच तयार नव्हता.
त्या भयाण अंधाऱ्या रात्री आम्ही दोघे चाळीवर चाळी पालथ्या घालत होतो. सगळीकडे स्मशान शांतता पसरली होती. मधेच, एखादं कुत्रं भुंकल्याचा आवाज कानी पडत होतो. तेच काय ते जागे पणाचं लक्षण होतं. एकाठिकाणी तर, आम्ही आमच्या मित्राच्या घराबाहेरील बल्ब सुद्धा काढून घेतला. मी बब्बुला तशी कल्पना सुद्धा दिली. तर, त्याने मला जागेवर गप्प करून टाकलं. आणि म्हणाला.. लोकांना डाऊट येईल अशी कामं करायची नाहीत..! भलताच शार्प माइंडेड माणूस हो.
आणि..तो बल्ब सुद्धा त्याने पिशवीत कोंबला.
एक-एक, करता-करता, आता तब्बल पंधरा विस बल्ब आमच्याकडे जमा झाले होते. बल्बने आमची पिशवी भरली होती. पण आमच्या बब्बूचं मन काही भरत नव्हतं. आणि, तासभर भटकंती करून सुद्धा. त्या रात्री, आम्हाला शंभरचा बल्ब काही मिळाला नाही.
शेवटी, आम्ही तो नाद सोडला. आणि चोरलेले सगळे बल्ब घेऊन आम्ही बब्बुच्या घरी पोहोचलो.

बब्बुचं घर अगदी हमरस्त्यावर असल्याने, रात्री अपरात्री कधीही आलं तरी त्याठिकाणी भीती अशी वाटत नसायची. घराबाहेर पडतानाच, बब्बुने दरवाजाची बाहेरून लावलेली कडी अलगद उघडली. घरामध्ये.. आई आणि ताई झोपली होती. बाबा आणि भाऊ त्यांच्या घराशेजारील जागेत एक इमारत बांधायचं काम चालू होतं. त्या अर्धवट बांधलेल्या इमारतीत ते झोपले होते. बब्बुने चोरलेल्या बल्बची पिशवी एका कोपऱ्यात ठेऊन दिली. आणि, त्याच्या बोबड्या आवाजात त्याने आईला आवाज दिला,

आई.. आतून कडी लाऊन घे गं..!

असं म्हणून, त्याने घराचा दरवाजा ओढून घेतला, आणि, आम्ही दोघे घराबाहेर पडलो.
बाहेरच.. समोरच्या दोन चाळीतील दगडी पायवाटेवर आम्हाला कसली तरी अस्पष्टशी हालचाल जाणवली. इतक्या अंधाऱ्या रात्री सुद्धा..
तिथे एक बाई उभी असल्याचं आम्हाला स्पष्ट दिसत होतं.
कमनीय आणि ठसठशीत बांधा, अंगावर हिरवी कोरी नवी साडी, डोक्यावर पदर, पदरा खालून समोरील बाजूस आलेले तिचे काळेभोर घनदाट केस, आणि केसांखाली काचोळीत लपलेले तिचे डेरेदार वक्ष, हातातील हिरवा चुडा आणि कपाळावरील लाल कुंकवाचा ठसठसीत टिळा.
आमच्याकडे पहात, मध्येच हालचाल करताना, तिच्या हातातील बांगड्याची खळखळ सुद्धा आम्हाला स्पष्ट जाणवत होती.
आज विचार करायला गेलो, तर मला त्या गोष्टीचं फार अजब वाटतं.
इतक्या अंधाऱ्या रात्री हे सगळे रंग आणि बारकावे आम्हाला इतक्या स्पष्टपणे कसे काय दिसत होते..?
पण त्यावेळी, आमच्यावर एकप्रकारची मोहिनीच घातली गेली होती.

बब्बूच्या घरापासून अगदी शंभर एक मीटर अंतरावर झोपडपट्टी वजा एक एरिया होता. तेथील कोणी अभागी महिला, नवऱ्याच्या मारझोड करण्याला कंटाळून येथे येऊन थांबली असावी. असा आम्ही अंदाज बांधला. मी तर या विषयाला पूर्णपणे फाटा देऊ पाहत होतो, पण बब्बू महा खटपटी माणूस.
मला म्हणाला.. चल त्या बाईला काय झालंय ते आपण तिला विचारून येऊ..!
सगळ्या " विषयात " पारंगत असणारा बब्बू, त्या महिलेसोबत लगट करण्याचा विषय सुद्धा मनात घोळवू लागला होता.
हे असलं भयानक रूप आणि अवतार बघून एकतर मी घाबरून गेलो होतो. आणि, हा नवीन तमाशा कशाला..? म्हणून, मी त्याला माझा स्पष्ट नकार कळवला.
ती बाई बाकी, अजूनही एकाच जागी हळुवार हालचाल करत उभी होती. बब्बूच्या अंगात वणवा पेटला होता. यापूर्वी सुद्धा त्याने असे बरेच विषय हाताळले होते. त्यामुळे तो अगदी बिनधास्त होता. त्याच्या जवानीचा बहर त्याला स्वस्थ बसू देत नव्हता. त्यामुळे, त्या महिलेची विचारपूस करण्यासाठी तो फारच अधीर झाला होता. नंतर मी अगदी बारकाईने पाहिलं..
बाकी सगळं काही दिसतंय, पण तिचा चेहेरा का दिसत नाही..?
या प्रश्नाने आता माझी पाचावर धारण बसली होती. कधी नाही ते, बब्बुने सुद्धा माझ्या या शब्दाला किंमत दिली. आणि म्हणाला..
तू एक काम कर, तू तुझ्या घरी झोपायला जा. मी इथे बिल्डिंगमध्येच झोपणार आहे.

बब्बू तर अगदी सहजपणे बोलून गेला होता.
तू तुझ्या घरी जा..!
पण माझं पाऊल काही पुढे रेटत नव्हतं. मी त्याला म्हणालो. बब्बू मला फार भीती वाटतेय रे, मी काही आज घरी जात नाही. तुझ्या अंथरुणातच आज मी झोपतो. बब्बुने सुद्धा मला लगेच होकार कळवला. आणि..आम्ही दोघेही, तडक त्या बिल्डिंगमध्ये गेलो.

भीतीमुळे माझ्या अंगात कापरं भरलं होतं. अंग गरम झालं होतं, थोडासा घाम सुद्धा आला होता. भीतभीतच कसाबसा मी बब्बुच्या गोधडीत शिरलो.
आणि, जोरजोरात एक मांजर ओरडल्याचा मला आवाज येऊ लागला. मांजराचा तो भयानक आणि भेसूर आवाज ऐकून माझ्या भीतीमध्ये कमालीची वाढ झाली होती. मांजराचा आवाज थांबतो न थांबतो तोच..
एक लहान मुल रडण्याचा आवाज मला ऐकू येऊ लागला. घड्याळात बाराचा ठोका पडायला सुरवात झाली होती.
त्यावेळी.. प्रत्येक घरात, लोलक असलेलं ठोक्याचं घड्याळ असायचं. अर्धा एक मिनिटाच्या अंतरावर, बऱ्याच घरातून घड्याळाच्या आवाजाचे ठोके घुमू लागले. एकीकडे हा भीतीदायक आवाज, तर दुसरीकडे ते मुल इतक्या जोरात किंचाळत होतं. कि सांगता सोय नाही. भीतभीतच मी बब्बूला म्हणालो..

तुमच्या इथे लहान बाळ कोणाकडे आहे रे..?

माझ्या या, अनपेक्षित प्रश्नावर बब्बू सुद्धा विचारमग्न झाला.
कारण, त्या परिसरात कोणाच्याच घरी लहान मुल नव्हतं..!
आता मात्र, माझा संशय बळावला होता. अंधारात उभी असणारी ती महिला नेमकी कोण असावी..? खरोखरच, ती महिला होती कि एखादी भुताटकी..?

त्यांनतर मात्र, मला फारच दरदरून घाम फुटला. डोळ्याला डोळा लागत नव्हता. भीती माझ्यावर आरूढ होऊ पाहत होती. आजूबाजूला झोपलेल्या लोकांच्या घोरण्याच्या आवाजाला एक अनामिक सोबत समजून. डोळे बंद ठेवून मी निपचित पडलो होतो. जागरणाने आणि भीतीने माझे डोळे तारवटले होते. पहाटेच्या मंद सुगंधी वाऱ्याच्या झुळकेने केंव्हातरी अचानक माझा डोळा लागला.

सकाळ झाली, बिल्डिंगमध्ये झोपलेली सगळी लोकं जिकडे तिकडे झाली होती. बब्बू सुद्धा अंथरुणात नव्हता. काल रात्रीच्या प्रकारामुळे, माझं डोकं सुद्धा जरा जड झालं होतं, अंगात कोमट ताप तसाच होता. मी कसाबसा अंथरुणावरून उठलो. आणि घरी गेलो.

