" फक्त पुरुषांसाठी " ( वाचायला सर्वांसाठी )
"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""'""'""""""""""""""""
( हा कामुक विषय नाही. तर, एक अभ्यासपूर्ण लेख आहे. )

प्रत्येक गोष्टीला.. वेळ, काळ, मर्यादा या ठरवून दिल्या आहेत. लहान मुल जितक्या वेगात रांगू शकतं. तितक्या वेगात आपण रांगू शकू का..? किंवा, लहान मुलं खेळताना धडपडतात, आणि काहीच कुरबुर न करता पुन्हा उठून खेळायला सुरवात करतात. ते आपल्याला उतरत्या वयात जमणार आहे का..? तरुण मुलांचा आहार मोठा असतो, उतरत्या वयात तितका आहार आपल्याला झेपणार आहे का..? नाही, कारण त्यावेळी आपली पचनशक्ती फार कमकुवत झालेली असते. त्यामुळे, वरील सर्व गोष्टी ज्या त्या वयातच व्हायला हव्यात.

वाढत्या वयात मुलांना कंठ फुटतात, त्यांच्या आवाजात एकप्रकारचा थोराडपणा जाणवू लागतो. चेहऱ्या बरोबरच गुप्तांगाजवळ केस वाढीस लागणे, कामवासना जागृत होणे, स्वप्नदोष होणे. मुलीना.. वक्ष आणि नितंबा मध्ये वाढ होणे, चेहेऱ्यावर तारुण्य पिटिका येणे, मासिकपाळी सुरु होणे. या आणि, शरीरातील अशा इतर घडामोडी बरोबरच.
सेक्स या विषयीचं ज्ञान सुद्धा त्यांना कळत नकळत मिळत असतं. लैंगिक शिक्षण, हि सुद्धा एक फार मोठी आणि शरीराला आवश्यक अशी गोष्ट आणि क्रिया आहे. पण दुर्दैवाने, भारतात ती शिक्षणपद्धती आता लोप पावली आहे. जे कि, सुरवातीच्या काळात वात्सायन ऋषींनी या विषयावर भरभरून लिहून ठेवलं आहे. जो आजही, आपल्या भारतीय लैंगिक शिक्षण पद्धतीचा एक अविभाज्य भाग बनून राहिला आहे.

वैवाहिक जीवनासाठी, विवाहयोग्य मुला मुलींकरिता विवाहसंस्था हि संकल्पना संपूर्ण जगभरात अस्तित्वाला आली. प्रांतानुसार, थोड्याफार प्रमाणात त्यात सुद्धा आपल्याला विविधता पाहायला मिळते. प्रत्येक ठिकाणच्या रिती निरनिराळ्या असतात.
विवाह संपन्न झाल्यावर, तरुणाईचा फार मोठा बहर असतो. तोवर मनुष्याच्या कामशक्ती मध्ये कमालीची ताकत असते. ते सर्व काही, तुमच्या कमावलेल्या शरीरावर आणि तुमच्या कामेच्छेवर अवलंबून असतं.
पण, तरुणपणी असलेली तीच कामशक्ती हि भविष्यातही तशीच राहू शकेल..?
काही अपवाद वगळता, असं कोणालाही छातीठोकपणे सांगता येऊ शकत नाही. शरीर जसं वृद्धत्वाकडे झुकू लागतं. तशी शरीराची प्रत्येक क्रिया संथ होत जाते. हा सृष्टीचा नियम आहे. गात्र थकत जातील, तसा माणूस सुद्धा कमकुवत होत जातो. पण हे सगळं मानायला मनुष्य मन कदापि तयार नसतं. त्याला प्रत्येक गोष्टीत, तोच जोश आणि जुनून हवा असतो. पण, दुर्दैवाने ते शक्य नसतं.

माझ्या ओळखीतला एक अती हौशी गृहस्थ, लैंगिक समस्येने फार त्रस्त होता. तो, शीघ्रपतन या विषयाचा बळी ठरला होता. आता.. खरं पाहायला गेलं तर. वयोमानानुसार शरीरात ठराविक बदल घडत असतात. आणि तो बदल, सर्वांना स्वीकार्य सुद्धा असला पाहिजे.
पण काही लोकं.. हि, फारच हट्टी असतात. त्यांना, जवानीत असणारा तोच जोश उतरत्या वयात सुद्धा नव्याने हवा असतो. त्याकरिता, मेडिकल मध्ये मिळणाऱ्या विविध शक्तिवर्धक गोळ्या, वैद्य किंवा युनानी हकीमाकडे नवनवीन शक्तिवर्धक चूर्ण मिळवण्यासाठी अशा लोकांच्या फेऱ्या आणि धावपळी सुरु होतात.
वीर्य आणि लोणी.. जगातील या दोन अशा गोष्टी आहेत. ज्या कधीही आपल्याला मुल तत्वात दिसत नाहीत. मनुष्याचं शरीर कापलं तरी त्यात वीर्याचा अंश सापडणार नाही. किंवा दुधामध्ये कितीही झोकून पाहिलं. तरी, त्यात लोणी किंवा तूप तुम्हाला दिसणार नाही.
हा सृष्टीचा नियम आहे. या दोन्हीही गोष्टी, मंथन किंवा मैथुन केल्यावरच हस्तगत होत असतात. किंवा बाहेर पडत असतात. हा, फार मोठा अभ्यासाचा विषय झाला.

