खरं तर.. हे पाळीव प्राणी वगैरे पाळायची, मला बिलकुल आवड नाही. पण त्यामुळे.. मी मुक्या प्राण्यांवर प्रेम करत नाही, असा त्याचा मुळीच अर्थ होत नाही.
माझ्या बिल्डिंगच्या खाली, मध्यंतरी एक मांजर व्याली होती. तिला तीन पिल्लं झाली. मी जाता येता, त्यांना नेहेमी पाहायचो. मला पाहून ती गोंडस पिल्लं घाबरून पळून जायची, किंवा.. एका कोपऱ्यात लपून, मला गुपचूप चोरून पहायची. शेवटी मला सुद्धा वाटलं, यांना आपण काहीतरी खायला देऊयात. म्हणजे त्यांना माझा लळा लागेल.

मग मी, त्यांना रोज पावशेर दुध देऊ लागलो. एका मस्त आणि स्वच्छ वाडग्यात त्यांना दुध दिल्यावर, मस्त मजेत ते तिघे दुध पिऊ लागले. त्यानंतर... मला पाहिल्यावर, त्यांनी चक्क मला आवाज द्यायला सुरवात केली. आणि मला, ते हक्काने दुधाची मागणी सुद्धा करू लागले.
आजच्याला मला सुद्धा त्यांना दुध दिल्याशिवाय पुढे जाऊ वाटत नाही. नंतर, ती पिल्लं मला दिसेनासे झाले. कि, मी त्यांना आवाज देऊ लागलो..

बच्चू.. फीस, फीस, फीस, फीस..!

आता बाकी.. हा आवाज दिल्याबरोबर, सगळी पिल्लं जिथे असतील तिथून अगदी धावत पळत यायचे. ते दृश्य पाहून, मला सुद्धा खूप समाधान वाटायचं. पण हल्ली ते जरा मोठे झाल्याने, सगळ्या गावभर फिरत असतात. मला ते एका जागेवर काही भेटतच नाहीत. पण मी मात्र अजूनही त्यांची आवर्जून वाट पाहत असतो.

माझ्या ऑफिसमध्ये.. चार वर्षापासून एक झुपकेदार शेपटीची इंग्लिश मांजर कायमस्वरूपी वास्तव्यास होती. गेल्या आठ महिन्यापूर्वी, तिला चार पिल्लं झाली.
ती मांजर, त्या पिलांना अगदी जीवापाड जपायची. पण तिथे असणारा एक हरामखोर बोका.. त्या लहान पिल्लांमुळे, त्याला त्या मांजरीचा सहवास मिळत नाहीये म्हणून. त्या पिल्लांना तो मारायला बघायचा.
आम्ही सगळे मिळून त्याच्या हालचालीकडे भरपूर लक्ष द्यायचो. पण त्या बोक्याने, आमची नजर चुकवत, डाव साधला. आणि, ती चारही पिल्लं मारली, आणि खाऊन सुद्धा टाकली.
निव्वळ मादीचा सहवास मिळावा. म्हणून, मनुष्य किंवा प्राणी सुद्धा कोणत्या थराला जाऊ शकतात. याचा काही नेम नाही. आणि हे सगळं काही, मला उघड्या डोळ्याने पहावं लागलं.

त्यानंतर चार महिन्यापूर्वी.. ती मांजर पुन्हा एकदा व्याली. यावेळी मात्र तिला एकच पिल्लू झालं होतं. थंडीचे दिवस होते, आणि एके दिवशी ते पिल्लू थंडीने काकडून मेलं.
आणि आत्ताच महीन्या भरापूर्वी, त्या मांजरीने पुन्हा एकदा पाच पिल्लांना जन्म दिला. ( या मांजरांचा वेत नेमका कितीवेळा आणि किती महिन्यांनी असतो तेच मला समजेना झालंय. )
यावेळी मात्र.. आम्ही सगळे मित्र सतर्क होतो. Swapnil नावाच्या माझ्या एका मित्राने, त्या पिल्लांना ऑफिसमध्ये असणाऱ्या मोकळ्या जागेत नेऊन ठेऊन दिलं. तिथे ती पिल्लं अगदी सुरक्षित होती. त्यानंतर काही दिवसांनी, पिल्लांनी डोळे उघडल्यावर त्यांना पुन्हा एका दुसऱ्या सुरक्षित ठिकाणी आणून ठेवलं.
नाही म्हणता, त्या बोक्याची अजून सुद्धा भीती होतीच. पण आम्ही सगळे सतर्क होतो.
आम्ही.. रोजच्या रोज त्या मांजरीला मासे, चिकन, दुध असं खानं आणून देत होतो. त्यामुळे पिल्लांना सुद्धा आईचं भरपूर दुध मिळत होतं.

पण, आठेक दिवसांपूर्वी.. एक विचित्र प्रसंग घडला..!

कधी नाही ते सावध असणारी मांजर.. चिकन खाण्याच्या मूडमध्ये असताना, चुकून तिच्या अंगावरून गाडीचं एक चाक गेलं. आणि ती मांजर जागेवर गतप्राण झाली.
मुका जीव असला तरी, दुःख हे होतंच हो.
आणि मुख्य दुःख म्हणजे, आता त्या पिल्लांचा सांभाळ कोण करणार.? त्यांना दुध कोण पाजणार, त्यांना मायेची पाखर कोण देणार.?
हा प्रकार समजल्यावर.. मला तर खूप टेन्शन आलं होतं. त्यानंतर, मी रोजच्या रोज त्यांना घरून दुध घेऊन जाऊ लागलो. बाकी इतर मित्र सुद्धा, त्यांना काहीबाही खायला घेऊन येऊ लागले. चक्क आमचे साहेब सुद्धा त्यांच्या दुधाकरिता पैसे देऊ लागले.

ज्या दिवशी हा अपघाती प्रकार घडला.. त्या रात्री, आईच्या आठवणीने सगळी पिल्लं,
रात्रभर.. म्याव, म्याव करत शोक करत बसली होती.
त्या दिवशी मला रात्रपाळी होती, आणि काही केल्या मला त्यांचे हाल पाहवत नव्हते. आम्ही त्यांच्या जवळ गेलं, तर घाबरून ती पिल्लं एका कोनाड्यात लपून बसायची.
शेवटी आम्ही मित्रांनी, त्यांना एक खोक्याचं घर करून दिलं. त्याला वरच्या बाजूने पाऊस लागू नये अशी सोय केली. गेल्या चारपाच दिवसात, त्यांनी आणि आम्ही सुद्धा खूप सोसलं.

पण काल संध्याकाळी.. सगळी पिल्लं, आमच्या कोठी रूम मध्ये येऊन मस्त दंगामस्ती करत होते. त्यांच्या बाललिला पाहून, मी मनोमन खूप हरखून आणि सुखावून गेलो.
बहुतेक.. आई गेल्याचं दुःख आता ते विसरले आहेत. आणि आपल्या पायावर उभे राहायला समर्थ सुद्धा झाले आहेत.
काल संध्याकळी, त्यांचा बाप असणारा बोका सुद्धा तिथे येऊन गेला. तसे सगळी पिल्लं लगेच आशेने त्याच्याकडे गेले. पण त्याला त्याचं काही खास आकर्षण होतं, असं मला दिसलं नाही. जाऊदेत.. त्याने नाही पाहिलं तरी चालेल.
फक्त त्याने, किंवा दुसऱ्या कोणत्या बोक्याने त्यांना मारू नये. एवढी एकच माफक इच्छा आहे.

या पृथ्वीतलावर, जगण्याचा सगळ्यांना अधिकार आहे..!!