रात्रभर कुठे होतास..? या विषयावर घरच्यांचा तोंड फुटेस्तोवर बोल खाल्ला.
अंघोळ, चहा नाश्ता, उरकला.
आणि..आईला सोबत घेऊन पहिला दवाखाना गाठला.
एक इंजेक्शन आणि काही गोळ्यांमुळे तापात थोडा फरक पडला होता. दुपार झाली, जेवण उरकलं औषधी गोळ्या खाल्ल्या. आणि, काल रात्री घडलेला सगळा समाचार मी माझ्या आईला सांगितला.
आईने, जो अंदाज लावायचा तो लावला. शेवटी माझी आईच ती,
रात्र होताच, तिने कसलासा " उतारा "माझ्या सर्वांगा वरून उतरून टाकला. नाही म्हणता, आता मला थोडा आराम वाटत होता. संध्याकाळी बब्बू सुद्धा माझ्या घरी येऊन गेला.
साला लैच राकट माणूस, त्याला काहीच झालं नव्हतं. अगदी आहे तसा धडधाकट होता तो.
तशाही परीस्थित, माझी विचारपूस करून जाताना, तो एक वाक्य मला बोलून गेलाच.

" पंड्या.. तुझ्यामुळे काल हाती आलेला चांगला चान्स घालवला राव मी. "

मी त्याचे ते शब्द किंवा वाक्य माझ्या मनाला लाऊन घेतलं नाही. शेवटी काहीही केलं तरी, तो मित्र होता ना माझा..
पण, उद्यापासून..
माझी दहावीची परीक्षा सुरु होणार होती. आणि, अभ्यासात काही माझं मन लागत नव्हतं.
त्या बाईचा काळा चेहेरा सतत माझ्या नजरेसमोर यायचा.
उद्या मराठीचा पहिला पेपर होता. त्यानंतर, दोन दिवस सलग सुट्ट्या होत्या. मधल्या सुट्ट्याच्या काळात पुढील विषयाचा थोडा अभ्यास होईल अशी मला आशा होती.
पण उद्याचं काय..?
आणि, शेवटी व्हायचं ते झालंच.
त्या अंधाऱ्या रात्रीच्या भुताटकीने, मला चांगलाच धडा शिकवला होता.
आणि, दहावीचा निकाल लागला तेंव्हा. चक्क मराठीच्या पेपर मध्ये मी नापास झालो होतो.

आस्तिक आणि नास्तिक...

या विषयाचा पूर्ण लेखाजोखा मला काल समजला.
अर्थात, तो विषय फक्त माझ्याकरिता आहे. पण, एक आवड म्हणून, मी ते इथे लिहू इच्छित आहे. मी आज जे काही सांगनार आहे, ते.. तुम्हा सर्वांना पटेलच असं नाही. परंतु हे ज्ञान, ज्या कोणी मला दिलं आहे. ते नक्कीच, कोणीतरी महान व्यक्ती आहेत.
तर.. ते म्हणाले.
जे सततचे दुख्खी आहेत, ते देवाला मानत नाहीत. आणि जे, सदासर्वकाळ सुखी आहेत,
ते देवाला मानतात.

विषय समजून घ्या,
जी लोकं.. सुरवातीपासून म्हणजे जन्मापासून किंवा कित्तेक पिढ्यांपासून दुखः किंवा हालअपेष्टा भोगत आले आहेत. ती लोकं, कालांतराने देवावर विश्वास ठेवेनासे होतात.
त्यात, त्यांची मुळीच चूक नसते.
कारण.. योग्य रिझल्ट मिळत नाहीये, तर देवाला मानण्यात तरी काय हाशील आहे..?
असा त्यांचा समज होतो. आणि, एका दृष्टीने ते त्यांच्या ठिकाणी अगदी दुरुस्त सुद्धा असतात. आणि त्यामुळे.. ते स्वतःच्या हिकमतीवर, आपलं अस्तित्व निर्माण करतात. आणि, सगळ्यांना छाती ठोकून सांगतात.

" या जगात, देव वगैरे काही नाहीये. मी स्वतः माझं विश्व निर्माण केलं आहे. "

त्याठिकाणी, ते अगदी तंतोतंत बरोबर असतात. पण त्यांनी केलेलं विधायक काम करण्याचं धाडस त्यांच्या अंगी आणण्यासाठी,
त्यांना.. कोणत्या " अदृश्य शक्तीने " प्रेरणा दिलेली असते..?
त्या स्वकर्तृत्वावर मिळवलेल्या आनंदात, नेमकी हीच गोष्ट ते विसरून जातात.
आणि, सदासर्वकाळ नास्तिक होतात.

त्याउलट..
जी लोकं, सुरवातीपासून धनधान्य आणि भौतिक सुखाने परिपूर्ण असतात. त्यांच्या घरामध्ये, पूर्वापार चालू असणाऱ्या रूढी परमापारांना ते फॉलो करत राहतात. आणि, रोजच्या धार्मिक वातावरणातील वागणुकीमुळे ते आपसूकच धार्मिक होतात. असा काहीसा आस्तिक आणि नास्तिक या विषयाचा परस्पर संबंध आहे. आणि मला हे ज्ञान देणारे महंत दुसरे तिसरे कोणी नसून.
स्वतः " देवदत्त पटनाईक " आहेत..!

एकतर.. मी फारच जेमतेम मनुष्य आहे.

आणि बऱ्यापैकी सर्वसामान्य सुद्धा आहे. त्यामुळे, हि नोटा बंदीची घोषणा होण्याअगोदर, माझ्या घरात हजार पाचशेच्या नोटा नव्हत्याच. होती ती, फक्त शंभर रुपयाची एक गड्डी.
ती सुद्धा, दिवाळीत लक्ष्मी पूजन करण्यासाठी नोटांची एखादी मोठी गड्डी असावी. म्हणून, माझ्या बायकोने ब्यांकेतून ती गड्डी मुद्दाम आणून ठेवली होती. तशी तर, हजार आणि पाचशे रुपयाची गड्डी लक्ष्मी पूजनात पुजायची अजून तरी माझी ऐपत नाहीये. ( तुम्हाला आठवत असेल तर, माझ्या.. दिवाळीतील लक्ष्मी पूजनाच्या फोटोत ती शंभर रुपयांची गड्डी दिसत होती बघा. आणि सुट्ट्या नान्यांसोबतच, काही पाचशेच्या नोटा सुद्धा होत्या. )

मोदी सरकारच्या नोटा बंदीच्या महत्वपूर्ण निर्णयाला, आताशा वीस दिवस पूर्ण होऊन गेले आहेत. आणि, माझी शंभराची ती गड्डी सुद्धा आता जवळपास संपलीच आहे. म्हणून,
इतक्या दिवसात, आज पहिल्यांदा पैसे काढण्यासाठी मी आमच्या महाराष्ट्र ब्यांकेच्या बाहेर लाईनीत उभा राहिलो होतो.
माझं नशीब पण असं आहे ना, दरवेळी नेमकं नवीनच काहीतरी माझ्याच पुढ्यात वाढून ठेवलेलं असतं.

तर प्रस्तुत आहे, आजचा नवीन किस्सा..!

काल सकाळी, पैसे काढण्याकरिता मी ब्यांकेच्या भल्या मोठ्या लाईन मध्ये उभा राहिलो होतो. माझ्यापुढे, मोजून तीसेक लोकं असावीत. फार नाही, पैसे मिळायला फक्त तासभर लागणार होता. हे मला सुद्धा माहिती होतं.
आणि तितक्यात.. माझ्या पाठीमागे, लाईनीत उभ्या असणाऱ्या नवरा बायकोची जोरदार भांडणं सुरु झाली. सुरवातीला, मला काही समजायला मार्ग नव्हता. शेवटी वैतागून त्या भांडणात मी हस्तक्षेप केला. आणि, त्या व्यक्तीला मी खडसावले.

कशाला कालवा करताय हो..? चारचौघात, बायकोला घाण घाण शिव्या देताय. पटतंय का हे तुम्हाला..? तुमचे जे काही वाद असतील ते आपल्या घरात मिटवून यायचे ना, जगा लोकाला कशाला तमाशा दाखवताय..?

माझा हा भयंकर पवित्रा पाहून तो मनुष्य मला म्हणाला..!

