काल दुपारी.. आमच्या ऑफिस मधील मॅडम माझ्याकडे आल्या आणि म्हणाल्या,
चला.. आपल्याला बाहेर जेवायला जायचं आहे..!
मी त्यांना म्हणालो.. अहो माझं जेवण झालं आहे. तर त्या म्हणाल्या, चला.. साहेब सुद्धा येणार आहेत. माझ्या मुलीने आणि जावयाने पुण्यात एक नवीन हॉटेल सुरु केलं आहे. आपल्याला तिथे जायचं आहे. शेवटी, नाही हो करता आम्ही सहा जन त्या हॉटेलात जेवायला निघालो.

सहकारनगर मध्ये, पर्वती पायथ्याच्या डाव्या बाजूला, शे पाचशे मीटर अंतरावर..
शिंदे शाळेसमोर, " #दख्खन_डेलिकसीज " नावाचं एक नवीनच हॉटेल सुरु झालं आहे. प्रत्यक्षदर्शी बाहेरून तरी हॉटेल मला अगदी ठीकठाक वाटत होतं. आतमध्ये गेल्यावर, पहिलं आमचं एकच काम होतं. सगळं हॉटेल फिरून पाहणं. कारण, स्पेशल गेस्ट होतो ना आम्ही.

आतमध्ये प्रवेश केल्यावर, हॉटेलच्या डाव्या भिंतीवर, हंपीच्या प्रसिद्ध रथाचं फारच सुरेख हॅन्ड मेड पोर्ट्रेट लावलं होतं. ती अप्रतिम कलाकारी पाहत आम्ही पुढे निघालो. काही पावलं पुढे चालून गेल्यावर, डाव्या हाताला एका उंच कठड्यावर, काही महिला गॅस शेगडीवर भल्या मोठ्या ज्वारीच्या भाकऱ्या थापत असताना मला दिसल्या. हॉटेलमध्ये चूल पेटवता येणार नाही, म्हणून गॅसवर भाकरी बनवत होते. आणि त्या भाकरी सुद्धा बऱ्याच मोठ्या आणि पांढऱ्या शुभ्र होत्या.
माझ्या पोटात जागा नसल्याने, मी मनामध्ये उगाचच चरफडत होतो. आज मॅडमने मला लवकर तरी सांगायचं होतं. मी कशाला जेवलो असतो..?

बाहेरून सगळं हॉटेल फिरून झालं. आणि, आम्ही सगळे आतमध्ये प्रवेशित झालो.
आणि..येवढ्या कडक उन्हाळ्यात, एसीच्या गार वार्याची एक झुळूक माझ्या मनाला फार मोठा गारवा देऊन गेली. हॉटेलच्या आतमध्ये.. फारच प्रसन्न वातावरण होतं. सगळं हॉटेल एसीने परिपूर्ण आणि कस्टमर्स ने भरगच्च असं, आणि.. अगदी राजवाड्या सारखं होतं.
आता.. आमच्या जावयाचं आणि मुलीचं हॉटेल असल्यामुळे, आमची सगळी सरबराई होणार.
यात तिळमात्र शंका नव्हती.
आता.. स्टार्टरला काय मागवायचं..? हा फार मोठा प्रश्न होता. कारण मी काही जेवणार नव्हतो. म्हणजे, थोडं फार काहीतरी चाखणार होतो. त्यात आमच्या सोबत असणाऱ्या दोन महिला, अधिक मासामुळे शाकाहारी झाल्या होत्या.

आणि, उरलेले आम्ही चौघे.. येउद्या म्हणणारे होतो..!

झालं.. शेवटी ऑर्डर दिली गेली. एक सुरमई फ्राय, चिकन पकोडे, मटणाची उकड ( अळणी मटन ) एक व्हेज बिर्याणी, एक पनीर मसाला आणि दोन मटन बिर्याणी मागवण्यात आल्या. शाकाहारी मंडळीसाठी, व्हेज पकोडे मागवले गेले. सगळी ऑर्डर आम्ही एका दमात देऊन टाकली.
तितक्यात कोणी तरी म्हंटल, इथे पाया सूप फार छान मिळतो. झालं, लगेच तीन पाया सूप सुद्धा मागवण्यात आले.

थोड्याच वेळात.. आमच्या समोर चिकन पकोडे आणि व्हेज पकोडे आले. आणि सोबतच मटणाची उकड सुद्धा आली. आणि त्यामागोमाग, स्टीलच्या भल्या मोठ्या वाडग्यात पाया सूप सुद्धा आला.
नाही म्हणता.. हा सगळा सांग्रसंगीत कार्यक्रम पाहून, माझी भूक सुद्धा चाळवली होती.
मी.. एक चिकन पकोडा तोंडात घातला.. आणि काय सांगू, वरून खरपूस असणारा अगदी मऊसुत चिकनचा तुकडा, कधी स्वाहा झाला ते मला सुद्धा समजलं नाही. सुरमई फ्राय सुद्धा झकास होती. त्यासोबत मिळणारा सलाड, फारच लाजवाब होता. अर्धवट तळलेला कांदा, कोथंबीर आणि लिंबाच्या रसात भिजवलेला पात्तळ कांदा, हा प्रकार मी आज पहिल्यांदाच पाहत आणि चाखत होतो.
समोरच.. पिवळ्या जर्द पाया सूपची वाटी माझ्याकडे आ वासून पाहत होती, काळ्या मिरीची नाजूक फोडणी दिलेला तो अळणी रस्सा, एका मोठ्या चमच्याच्याने माझ्या जिव्हेवर स्थिरावला, आणि माझी ब्रम्हानंदी टाळी लागली. तुम्हाला खोटं सांगत नाही, हा सूप मी घरात तर नेहेमी बनवत असतोच. पण आज, बिलकुल मिलावट नसलेला, आणि.. हॉटेलमध्ये मिळणारा अस्सल पाया सूप आज मला चाखायला मिळाला होता.
त्या पाया सुपमध्ये.. पायाची एक नळी सुद्धा डोकावत होती. ( हे मी..माझ्या आजवरच्या खाद्य भ्रमंतीमध्ये पहिल्यांदाच पाहिलं होतं. ) त्या नळीला मी हाताने अलगत उचलून पाहिली. तर, नळीच्या एका टोकाला लोण्याचा गोळा चिटकून बसावा, असा मऊसुत चरबीयुक्त मासाचा तुकडा मला चायलेंज करू पाहत होता. मी तशीच ती नळी माझ्या तोंडात घातली, आणि माझ्या मुखात, तो मटन युक्त लोण्याचा गोळा.. माझ्या जिव्हेला आसमंती घेऊन गेला.
समोरच मटणाची उकड होती, समोर आहे म्हणजे तो विषय चाखून पहिलाच पाहिजे ना.. म्हणून, त्यातील मटणाचा एक भलामोठा तुकडा मी माझ्या मुखात कोंबला. आणि काही समजायच्या आत, तो तुकडा माझ्या तोंडात विरघळून पोटात गेला. आता बाकी मी फारच चवताळून गेलो होतो.. आणि अगदी त्वेषाने, मी वेटरला ऑर्डर सोडली..

