एकदा.. मित्राच्या गावी यात्रेला जाण्याचा योग आला.
तिखटाची यात्रा होती, त्यामुळे.. रानात बसून सगळ्या मित्रांचा 'रंगीत' कार्यक्रम चालू होता.
तोपर्यंत घरातील लक्ष्म्यांची मटन बनवण्याची लगबग सुरु होती.
तासाभरात मित्रांचा रंगीत कार्यक्रम उरकला..
आणि रानातून.. गाडी घेऊन ते सगळे मित्र घरी परतले. घरासमोरील बाजूस आमची कार पार्क केली होती. कारच्या मागील बाजूस, एका मित्राने दारूची बाटली ठेवली होती. मागील काचेतून ती बाटली अगदी स्पष्ट दिसत होती. बाटली मध्ये, थोडी शिल्लक सुद्धा राहिली होती. ती, गाडीत तशीच ठेऊन बाकी मित्र गावात फेरफटका मारायला निघून गेले. मी, मित्राच्या मोठ्या भावाशी गप्पा मारत तिथेच थांबलो होतो.
दुपारचे बारा वाजून गेले होते. तितक्यात, भाऊंचा एक मित्र तेथे आला. आणि, आमच्या गप्पांमध्ये तो हि सामील झाला.
गप्पा मारता-मारता 'त्या' तिसऱ्या व्यक्तीचं लक्ष गाडीतल्या दारूच्या बाटलीकडे गेलं.
आणि, 'तो' मित्राच्या मोठ्या भावाला म्हणाला..!

शिरपा.. 'ती' गाडीतली कुणाची रं..?
आरं, ती पुण्यातल्या पावण्याची हाय..!
मी वैच घिऊ का त्यातली..?

त्या व्यक्तीच्या या प्रश्नावर, विचार करत भाऊ माझ्याकडे पाहत होते.
मी त्यांना, मानेनेच होकार दिला. पण, एक प्रश्न मला सारखा खटकत होता. त्या गड्याच्या गळ्यात 'तुळशीमाळ' होती राव..!
होकार मिळताच, त्या व्यक्तीने.. पहिली त्याच्या गळ्यातील तुळशीमाळ काढली. आणि ती खुंटीला टांगली.
( आजवर मी हे फक्त ऐकून होतो, तेंव्हा बाकी माझ्या पाहण्यात सुद्धा आलं. )
त्या व्यक्तीने, अगदी घाईघाईने गाडीतली बाटली घेतली. दोन 'झटक्यात' उरलेली बाटली घशाखाली ओतली.
आणि.. बसला ना मटणाचं जेवायला.
आता तर.. न करून सुद्धा माझी नशाच उतरली. काय कराव..? का करतात अशी लोकं.?
या नको त्या विचाराने.. माझ्या डोक्यात किडे पडले होते.

शेवटी, त्या भाऊंना मी विचारलच.
म्हंटलं.. भाऊ हा काय प्रकार आहे..?
त्यावर, भाऊ म्हंटले.. ह्यो काही खरा माळकरी नव्हं.
अहो.. पाव्हनं, आपल्या गळ्यात 'माळ' असल्यावर दुसरा कोणी, दारू-मटन मागत नाय. तेज्यामुळ ही लोकं असं करत्यात..! गड्याने भारी शक्कल लढवली होती.
भाऊंनी मला अजून एक माहिती दिली. कि.. यांच्या गळ्यातल्या तुळशी माळा सुद्धा खोट्या असतात..!
इकडे आमच्या गप्पा संपे पर्यंत, तो गडी जेऊन उठला सुद्धा.

पुन्हा एकदा त्याने..हात, पाय धुऊन गळ्यात, 'माळ' अडकवून सायकलवर टांग मारून गडी चालता झाला.

आणि, मी मात्र त्याच्या पाठमोर्या आकृतीकडे 'तोंडात बोट' घालून बघत राहिलो.