माऊली.. ( काल एकादशी होती ना. ;) ) मला माफ करा, पण विषयच तसा घडलाय हो.
हे बघा.. माझ्या मागे जे उभे आहेत. ते माझे वडील आहेत. त्यांनी आत्ताच सत्तरी ओलांडली आहे. आणि मी, फारफार तर तुमच्यापेक्षा पाचेक वर्षांनी मोठा असेल. आणि हि माझी मंडळी.
अहो.. काय सांगू तुम्हाला, माझ्या डोक्याला खूप मोठा ताप झालाय..
पोरीचा हिस्सा म्हणून, हिचा बाप हिला दोन लाख रुपये देणार होता. त्याला आता, चार वर्ष होऊन गेली. माझा सासरा मेला, पण हिच्या भावांनी त्यो पैसा काय आम्हाला दिला नाही.
आम्हाला राहायला घर नाहीये, कुठेतरी छोटीशी गुंठाभर जागा घेऊन स्वतःचं घर बांधावं. त्या हिशोबाने, मी कसेबसे दोन लाख रुपये घरात जमा करून ठेवले होते.
आत्ता मधीच ह्यो नवीन कायदा आला. म्हणून मी ताबडतोब ते पैसे ब्यांकेत जमा केले.

आणि, काल रातच्याला..
हिचा भाऊ, हिच्या वाटणीचे दोन लाख रुपये घेऊन आमच्या घरी आला.

आता काय करता..? नाय बी म्हणता येयीना, आणि काहीच करता येयीना. मी आत्ता येवढ्यातच माझ्या खात्यावर घरातले दोन लाख रुपये जमा केले आहेत. आणि आता हे पैसे मी ब्यांकेत माझ्या नावावर भरले तर..
लगेच, तुमच्याकडे एवढी मोठी रक्कम कुठून आली..? अशी विचारणा मला होईल कि नाही..?
सांगा, तुम्हीच सांगा..?

असं म्हणून, पुन्हा तोच व्यक्ती माझ्याशी बोलू लागला.

आता.. माझ्या बायकोचं सुद्धा कोणत्या ब्यांकेत बचत खातं नाहीये. आणि, माझ्या बापाच्या नावाचं खातं आहे. तर ते म्हनत्यात,
आजवर.. माझ्या खात्यावर, तुम्ही लोकांनी कधी एक रुपाया टाकला नाही. आणि, आता एकदम दोन लाख रुपये माझ्या नावावर टाकायचं म्हणताय. म्हणजे, त्या मोदीने मला पकडायला पाहिजे, अशी तुमची इच्छा आहे.
सांगा.. आता मी भांडू नको तर काय करू..?

समस्या फारच गंभीर होती.
गरीब स्वतःच्या अब्रूला घाबरतोय, तो म्हातारा मनुष्य सुद्धा, त्याच्या अंगावर " बालंट " घ्यायला तयार नाहीये. मित्रांनो, त्या माणसाला मी मस्त सल्ला दिला. म्हणालो, तुम्ही बिलकुल घाबरू नका.
तुमच्या नावावर, हे पैसे तुम्ही ब्यांकेत बिनधास्त भरा. त्याचा तुम्हाला काहीएक त्रास होणार नाही. असं त्यांना सांगितलं.

कर नाही, त्याला डर कशाला पाहिजे..!

पण मी, त्या गरीब लोकांना पाहून फार समाधानी होतो. या अचानक आलेल्या सुनामीचा गरीब लोकांना त्रास होतोय, पण येवढ्या मोठ्या झमेल्यात तो व्यक्ती त्याच्या बायकोला शिव्या देत होता.
पण रागे भरून, तो..

" भारताच्या पंतप्रधानांना शिव्या देत नव्हता. "

सगळं काही, अगदी.. व्यवस्थित, सहकार्याच्या आणि आपुलकीच्या भावनेने चालू आहे.
खरोखर, मला अगदी मनापासून आनंद वाटला..!

भारताचे पंतप्रधान, नरेंद्र मोदी यांच्या चाहत्यांना..
काही भारतीय लोक, भक्त म्हणून उगाचच हिणवत आहेत. पण त्यांना हे माहित नाही, कि त्याच द्वेषाकरिता, त्यांना ईतर लोकं काय काय म्हणत असतील.

" त्या माणसाला.. पोर ना बाळ, कोणाकरिता करायचं..? "

अरे.. साधा सरळ विचार तरी करा. रोज रात्री, बायकोच्या कुशीत झोपून आपण निवांत थंडी गारठ्याची मज्जा अनुभवतोय.
तो मोदी काय वेडा आहे का, दिनरात जगभर आणि रानोमाळ फिरायला..? साधं.. गावाच्या बाहेर, एक दिवस फक्त एकट्याने राहून दाखवा. मग पुढचं काय आहे ते आपण बोलू.
नुसता खोडा आणि मोडा घालायचा.
इंग्रज.. मनाला वाटेल तशी आपली पिळवणूक करत होते. ते, लई भारी होतं नाही का..! माझ्या फेसबुक मित्र मंडळीत तर, असंख्य हुशार लोकं भरलेले आहेत. पण, त्यातील बरेच जण फक्त डोळ्यावर पडदा ओढून बोलत आहेत. वीसेक दिवसांपूर्वी, माझ्यावर खफा होऊन त्यातील बरीच मंडळी माझ्या मित्र यादीतून कमी सुद्धा झाली.

" मी तर म्हणतोय, इथून पुढे मोदी निवडून सुद्धा येऊ नयेत. "

हा शब्द आहे माझा..
पण.. त्यांनी जी लाईन लाऊन दिली आहे. त्याच मार्गावर सगळ्यांना चालावं लागणार आहे. त्यामूळे, सगळ्यांची तत-मम झाली आहे. बाकी काही नाही. आज, देशाच्या पंतप्रधानांची बाजू घेऊन बोलणाऱ्याला मूर्ख ठरवलं जातंय.

मोदी ज्या पक्षाचे कार्यकर्ते आहेत. त्या " भाजप " पक्षाशी किंवा त्या " संघाशी " मला काहीएक देणं घेणं नाहीये.
मी फक्त, त्या एकाच माणसाकडे पाहुन सगळी वक्तव्य करतोय.

" उद्या उठून, तो माणूस सुद्धा त्याच्या विचारात फेल निघाला. तर त्यावेळी सुद्धा, माझी लेखणी त्यांच्या विरुद्ध अशीच तळपत राहील. "

हा सुद्धा, माझा अगदी खरा शब्द आहे.
पाच सहा वर्षांपूर्वी..
सोशल मिडिया म्हणावा असा फार्मात नव्हता.
नाहीतर,
त्या मनमोहनाला सुद्धा, सगळ्या लोकांनी तोंडभरून बोलायला आणि रडायला सुद्धा लावलं असतं. हे सुद्धा,लक्षात असुध्यात.!

हल्ली.. ब्राह्मण समाजातील तरुण पिढी.
पौरोहित्य ( भिक्षुकी ) करण्यासाठी धजावत नाही. त्याला, कारणं सुद्धा तशीच आहे. भरपूर शिक्षण झाल्यामुळे, आपआपल्या समाजातील पारंपारिक व्यवसाय करायला सर्रास मुलं नको म्हणत म्हणतात. पौरोहित्य करणाऱ्या मुलांशी मुली सुद्धा लग्न करायला नको म्हणतात. हि सत्य परिस्थिती आहे.
कारण, त्यांनी आत्मसात केलेल्या त्या शिक्षणातून, त्यांचा उदरनिर्वाहाचा प्रश्न सुटणार असतो.
( यामध्ये प्रामुख्याने.. ब्राम्हनां सोबतच बारा बलुतेदारातील मुलांचा सुद्धा समावेश आहे. काही ठिकाणी, यात अपवाद सुद्धा पाहायला मिळतो. )
शिवाय, पौरोहित्य करणं हे काही येऱ्या गबाळ्याचं काम नाही. ते शिक्षण आत्मसात करण्यासाठी विविध प्रकारचे अवघड स्तोत्र मुखोद्गत असावे लागतात. आणि त्याकरिता, मनुष्य अतिहुशार असणं खूप अवश्यक असतं. तसा पाहायला गेलं तर, आज पौरोहित्य सारख्या व्यवसायात बरीच बरकत आहे. सर्रास व्यक्ती.. घरामध्ये पूजा पाठ, होम हवन करत असतातच. शिवाय, सत्यनारायणाची महापूजा म्हणा किंवा लग्न समारंभ म्हणा. भटजी असल्याशिवाय, या विधी पूर्ण होत नाहीत.

