माझ्या एका रिक्षाचालक मित्राकडे,

पावसाळ्यात रिक्षामध्ये, पॅसेंजर लोकांच्या अनावधाने विसरलेल्या बऱ्याच छत्र्या त्याच्याकडे जमा व्हायच्या.
तेंव्हा..
एवढ्या छत्र्यांचं करायचं तरी काय..?
असा विचार करून..
त्यातील, दोन एक छत्र्या.. दरवर्षी तो मला मोफत देऊ करायचा..

काळाच्या ओघात, तो मित्र सुद्धा आता या जगातून नाहीसा झाला. दुर्दैवाने, आता माझा तो मित्र हयात नाहीये. आणि, त्याने देऊ केलेल्या छत्र्या सुद्धा माझ्याकडे नाहीयेत.

हल्ली... प्रत्येक पावसाळ्यात, मी न विसरता नवीन छत्री विकत घेत असतो.
परंतु...
ती छत्री खरेदी करत असताना. मला, तो मित्र सुद्धा कुठेतरी दिसतो, आठवतो आणि, आढळतो सुद्धा..!

हीच आठवण असते, नाही का..!