मर्दा.. एक पांढऱ्या रश्याची वाटी घेऊन ये कि..!

तो वेटर लगबगीने गेला, आणि पांढरा रस्सा वाटी घेऊन आला. मी सुद्धा घाईघाईने त्याचा एक भुरका ओढला, आणि.. माझ्या जिव्हेला हवा तसा चटका, मारून घेतला.
आता बाकी.. मला हेच समजत नव्हतं. कि.. मी, पुण्यात आहे कि कोल्हापुरात..?
तितक्यात हॉटेलची मालकीण अनुजा आली,
तिच्या आईने.. तिला आमची ओळख करून दिली. त्यानंतर, गपांच्या ओघात बोलता-बोलता अनुजा मला म्हणाली..
कोल्हापुरात आमचं एक हॉटेल आहे. पण ते शुद्ध शाकाहारी आहे. हॉटेल #बासुरी असं त्याचं नाव. बावडा रोडवरील.. दसरा चौकातील, धर्मेश मेहेंदळे यांचं शुद्ध शाकाहारी जेवणासाठी प्रसिध्द असलेलं कोल्हापुरातील हे एकमेव हॉटेल आहे. गेली आठ वर्ष, कोल्हापुरातील शाकाहारी खवयांसाठी हे हॉटेल, सतत झटत असतं.
आता पुढे काय बोलायचं..? खुद्द अन्नपूर्णा प्रसन्न असणाऱ्या कोल्हापूर करांच हे हॉटेल होतं.
आणि आता तर.. त्यांनी पुणेकरांना जिंकायचं ठरवलं होतं.

काही वेळातच, आमच्या समोर मटन बिर्याणी आणि व्हेज बिर्याणी आली. आणि सोबतच, शाकाहारी मंडळीसाठी पनीरची भाजी सुद्धा आली. पण हि भली मोठी बिर्याणी पाहून, त्यांनी ती पनीरची भाजी परत पाठवून दिली. अस्सल बासमती तांदळात बनवलेली हि बिर्याणी, अस्सल कोल्हापुरी चव आणि सुवास घेऊन आमच्या समोर हजर होती.
या बिर्याणीचं एक खास वैशिष्ट्य म्हणजे.. स्टार्टर घेतल्यानंतर, एका व्यक्तीला हि बिर्याणी खूपच होते. अशी भरपूर कॉन्टिटी असलेली बिर्याणी, आम्हा तिघांमध्ये एक सुद्धा संपली नाही.

खरं तर.. हे हॉटेल, मटन, चिकन आणि फिश थाळीसाठी प्रसिद्ध आहे. इथे वेगवेगळ्या प्रकारच्या मांसाहारी आणि शाकाहारी थाळ्या सुद्धा आहेत..
मटण सुक्का, चिकन सुक्का, तांबडा पांढरा रस्सा, खिमा, मसाले भात आणि दोन भल्यामोठ्या कोल्हापुरी चपाती, किंवा.. गरमागरम भाकरी असा एक नंबर बेत असतो.
व्हेज थाळी सुद्धा मस्त आहे.
खरं तर, मी स्वतः मटन थाळीचा खूप शौकीन आहे, पण माझ्या पोटात रीघ नसल्याने, मला इथे मटन थाळी काही खाता आली नाही.
पण मी खास.. पुण्यातील कोल्हापुरी थाळी खाण्यासाठी इथे पुन्हा एकदा आवर्जून जाणार आहे. आणि हो.. तुम्ही सुद्धा नक्की जा.

येथील थाळीचे रेट तुम्ही म्हणाल तर..
ते फक्त, साडे तीनशे रुपयाच्या आत आहेत. ते सुद्धा थंडगार एसी हॉटेलमध्ये.
आजवर बऱ्याच ठिकाणी, एका थाळीला साडेतीनशे रुपये मोजून. घामाने चिंब भिजून मी जेवण केलं आहे. त्यामानाने, इथे खूपच स्वस्त आणि मस्त सुविधा आहे.
आणि खरं सांगायला गेलं तर, या हॉटेलमध्ये आपल्या खिशाला जास्ती झळ सुद्धा पोहोचत नाही.

या हॉटेलमध्ये.. तुम्ही सुद्धा एकदा जाऊन याच, माझं नक्की नाव काढताल..!