तर परवा..
आमच्या एका मित्राचं लग्न होतं. लग्न म्हणजे, तो प्रेमविवाहच होता. पळून जाऊन लग्नं करायचं म्हंटल कि नातेवाईक कमी आणि मित्रमंडळी जास्ती अशातला प्रकार असतो. तर त्यादिवशी सुद्धा, त्या लग्नाकरिता तरणीबांड पाच पन्नास मुलं तिथे हजर होती. नवरा नवरी हॉलमध्ये ताटकळत बसले होते. पण, लग्न लावण्याकरिता भटजी यायचं काही नाव घेत नव्हते.
नेमकं काय झालय..? ते पाहण्यासाठी, आमच्यातील एक मित्र भटजींच्या घरी गेला.
तर, ते भटजी म्हणाले.. मी हे लग्न काही लाऊ शकत नाही..!
मित्र म्हणाला.. काका.. मुलगा, मुलगी दोघेही सज्ञान आहेत. त्यात घाबरण्या सारखं काहीएक कारण नाहीये.
तर भटजी म्हणाले.. मी त्या कारणाने घाबरत नाहीये.
तर.. लग्न कार्यात तरुण आणि टुकार मुलं असली. कि ते, भटजीला तांदळाच्या अक्षता मारून पुरतं बेजार करत असतात. त्यामुळे, या कार्याला मी नकार देत आहे.
शेवटी.. सर्व मुलांना नवरा नवरीपासून, पंधरा वीस फुट अंतरावर उभं करण्याची बोली झाली. आणि अक्षता फेकून मारल्या तर लग्न अर्धवट सोडून निघून जाईल. या बोलीवर ते काका राजी झाले. तेंव्हा कुठे.. गुरुजींनी लग्नाचे सगळे सोपस्कार पार पाडले.

तर दुसऱ्या प्रसंगात..
माझ्या एका मित्राच्या लग्नाला गेलो असता. तिथे सुद्धा, नेमका हाच प्रकार चालू होता. अंगाने धष्ट पुष्ट असे पस्तीस चाळीस वर्षांचे ते गुरुजी होते. डोक्यावर ब्राम्हणी टोपी, नेहरू शर्ट, धोतर असा पेहराव त्यांनी केला होता. नवरा नवरी आले. लग्नाला सुरवात करायची होती.
मंगलाष्टका म्हणायला सुरवात झाली. गुरुजींनी, एका हातात अंतरपाट धरला होता. तर, दुसऱ्या हातात मुठभर अक्षता घेतल्या होत्या.
शुभमंगल सावधान.. म्हणून झालं, कि सगळी लोकं वधू वरांवर अक्षतांचा वर्षाव करायचे. पण काही डांबरट मुलं, अगदी नेम धरून त्या भटजींना टार्गेट करायचे. आणि त्यांना, जोरात अक्षता फेकून मारायचे. ते भटजी सुद्धा, एकदम पटाईत होते. ते सुद्धा, ज्या भागातून त्यांच्या अंगावर अक्षता आल्या आहेत. अगदी त्याच भागात, त्यांच्या हातातील अक्षता ते फेकून मारत होते.
एक मंगलाष्टकं संपलं, कि दुसऱ्या " सावधानला " सुद्धा हाच प्रकार घडणार आहे. याची, गुरुजींना खात्री असायची. पण, ती अक्षता मारणारी मुलं सुद्धा फार चाप्टर. एकदा एका ठिकाणावरून अक्षता मारून झाल्या. कि दुसऱ्या वेळी, ते त्यांची जागा बदलायचे.
अक्षता मुखोद्गत असल्याने, गुरुजींची तोंडातून अक्षता म्हणायची लगबग तर दुसरीकडे डोळ्याने त्या मुलांना शोधायची घाई चालू असायची.
पण.. ती मुलं काही त्यांच्या नजरेच्या टप्प्यात यायची नाही. आणि पुन्हा तोच खेळ सुरु व्हायचा. मुलं जितकी चाप्टर होती, तितकेच ते गुरुजी सुद्धा महाहुशार होते. त्यांनी सुद्धा त्यांच्या पायाजवळ प्लास्टिकची पिशवी भरून अक्षता ठेवल्या होत्या. प्रत्येक मंगलाष्टके नंतर, त्या पिशवीतील मूठभर अक्षता घेऊन त्या टोळधाडीवर ते अक्षतांचा मारा करायचे. पूर्ण लग्न समारंभा दरम्यान गुरुजी आणि मुलांचा हाच लपाछपीचा खेळ चालू होता. शेवटी एकदाचं लग्न झालं. सगळे विधी पार पडले.
आणि ते गुरुजी घरी जायला निघाले.

तेंव्हा, मी त्या गुरुजींना भेटलो, आणि मगासच्या अक्षता फेकाफेकीच्या लपंडावा बद्धल विचारलं. तर ते म्हणाले, मला आता त्याची सवय पडली आहे हो. यांच्या लग्नात, दुसरा कोणताच ब्राम्हण लग्न लावायला येत नाही. यांच्या पूर्ण समाजाची लग्नं लावायची कामं फक्त माझ्याकडे असतात. आणि त्या लोकांना सुद्धा हा प्रकार माहित आहे. त्यामुळे, यांची लग्नं लावायची कामं मी दोन हजार रुपयाच्या खाली घेत नसतो. हे साधं काम नाहीये हो, अक्षतांचा मार खूप जोरात बसतो.
आता तर.. मला सुद्धा, या प्रकारची सवय पडली आहे.
चुकून दुसऱ्या कोणच्या लग्न कार्यात मी गेलो. आणि, माझ्यावर अक्षतांचा वर्षाव झाला नाही.
तर.. आता, मलाच अगदी चुकल्या सारखं होत असतं.

( टीप :- हि पोस्ट वाचून ब्राम्हण समाजावर टीकात्मक कमेंट करू नये. जागेवर ब्लॉक केलं जाईल. )

माझ्या ओळखीतल्या एका व्यक्तीचं नशीब फार खोटं होतं..

विदर्भातील, अमरावती मध्ये तो राहायला होता. आई वडिलांना हा एकुलता एक मुलगा. पण त्याच्या वयाच्या दहाव्या वर्षी, त्याच्या आई वडिलांचा अपघाती मृत्यू झाला.
वडिलांना सुद्धा कोणीही भाऊ बंदकी नव्हती. त्यामुळे, त्याला सांभाळणारा जवळचा नातेवाईक असा कोणीच नव्हता. त्याचा एकमेव नातेवाईक म्हणजे,
त्याची आत्त्या..
त्याच्या वडिलांची लहान बहिण, जी पुण्यात वास्तव्याला होती. वडील शेतकरी असल्याने, गावी त्यांची काहीतरी वीसेक एकर जमीन होती. राहतं घर होतं. पण, आईवडिलांच्या मृत्यनंतर आता ते कोणत्याच कामाचं उरलं नव्हतं. हा दहा वर्षाचा मुलगा, तिथे एकटा काही राहू शकत नव्हता.

आईवडिलांचं क्रियाकर्म आटोपल्यावर, त्याच्या आत्त्याने त्याला पुण्यात आपल्यापाशी आणून ठेवलं. तिच्या दोन लहान मुलांप्रमाणे, हा सुद्धा आता त्यांच्या कुटुंबातील तिसरा मुलगा आणि घरातील सदस्य झाला होता.
त्याची आत्त्या बिचारी चांगली होती. तिचा नवरा सुद्धा फार समंजस होता. सगळं काही ठीक चालू होतं. बघता बघता दिवस लोटू लागले,

छोटासा दीपक.. आता, पदवीधर झाला होता. दीपकचं नशीब सुद्धा खूप जोरावर होतं. पदवीधर झाल्याबरोबर त्याला लगेचच एक सरकारी नोकरी मिळाली. आत्या आणि मामांना तो आई वडिलांचा दर्जा देत होता. घरातील लहान भावंडांना सुद्धा तो आदरपूर्वक वागवत होता. दीपकला नोकरीला लागून पाच वर्ष होऊन गेली होती. आता त्याच्या लग्नाची तयारी सुरु झाली.

तत्पूर्वी.. काही मित्रांबरोबर तो दक्षीण भारतात फिरायला आणि तिरुपती बालाजी दर्शनाला गेला.

त्याच्या ऑफिसमध्ये कामाला असणारे पाच सहा मित्र, तिरुमला येथे पोहोचले. देवदर्शन आटोपलं. आणि तिरुमला येथे असणाऱ्या शीला तोरनम आणि श्रीवरी पादुका येथे दर्शनाला गेले. शीला तोरनम पासून श्रीवरी पादुका, अगदी दोनेक किमी अंतरावर आहे. पण सगळी लोकं तिथे जीप करूनच जातात. कारण, जाताना वाटेत खूप मोठा चढ आहे. हे सगळे मित्र, श्रीवरी पादुकाचे दर्शन करून आले. आणि परतीच्या प्रवासाला निघाले. श्रीवरी पादुका येथून खाली येताना सगळा उतार असल्याने. बहुतेक ड्रायव्हर लोकं, खाली येताना गाडी न्युट्रल करून येतात. त्यामुळे, त्यांची डीझेल बचत होते. खरं तर, असं करणं योग्य नसतं. पण काही लोकं हा मूर्खपणा करताना आढळतात.
पण यावेळी.. घाट उतरून खाली येत असताना,
त्या ड्रायव्हरचा गाडीवरील ताबा सुटला. त्याला, त्याच्या गाडीचा ब्रेकच लागत नव्हता. आणि शेवटी, ती गाडी घाटामध्ये कोसळली.
गाडीतील बऱ्याच लोकांना मुकामार लागला होता. काहींना गंभीर दुखापत झाली होती. पण त्यातल्या त्यात, दीपकला फार जबरी मार लागला होता. त्याच्या गुप्तांगाच्या बाजूला एक फार मोठी आणि खोलवर जखम झाली होती. आणि, त्या जखमेतून फार मोठ्या प्रमाणात रक्तस्त्राव होत होता.