मैथुन झाल्याशिवाय वीर्य दिसणार नाही. आणि, दह्याचं ताकाचं रुपांतर करून मंथन झाल्याशिवाय लोणी किंवा तूप दिसणार नाही. त्यामुळे, शरीरातील किंवा पदार्थातील या दोन्ही गोष्टीना फार उच्चतम कोटीचं महत्व प्राप्त झालं आहे.
काही वेळेस काय होतं, आडात नाहीये तर पोहऱ्यात तरी कुठून येणार..?
ताकातून, तुम्ही एकदा लोणी काढून घेतलं. कि त्या ताकाला पुन्हा कितीही घुसळले तरी त्यातून लोणी येणार आहे का..? हा प्रॅक्टिकली समजण्याचा विषय आहे. तसच मानवी शरीराचं सुद्धा आहे. मानवी शरीरात, रक्ताप्रमाणे विर्याचा साठा नसतो. योग्य वेळी, त्याची शरीरात निर्मिती होत असते. त्याचा शरीरात साठा होऊच शकत नाही. आणि, आपण मनमानी करून शरीरातून हवं तितकं वीर्यपतन सुद्धा करू शकत नाही. त्याला सुद्धा शारीरिक अशा बऱ्याच मर्यादा आहेत.
विविध प्रकारची औषधं घेऊन, आपण शरीरातून जास्ती प्रमाणात वीर्य निर्मिती करू शकतो. पण तसं करणं आपल्या शरीराला फार घातक असतं. कारण, ते वीर्य काही बाहेरून विकत येणारं नसतं. त्याकरिता, आपल्या शरीरातील हाडा मासाचा काही भागच खर्ची पडत असतो. मागणीपेक्षा जास्ती पुरवठा केला. तर शरीर लवकर थकणार आणि वारंवार असं करण्याने, त्यापुढील काळात तर, ते शरीर कोणत्याच " कामाचं " उरत नाही. हे बरेच जणांच्या ध्यानात येत नाही.
किंवा.. एकतर, हे सगळं गणित ध्यानात यायला फार उशीर झालेला असतो. आणि पर्यायाने, मनुष्याला नको त्या नवनवीन समस्यांना तोंड द्यावं लागतं.

तर.. माझ्या ओळखीतल्या त्या हौशी गृहस्थाच्या, एका उच्च विध्याविभुशीत युनानी डॉक्टरकडे याच विषयासाठी फेऱ्या सुरु होत्या. तो युनानी हकीम, याला बरीच चांगली औषध द्यायचा. पण, त्या गोष्टीने याचं मन काही भरत नव्हतं. किंवा तो समाधानी होत नव्हता. तो गृहस्थ त्या युनानी डॉक्टरांना म्हणायचा..

डॉक्टर साहब, ऐसी दवा दो, के..और जादा स्टैमिना बढना चाहिये..!

शेवटी, तो युनानी हकीम सुद्धा याच्या रोजच्या त्रासाला कंटाळला. आणि, त्याने त्याला एक उदाहरण दिलं. तो म्हणाला, देखो मियां..

तुम्ही.. भारत, पाकिस्तान सीमेवर उभे आहात. घनघोर युद्ध सुरु होणार आहे. तुमच्याकडे सुद्धा भरपूर अद्यावत शस्त्रसाठा आहे. पण, त्या शस्त्र साठ्यासाठी लागणारा दारुगोळा जर तुमच्याकडे नसेल. तर, काय होईल..?
तुमची ती शस्त्र अगदी कुचकामी ठरतील. कारण, त्यात आवश्यक असणारा बॉम्ब किंवा गोळ्या असा दारुगोळा नसणार आहे. त्यामुळे, ती शस्त्र अगदी निकामी ठरणार आहेत.

इससे क्या होगा.. जंग के दौरान, " दुश्मन " तुमपे हावी हो जायेगा. और, आप जंग हार जावोगे.

या छोट्याशा उदाहरणात, हकीम साहेबांनी त्याला लाख मोलाचं ज्ञान शिकवलं होतं. अती वापराने, किंवा नको त्या मार्गाचा अवलंब केल्याने, तुमच्या शरीरातील वीर्याची मात्राच जर संपली.
किंवा.. अति मोह केल्यामुळे, शरीरातील वीर्य निर्मिती होणंच बंद पडलं. तर, तुमचं धडधाकट दिसणारं शरीर हे विना " दारूगोळ्याची " बंदूक असणार आहे.
कारण, सेक्सचा परमोच्च बिंदू हा वीर्यपतन झाल्यावरच अनुभवायला मिळतो. अन्यथा, ती काम भावना किंवा ती लैंगिक क्रिया कोणत्याच आणि कोणाच्याच कामाची उरत नाही.