कोणत्याच प्रकारची खात्री नसलेल्या दारूच्या बाटलीला, एम.आर.पी. पेक्षा जास्ती किंमत मोजून, शिवाय बिल न घेताच आपण ती खरेदी करत असतो.

हॉटेल मध्ये मिळणारी भाजी, शिळी आहे की ताजी..? याची बिलकुल विचारपूस न करता. जेवणासाठीच्या एका भाजीचे, शे-दोनशे रुपये मोजून. मिटक्या मारत, आपण त्या भाज्या खात असतो.

फक्त.. डॉक्टर लिहून देतायेत म्हणून, कोणत्याही औषधांचा प्रयोग आपण स्वतःवर करून घ्यायला तयार असतो. आपण कधीही, त्या डॉक्टरांची डिग्री तपासत नाही. किंवा, तो बोगस डॉक्टर तरी नाही ना..? अशी पुसटशी शंका सुद्धा आपल्या मनात डोकावत नाही.
हि सगळी आंधळी कोशिंबीर आपण कायमच खेळत असतो.

विदेशी कंपन्यांचे, मोठमोठ्या ब्रँड्सचे.. जर्किन्स, बुट्स, बेल्टस उंची लेदरच्या नावाखाली कोणतीही शहानिशा न करता. मोठ्या रकमा देऊन आपण खरेदी करत असतो.

मॉल मध्ये मिळणाऱ्या, हवाबंद डब्यातील खाद्यपदार्थ, एक्सपायरीला अवघा महिना उरला असताना सुद्धा. कोणतीही कुरबुर न करता, डोळे झाकून आपण खरेदी करत असतो..

परंतु,

शेतकऱ्याने किंवा व्यापाऱ्याने मंडई मध्ये विक्रीसाठी आणलेली हिरवीगार ताजी भाजी. किमान, तीन चार वेळा खालीवर करून पहायची. त्याचा भावताव करायचा, त्याला अत्यल्प भावाने मागायच्या.
त्यावेळी, आपल्या डोळ्याचे खासडे झालेले असतात का..?
किराणा मालाच्या दुकानात मिळणारा..गहू, तांदूळ, ज्वारी चार वेळा या हातातून त्या हातात घेत वर खाली करत असतो. त्या तांदळाला हाताने चोळून पाहत असतो, त्याचा वास घेत असतो.

त्यावेळी, आपण आपली बुद्धी गहाण ठेवलेली असते का..?
त्यावेळी, आपला आपल्या डोळ्यांवर विश्वास नसतो का..?