अपघाताची माहिती मीळताच, त्याठिकाणी देवस्थानाची अंबुलन्स आली. आणि, जखमींना ताबडतोब इस्पितळात घेऊन गेले. उपचारादरम्यान दीपकची प्रकृती फारच खालावली होती. तिरुमला येथे, त्याच्यावर योग्य ते उपचार होणार नव्हते. त्याचं एक छोटं ऑपरेशन करणं भाग होतं. त्यामुळे, त्याला ताबडतोब तिरुपती येथे हलवण्यात आलं. पण, अति रक्तस्त्राव झाल्याने. दीपकचा वाटेतच मृत्यू झाला.
त्याच्या सोबत असणाऱ्या मित्रांना हा आघात सहन होणारा नव्हता. काय करावं ते त्यांना समजेना.

( इथे.. तुम्हा सर्वांना एक गोष्ट मला सांगावीशी वाटतेय.
तिरुमला देवस्थान येथे यात्रेकरिता जाणाऱ्या प्रत्येक भाविकाचा देवस्थानच्या वतीने, एक विमा उतरवला जात असतो. ते, आपल्यापैकी बऱ्याच जनांना माहित नसावं. आपण जेंव्हा दर्शनचा पास काढतो, त्यावेळी.. त्यातच त्या सर्व पूर्तता केलेल्या असतात. तर, तिरुमला येथे चुकून असा काही अपघात घडला. आणि, चुकून कोण्या व्यक्तीला मृत्यू ओढवला. तर.. तिरुमला देवस्थानाच्या वतीने, त्या व्यक्तीचं शव एसी अंबुलन्स मधून त्याच्या घरी निशुल्क पोहोचवलं जातं. आणि सोबतच, सगळ्या कागदपत्रांची पूर्तता करून त्या व्यक्तीच्या वारसाला त्याच्या वयोमानानुसार ठराविक रकमेचा चेक सुद्धा ताबडतोब अदा केला जातो. )

तर.. शेवटी धाडस करून, मित्रांनी त्याच्या घरी हि बातमी कळवली. त्यांनीही वेळ न दवडता. ते शव डायरेक्ट अमरावती येथे मागवून घेतलं. तोवर, हि सगळी लोकं पुण्याहून अमरावती येथे निघून गेले. दीपकच्या वडिलोपार्जित शेतामध्ये अगदी मधोमध त्याच्या शरीरावर अंत्यविधी करण्यात आले. वारस म्हणून, देवस्थानाच्या वतीने त्याच्या आत्त्याला पंचवीस लाखांचा चेक सुपूर्द करण्यात आला. नोकरीमधील सुद्धा सगळा पैसा त्याच्या आत्त्याला मिळाला.
शेवटी, ज्याचं दुखः त्याला ठावूक असतं. पण एक गोष्ट आहे, तुम्ही निस्वार्थपणे कोणतीही गोष्ट करा. त्या बाईने, भावाच्या मुलाला अगदी पोटच्या गोळ्याप्रमाणे सांभाळला. त्याच्या पालनपोषणात कोणतीही उणीव ठेवली नव्हती. शेवटी, मृत्यू कोणाला चुकला आहे. तसा तो दीपकला सुद्धा आला.

जीवनात प्रत्येक गोष्ट प्रत्येकाला साध्य होतेच असं नाही. पण एकेकाचं नशीब किती क्रूर असतं.
याचं एक जिवंत उदाहरण मला याची देहा अनुभवायला मिळालं.

सर्रास सगळ्याच मुली,
त्यांच्या चेहेऱ्याला स्कार्फ बांधूनच घराबाहेर पडत असतात.
त्यामुळे, प्रदूषणाचा त्रास तर वाचतोच. आणि त्याच बरोबर
त्यांचा चेहेरा दिसत नसल्याने.
कोणत्याही मुलाला त्यांच्यात स्वारस्य उरत नाही.
पर्यायाने,
इतर रोड रोमियोकडून त्यांना होणारा त्रास किंवा ससेमिरा आपोआप कमी होत जातो.

मुंबई तशी फार मोठी आहे हो..!
मुंबई फिरणं किंवा जीवाची मुंबई करणं. म्हणजे काही, ते एक दोन दिवसाचं काम नाहीये. मी तर म्हणतो, मुंबई मध्ये राहणाऱ्या कित्तेक लोकांनी सुद्धा अजून नीटशी मुंबई पाहिली नसेल.

काय गर्दी, काय मस्ती, काय कमी, आणि काय जास्ती..!

तसा तर, मी फार फिरस्ता मनुष्य, आजवर मी खूप लांबवर फिरून आलो. पण मी, आजवर मुंबई काही पाहिली नव्हती. तर.. सहज म्हणून काल Rahulभाई आणि अमोल भाईसोबत सपत्नीक सहपरिवार काल मुंबईला धावत पळत जाऊन आलो.

दुपारी सव्वा बारा वाजता, आम्ही गेटवे ऑफ इंडियाच्या आवारात पोहोचलो. खरं तर, आम्हाला एलिफंटा केव्स पहायच्या होत्या. पण त्यामध्ये, आमचा सगळा दिवस मोडला असता. म्हणून तो मोह आम्ही आवरता घेतला. त्यात अजून एक नवीन गोष्ट समजली, गेटवे पासून अलिबागला सुद्धा बोटी जात असतात. आता पुढच्या वेळी.
अलिबाग - गेटवे ते एलिफंटा असा आमचा कार्यक्रम ठरला आहे.
गेटवे पाहिला, मनुष्य प्राण्याने अस्वच्छ केलेल्या समुद्रात. बोटीत बसून, एक फेरी मारली. मनसोक्त गमती पाहिल्या आणि भरपूर फोटो सुद्धा टिपले.
आणि तिथून पुढे,
राणीचा हार पाहायला गेलो. तर, त्या हाराच्या किनाऱ्यावर.. हार कमी आणि चुम्मा चाटीच जास्ती पाहायला मिळाली. अच्छा है, ज्याची त्याची पसंत. ती मनमोहक दृश्य पाहत आम्ही पुढे निघालो. पोटात कावळे ओरडत होते, म्हणून.."सुखसागर " च्या.. पावभाजी, सॉफ्ट इडली, मसाला पाव आणी खुमासदार पिझ्झाचा मनमुराद आस्वाद घेतला.
तेथून जवळच असणाऱ्या, शहिद स्मारकाला आणि मत्स्यालयाला भेट दिली. हे ठिकाण बाकी खूपच अप्रतिम होतं. कधी न दिसणारा समुद्री पानघोडा मला याठिकाणी पाहायला मिळाला.
आणि हो, आजकाल, फोटो काढताना सर्रास मुली त्यांच्या ओठाचा चंबू कसा करतात. तसे ओठ करणारा एक डुक्कर मासा सुद्धा त्याठिकाणी आम्हाला पाहायला मिळाला. तिथून पुढे जात असताना वाटेत हाजीअली चा दर्गा दिसला. त्याला दुरूनच प्रणाम करत आम्ही पुढे निघालो.

ते ठिकाण उरकलं, आणि समुद्राच्या कडेने कारमध्ये बसून पुढे निघालो. त्यानंतर..
सर्वांच्या आवडत्या.. सलमान, शाहरुख च्या राहत्या घरी वांद्र्याच्या दिशेने कूच केली. काल नेमका, त्याच भागात किरीस्ताव लोकांचा काहीतरी धार्मिक कार्यक्रम असल्याने. ट्राफिक जाम मध्ये विनाकारन आमचा एक तास वाया गेला. म्हणून मी, प्रभू येशूला दोष दिला नाही बरं का.
सगळीकडे पार्किंगची बोंबाबोंब.. शाहरुख नाही, तर त्याचा बंगला सही. त्याच्या " मन्नत " नावाच्या बंगल्याच्या बाहेर उभे राहून कित्तेक लोकं त्याच्या बंगल्याच्या नावासोबत सेल्फी काढत होते. जान्देव.. तो माणूस कसा का असेना. पण त्याने स्वतःच्या बलबुत्यावर नावलौकिक मिळवलं आहे. आणि, ज्याचा मान त्याला मिळायलाच हवा.
मी जी मुंबई मानतो.. ती खरं तर माझ्या बाळासाहेबांची आहे. त्यांना गरम बियर आवडायची. आणि, गरमा गरम वक्तव्य करून. सगळा माहोल गरम करणारे. तमाम भारतीय जनतेला त्यांचं चाहतं बनवणारं असं ते श्रेष्ठ व्यक्तिमत्व होतं.
म्हंजे..आमचे हिंदूहृदय सम्राट, यांना तर कधी मला समोरासमोर पहायचा योग आला नाही.
सो.. नाहीच म्हणता, त्यांच्या समाधीला आणि तमाम महाराष्ट्रीयांच्या शक्तिशाली स्थळाला मी मनोभावे भेट दिली. तिथे थोडावेळ नतमस्तक झालो. आणि लगेचच मला जाणवलं..
आहेत, साहेबांचे आशीर्वाद माझ्या पाठीशी आहेत.

आता.. इथून पुढे, खरी कहाणी सुरु होते. कारण, रात्र झाली आहे ना..
मुख्य मुंबई मध्ये माझा एकही नातेवाईक नाही. पण त्याचठिकाणी माझे शेकडो जीवाभावाचे मित्र मैत्रिणी मुंबईमध्ये आहेत. पण एका दिवसात मी काय काय करणार हो..? मित्रांना भेटू कि मुंबई पाहू..? त्यामुळे, माझ्या समस्त मित्रांच्या विनंतीला मान देऊन, आणि नंतर पुन्हा एकदा मुंबईमध्ये येण्याचा हवाला देऊन. त्यांची कशीबशी मी बोळवण केली. मित्रानो, कृपा करून राग माणू नका.

मुंबई पाहण्याचा शेवटचा विषय होता तो म्हणजे, शिवाजी पार्क जिमखाना..!
थोडं वाईट वाटलं, शिवाजी पार्कमध्ये खेळाडूंसोबतच काही शौकीन दारूबाज सुद्धा त्या मैदानात घसा ओला करत बसले होते. त्यांना कसली भय ना चिंता. नको त्या गोष्टी नजरेआड करत आम्ही पुढे निघालो. संध्याकाळचे सात वाजून गेले होते.
आता, त्याठिकाणी कोणाला भेटावं असा विषय असतो. पण, पण माझ्या रोजच्या पोस्ट वाचून त्यावर जे फक्त कमेंटच करत नाही. तर त्या संभाव्य विषयवार चर्चा करण्यासाठी तत्काळ मला फोन करणारी व्यक्ती म्हणजे..
Nitin Rane भाऊ..
शिवाजी पार्कला जाणं आणि त्यांना न भेटता परत फिरणं म्हणजे. हा फार मोठा अपराध.
राहुल भाईंनी मला त्यांना फोन लावायला सांगितला. मी भाऊंना फोन लावला.
आणि आमच्या स्वागतासाठी भाऊ, शिवाजी पार्क जिमखान्याच्या प्रवेशद्वारात आमची वाट पाहत उभे होते. त्या शिवाजी पार्क जिमखान्यात, बाहेरच्या कोणत्याच व्यक्तींना प्रवेश नसतो. जी लोकं, त्या ठिकाणी आजीवन सभासद आहेत. त्याच व्यक्तींना, आणि त्यांच्या नातेवाईकांना किंवा मित्र मंडळींना तिथे प्रवेश दिला जातो. आम्ही, तिघे मित्र तर, नितीन भाऊंच्या गळ्यातील ताईत आहोत. त्याठिकाणी, आम्ही सगळे मस्तपैकी फ्रेश झालो. आणि, मुख्य मुद्य्याला हात घातला. एकीकडे कार्यक्रमाला सुरवात झाली, तर दुसरीकडे भाऊंच्या त्या जिमखान्यात आणि खुद्द बाळासाहेबांनी अनुभवलेल्या आणि भाऊंना माहित असलेले काही भन्नाट किस्से ऐकायचा आम्हाला मोका मिळाला. शिवाजी पार्कमध्ये सभासद असणाऱ्या प्रत्येक व्यक्तीला भाऊ अगदी जवळून ओळखतात. त्यात काही मराठी सिनेअभिनेते सुद्धा आहेत. भाऊ एकदम जबरी माणूस आहे. ते स्वतः तर वजनदार आहेतच. पण, त्या भागात त्यांचं मजबूत वजन सुद्धा आहे. हे मला लगेच समजलं. घसा ओला करता करता, मस्तपैकी..चिकन तंदूर, मटन आणि समुद्री मेजवानीवर आम्ही आडवा हात मारला. जेवणं उरकली,
आणि, मुंबईच्या छोट्या सफरीला अलविदा करून. आम्ही पुण्याच्या दिशेने मार्गक्रमण केलं.

एकदा, हर्णे बंदरावर पिकनिकला गेलो असता..

सकाळी दहा अकरा वाजायच्या सुमारास, आम्ही सात आठ मित्र समुद्रात पोहायला गेलो. त्यादिवशी, वातावरण खराब असल्याने बनाना राईड, बोटिंग वगैरे सगळं काही बंद होतं.
त्यामुळे, समुद्रावर म्हणावी अशी गर्दी दिसत नव्हती. आम्ही सगळे मित्र लाटांशी मनसोक्त खेळत होतो. पांढऱ्या शुभ्र फेसाळलेल्या लाटा अंगावर झेलणे, तर कधी लाटेच्या वरून सूर मारून लाटेला क्रॉस करणे, तर कधी लाटे खाली सूर मारून लाटेचा अडथळा चुकवणे, तर कधी देह निश्चल करून लाटेच्या हळुवार हेलकाव्याने समुद्र किनारी येऊन पडणे. असे विविध प्रकारचे खेळ आम्ही त्याठिकाणी खेळत होतो.
हे खेळ खेळण्यात आम्ही इतके तल्लीन झालो होतो, कि आमच्या आजूबाजूला सुद्धा कोणी समुद्री खेळ खेळत आहेत. हे सुद्धा आम्हाला समजलं नाही.
तर.. आमच्या बाजूला काही अंतरावर पाच सहा मुली आणि महिला अगदी आमच्या सारखेच समुद्री खेळ खेळत होते. त्यांच्या मनात काय शंका आली काय माहिती.
त्या मुली आणि महिला आपसात काहीतरी कुजबुजल्या. आणि, आमच्यापासून फार दूर अंतरावर जाऊन पुन्हा एकदा पाण्यात खेळू लागल्या. त्याच्या अशा वागण्याचा मला फार राग आला होता. हे विनकारण संशयास्पद वागल्या सारखं झालं. मनात खूप राग होता, पण बाई माणसाला आपण विचारू शकत नाही ना. विनाकारण वादाचा मुद्दा, म्हणून आम्ही त्यांच्याकडे दुर्लक्ष केलं. आणि आमच्या खेळत आम्ही पुन्हा एकदा तल्लीन झालो.

थोड्यावेळाने, त्यांच्या सोबत असणाऱ्या पुरुष मंडळींनी त्यांची कार अगदी समुद्रकिनारी आणली. आणि तिथे कार लाऊन ते सुद्धा समुद्रात दंगामस्ती करू लागले. इकडे यांच्या मस्तीला उधान आलं होतं. तर दुसरीकडे समुद्राच्या भरतीला उधान आलं होतं. पण मजामस्ती करण्याच्या नादात ते त्यांच्या काही ध्यानात आलं नाही. भरती चांगलीच रंगात आली होती. आणि बघता बघता समुद्राच्या पाण्यात त्यांच्या कारची चाकं झाकून गेली. तेंव्हा ते त्यांच्या लक्षात आलं..
लगबगीने त्यांच्यातील सारथी मनुष्य कारपाशी गेला. त्याने कार चालू केली, पहिला गियर टाकला आणि तो घाईमध्ये गाडी बाहेर घेऊ लागला. पण कसलं काय, गाडीची चाकं फिरल्या बरोबर ती वाळूत आणखी खाली आणि खोल रुतून बसली. आणि थोड्याच वेळात समुद्राचं पाणी अगदी कारच्या दरवाजा पर्यंत आलं. आता मात्र त्या सगळ्यांची पाचावर धारण बसली होती.
तेंव्हा.. त्यातील एका महिलेने आमच्याकडे मदत मागीतील.
आमची गाडी बाहेर काढायला मदत करा. त्यावर माझे काही मित्र लगेच त्यांच्या मदतीला निघाले. पण वेळीच, मी त्या मित्रांना पुढे जाण्यास मज्जाव केला. आणि त्या महिलेला म्हणालो..
माफ करा, आम्ही तुमची काहीएक मदत करू शकत नाही..!
ती महिला जे काही समजायचं होतं, ते समजून गेली होती. तिने केलेली घोडचूक तिच्या लक्षात आली होती. इकडे भरतीचं पाणी वाढतच चाललं होतं. कारमध्ये थोडंफार पाणी सुद्धा शिरलं होतं. आणि, यांच्या आनंदावर विरझन पडलं होतं.

त्यांना त्रास होतोय, म्हणून मला आनंद वगैरे झाला नव्हता. पण स्वतःला शहाणं समजणार्यांना काही शिक्षा सुद्धा झालीच पाहिजे ना. त्या महिला आमच्या शेजारी पोहत होत्या म्हणजे आम्ही काय लगेच त्यांना धरणार होतो का..? कि लगेच त्यांचा विनयभंग करणार होतो..?
त्यांची गाडी पाण्यात बुडत होती. आणि, आम्ही शांत चित्ताने समुद्राच्या बाहेर निघालो होतो. चालत चालत आम्ही आमच्या हॉटेलमध्ये पोहोचलो. आणि, सर्वप्रथम आमच्या हॉटेल मालकाला समुद्रात घडलेला प्रकार सांगितला. त्याने लगेच, काही तरबेज मुलांना त्यांच्या मदतीला पाठवलं. त्या मुलांनी, काही रक्कम घेऊन त्यांची कार त्यांना समुद्राच्या बाहेर काढून दिली.

योगायोगाने ती लोकं सुद्धा आमच्या बाजूच्या हॉटेलमध्येच उतरले होते. आम्ही आमच्या हॉटेलमध्ये समोरील बाजूस, नारळाच्या झाडांच्या सावलीत टेबलवर बसून मच्छी फ्रायचा आस्वाद घेत होतो.. तर दुसरीकडे त्यांच्या तोंडचं पाणी पळालं होतं. आमच्याकडे पाहून, ती बाई तिझा राग व्यक्त करत होती. पण तिच्या रागाची मला बिलकुल फिकर नव्हती. काहीवेळाने, ती लोकं सुद्धा फ्रेश होऊन आली. आणि अचानक..त्या बाईचा राग उफाळून आला.
आणि ती आम्हाला म्हणाली..
आम्हाला मदत केली असती, तर तुमचं काही बिघडलं असतं का..?
मी तिच्या प्रश्नाचं उत्तर दिलं नाही.
पण तेवढ्यात आमचा हॉटेल मालक त्या महिलेला म्हणाला. अहो, बाई हे काय बोलताय तुम्ही..? यांनीच तर मला, तुमची गाडी समुद्रात बुडत असल्याची बातमी दिली. यांनी सांगितलं नसतं, तर.. तुमच्या गाडीने समुद्रात नक्कीच गटांगळ्या खाल्ल्या असत्या. हॉटेल मालकाचं हे वाक्य ऐकून.. ती महिला भलतीच खजील झाली. आणि, आता तर ती दुहेरी चुकीची धनी झाली.

काही व्यक्तींना स्वतःची चूक उमजत नसते, संशयी वृत्तीने ते पछाडले गेले असतात, प्रत्येक व्यक्तीला ते एकाच माळेत ओवू पाहत असतात. हे निव्वळ चुकीचं आहे. मला मान्य आहे, प्रत्येक पावूल मोजून मापून टाकायला हवं. पण ते इतकं हि अंध पणाने नाही. कि ज्यामुळे तुमच्या पायाखालची किंवा कारखालची वाळू सरकली जाईल.

#पे_अँड_पार्क

अर्थात.. सोशल मीडियातील,
सोसणार नाहीत अशी भयंकर लफडी.

पे अँड पार्क, हा विषय आपल्याला आता काही नवीन उरला नाहीये.
खिशातील दोन पैसे खर्च झाल्याशिवाय, लोकांमध्ये शिस्त येणार नाही. हा त्यामागचा प्रमुख उद्देश आहे. नाहीतर, रस्त्यावर कुठेही गाड्या पार्क करून वाहतूक खोळंबा करणारी बरीच लोकं या देशात होती, आहेत. आणि, इथून पुढे सुद्धा असतीलच.

तर.. पे अँड पार्क मध्ये आपली गाडी पार्क केल्यावर.
त्याकरिता.. भुईभाडं म्हणून, आपल्याला तासाच्या हिशोबाने काही ठराविक पैसे हे त्यांना द्यावेच लागतात. पण काहीवेळा, आपण शहाणपणा करायला जातो. आणि, त्या पे पार्किंगच्या विरुद्ध दिशेला, नो पार्किंग मध्ये आपली गाडी पार्क करतो. ( काहीवेळी, पार्किंग मध्ये जागा नसल्यास असं कृत्य घडू शकतं. त्याला नक्कीच माफी आहे. )
त्यामुळे, त्या ठराविक वेळेसाठी आपले पाच दहा रुपये वाचतात.
पण.. त्याचबरोबर आपल्या मनात हि भीती सुद्धा असते. कि आज, त्याठिकाणी नो पार्किंग आहे..!
आपली गाडी पोलिसांनी उचलली तर..?
शेवटी, ते पाच दहा रुपये वाचवण्याचा विचार करत असताना. आपण आपल्या हृदयाची शेकडो रुपयाची धडधड खर्च करत असतो. आणि, नकळतच नको त्या शारीरिक आणि मानसिक आजारांना आपण आमंत्रण देत असतो. हे आपल्या गावी सुद्धा नसते.
काहीवेळा, आपण त्यातून सहीसलामत सुद्धा सुटतो. पण, जेंव्हा कधी आपण त्या गुन्ह्यात पकडले जातो. त्यावेळी, गाडी टो करताना आपल्या गाडीचं अतोनात नुकसान सुद्धा होतं. आणि, आपण पार्किंगसाठी वाचवलेल्या पैश्याच्या कित्तेक पट जादा पैसे सुद्धा आपल्याला त्याठिकाणी भरावे लागलेले असतात.
त्यामुळे, कधीही पार्किंगची सोय असणाऱ्या ठिकाणी पे अँड पार्क मधेच आपण आपली गाडी पार्क केली पाहिजे.

" नो पार्किंग " हि, कायम घातकच असते..!

विषय दुसरा,
आता, थोडा मुख्य मुद्द्यावर येतो.

सोशल मीडियामध्ये, मी हे फक्त फेसबुक विषयी बोलतोय. कारण, या माध्यमाव्यतिरिक्त मी अन्य कोणत्याही माध्यमात सक्रीय नाही किंवा नव्हतो.
तर इथे..आपल्या ओळखीतले मित्र किंवा नातीवाईक वगळले तर, कोणीही कोणाच्या खास ओळखीचा नसतो. हे आभासी जग आहे, पण आपलं मन जागेवर राहत नाही ना.
एखादी सुंदर युवती किंवा मुलगी दिसली. कि लगेच, तिला आपण मित्र विनंती पाठवलीच. असं सर्रास घडत असतं. त्यानंतरची पुढची पायरी, ओळख नसताना सुद्धा तिच्या इनबॉक्स मध्ये प्रवेश करून तिला हायबाय करणे. कधी-कधी तर, आपली लायकी नसताना सुद्धा अशा काही फालतू गोष्टी आपण करत असतो. कि ते, इथे न सांगणं च इष्ट ठरेल. मी काय म्हणतोय ते तुम्हाला पटतय ना..!
मला सांगा.. इथे तुम्हाला कोणी विचारणारं नसतं. त्यामुळे, काही लोक सर्रास असे उद्योग करत असतात. परंतु, रस्त्यावरून जात असणाऱ्या एखाद्या सुंदर मुलीला, महिलेला तुम्ही बिनधास्तपणे हाय बाय करू शकता का..? किंवा, त्याठिकाणी तुमच्या अंगी तेवढी हिम्मत असेल का..?
याचं उत्तर सरळ सरळ नाही असंच येणार..
तर मग, या माध्यमात आपण कोणत्याही स्त्रीला बिनदिक्कत हाय हॅल्लो कसं काय करू शकतो..?
त्यामुळे होतं काय माहित आहे, नीट अभ्यासा, हा फार गंभीर विषय आहे बरं का..!

या माध्यमात.. मी फार सुंदर-सुंदर लिहित असतो. इथे माझे हजारो फ्यान आहेत. त्यात बऱ्याच महिला आणि पुरुष सुद्धा आहेत. माझ्या पोस्टला शेकडो लाईक्स आणि कमेंट्स मिळत असतात. पण आजवर, सुरवातीच्या काळातील, दोनचार मुली आणि दोन तीन महिला सोडल्या तर. त्यांतर, आजतागायत मला कोणत्याही महिलेने प्रेम, लगट या विषयावर चाटिंग केलेलं मला तरी आठवत नाहीये. ( आता त्या मुली आणि महिला माझ्या मित्र यादीमध्ये नाहीयेत. )
त्याचं कारण म्हणजे, त्यांच्या मनात माझ्या विषयी असणारी आदरयुक्त भीती.
आणि, सर्वात मुख्य गोष्ट म्हणजे, माझ्याकडे नसणारा पैसा..!

पडलात ना कोड्यात..
कारण, गोड बोलून किंवा गोड लिहून कोणाचं पोट भरणार नसतं. लफडं करायचं असेल, तर खिशात माल पाहिजे, नाहीतर तुम्हाला कोणी सुद्धा विचारणार नाही.
चुकून एखाद्या वाढीव महिलेला, मुलीला किंवा पुरुषाला तुमची जबरदस्त आर्थिक परिस्थिती समजली. तर.. ती, मुद्दाम तुमच्याकडे आकर्षित होईल. किंवा, तुमचा रिप्लाय आलाच तर तुम्हाला आपल्या जाळ्यात नक्की ओढेल. फक्त महिलाच नाही, तर.. त्याचबरोबर, अशा प्रकारची काही मुलं किंवा पुरुष सुद्धा या माध्यमात असतात बरं का. निखळ प्रेम करणाऱ्या महिलेला किंवा पुरुषाला अशा व्यक्ती इतकं जेरीस आणतात. कि तिचं, त्याचं वैवाहिक जीवन अगदी धोक्यात येऊन बसतं. क्षणिक सुखाला बळी पडण्याची तिला, त्याला फार मोठी किंमत चुकवावी लागते.
तर काही पुरुष सुद्धा, अशा महिलांच्या चक्रव्यूहात अगदी अलगद अडकतात. सुरुवातीला पुरुषांना काय वाटतं. इथे मिळणारी स्त्री हि मोफतची भोगवस्तू आहे. पण तसं नसतं मालक. इथे माती सुद्धा विकत घ्यावी लागते. तर मग, एक हाडा मासाचा गोळा तुम्हाला मोफत मिळेलच कसा..?
फोन टॅपिंग पासून ते मेसेंजर मधील स्क्रीनशॉट पुरावे म्हणून सादर केले जातात. आणि त्यानंतर, भावनिक मागण्या सुरु होतात. आणि, त्या मागण्या पूर्ण होत नाहीत असं दिसलं, कि ब्लॅक मेलिंग सुरु होतं. आणि तो संभाव्य व्यक्ती. त्या आंतरजालातील, मोहजालात गुरफटून पुरता नामोहरम होतो. अशी बरीच उदाहरणं मला आजवर पाहायला मिळाली आहेत.

निव्वळ मजाच मारायची असेल, तर तुम्हाला इतर नवनवीन अशी बरीच ठिकाणं पडली आहेत.
कि.. फक्त, या एका माध्यमातच आपलं सगळं विश्व संपतंय..? असं मुळीच नाही..!

या लेखाच्या सुरवातीपासूनच मला.. " पे अँड पार्क " म्हणजे नेमकं काय म्हणायचं आहे..?

आताशा, ते तुमच्या ध्यानात आलंच असावं..!

पे & पार्क

तीन वर्षांपूर्वी, मी अमरनाथ यात्रेला गेलो होतो...

त्या भागातील मला काहीच माहिती नसल्याने, एका नवीनच ग्रुपसोबत मी त्या यात्रेला गेलो होतो. पहेलगाम मध्ये पोहोचल्यावर, उद्या सकाळी यात्रेला जाण्याकरिता आमच्यातीलच काही सात आठ व्यक्तींचे ग्रुप बनवण्यात आले. जेणेकरून कोणाची चुकामुक किंवा फाटाफूट होऊ नये.
आम्हाला सुद्धा.. सहा व्यक्तींचा एक ग्रुप बनवून दिला होता.
आमच्या ग्रुपमध्ये, माझ्या ओळखीतले चार मित्र आणि आमच्या भागात राहणारे दोन अनोळखी तरुण मुलं होते. ती दोन्ही मुलं, दिसायला खूपच सुंदर होते. गोरे गोमटे, अंगापिंडाने मजबूत, स्थानिक गाववाले असल्याने पैश्या पाण्याने मजबूत. नोकरी व्यवसायाने मजबूत. त्या दोघांमध्ये, मायनस पोइंत असा नव्हताच.

आमचा ग्रुप जमला..
आणि आम्ही, ग्रुपमधील सगळ्यांनी एकत्र पायी चालत जायचा निर्णय घेतला. हि मुलं सुद्धा आमच्यामुळे चालत जायला नादावली. आणि आम्ही पायी यात्रेला सुरवात केली. काही अंतर चालत गेल्यावर, आम्हा मित्रांची सुद्धा फाटाफूट झाली. आणि माझ्या ग्रुपमध्ये, ती दोन चिकणी मुलं, आणि मी, असे आम्ही तिघेच जन उरलो होतो.
चालून-चालून थकलो, कि आम्ही तिघे कुठेतरी एखाद्या खडकावर बसकण मारायचो. आम्ही तिघे बसलो, कि ते दोघे मुलं..लगेच, त्यांचे मोबाईल बाहेर काढायचे. आणि फेसबुकवर ताकझाक करायला सुरुवात करायचे.
असं.. एकदोन वेळा घडलं, मी सगळं काही पाहत होतो. पण मुद्दामच मी त्यांना म्हणालो.

काय करताय रे तुम्ही मोबाईल मध्ये..?

तर म्हणाले.. दादा, आम्ही फेसबुकच्या अपडेट आणि नोटिफिकेशन बघतोय हो..!
आणि म्हणाले, दादा.. तुम्ही फेसबुकवर असता कि नाही..?
मी त्यांना काहीच उत्तर दिलं नाही.
आणि, त्यातील एक मुलगा लगेच सुरु झाला. दादा, हे फेसबुक म्हणजे एक नंबर आयटम आहे. इथे, जग भरातल्या एकसे एक सामानं ( मुली ) पटत्यात बघा.
मी म्हणालो ते कसं काय..?
तर तो मुलगा म्हणाला.. हे बघा माझा फोटो किती लोकांना आवडला आहे. ते इथे दाखवतात. बघा एकशे सत्तर लोकांना माझा फोटो आवडला आहे. अहो, लई मज्जा असते इथे. पोरींना चाटिंग करायचं. पोरी आपल्याला चाटिंग करत्यात. काम होऊन जातं. अहो, एक पोरगी हाताला लागली ना. कि त्यांचा आक्खा ग्रुपच ओळखीचा होतो. नुसती धरसोड असते बघा. गेल्या महिन्यात तर, मी पाच पोरी पटवल्या. हे सांगताना, तो गडी खूप चेकाळला होता. हे सगळं ऐकून, एका गोष्टीचं मात्र मला विशेष वाटत होतं. पोरं काय आणि पोरी काय या जमान्यात कुणीच शहाणं उरलं नाहीये.
मी फक्त ऐकण्याची भूमिका घेत होतो. आणि, बर्यापैकी वेड्याचं सोंग सुद्धा वटवलं होतं.

त्यानंतर.. काही अंतरावर गेल्यावर, माझ्या मोबाईलला सुद्धा रेंज आली. आणि मी सुद्धा फेसबुक मध्ये डोकं घालून बसलो. काहीवेळाने, तो मुलगा गुपचूप माझ्या मागे येऊन थांबला. आणि, फेसबुकवर काहीतरी वाचत असताना त्याने मला पाहिलं. आणि म्हणाला..

दादा.. तुम्ही सुद्धा फेसबुकवर आहात..?

बघू, बघू.. म्हणून, त्याने माझा मोबाईल जवळजवळ हिसकावूनच घेतला. आणि, तो डायरेक्ट माझ्या वालवर गेला.
माझ्या एका एका पोस्टला दोनशे तीनशे लाईक पाहून तो पक्का हैराण झाला. आणि, माझ्या प्रोफाईल पिकचे लाईक्स पाहून तर. तो अगदी टक लाऊन माझ्याकडे पाहू लागला.
आणि. मला म्हणाला.

" तुम्ही तर फेसबुक सेलिब्रिटी दिसताय राव. नाही म्हणलं तरी.. तुम्ही सुद्धा पाच सहा सामानं नक्की पटवली असतील..! चिकार पोरी तुमच्यावर फिदा असतील. "

येऊन जाऊन, त्याचा एकच विषय होता. पोरी, पोरी आणि फक्त पोरी..
मी त्याचं सगळं ऐकून घेतलं.. आणि त्याला म्हणालो,

नाही रे वेड्या, तू समजतोस तसं काहीएक नाहीये. मी फक्त इथे माझ्या लेखनाचा छंद पूर्ण करतोय. असला कोणताच नाद मी करत नाही. आणि, या गोष्टींची मला आवड सुद्धा नाही. परंतु, त्याला माझं म्हणनं शेवटपर्यंत पटलं नाही, यात्रा संपेपर्यंत, तो माझ्याकडे वेगळ्याच संशयी नजरेने पाहत होता.

जसा काही, मी.. फेसबुक वरील कान्हाच असावा..!