माझी जन्मकथा...

तेंव्हा.. माझ्या आईच्या 'गर्भात' मी नुकताच आकार घ्यायला सुरवात केली होती. आईच्या गर्भात मी जेमतेम चार महिन्यांचा झालो असेल. आणि एकाएकी, माझ्या आईला पोटदुखीचा प्रचंड त्रास जानऊ लागला. आईला होणारा भयंकर त्रास पाहून, माझ्या वडिलांनी अगदी टोकाची भूमिका घेतली. आणि सर्वानुमते, माझ्या आईचा 'गर्भपात' करायचं पक्कं झालं.

दिवस ठरला, वेळ ठरली..
पण, डिलिव्हरीसाठी आईचं नाव ज्या दवाखान्यात नोंदवण्यात आलं होतं. त्या दवाखान्यामध्ये, एक सिनियर लेडी सर्जन डॉक्टर होत्या. त्या दवाखान्यात, त्या फार मोठ्या गायनेक स्पेशालिस्ट होत्या. त्या, धर्माने इंग्रज ख्रिस्ती.. आणि, अविवाहित होत्या.
माझे वडील मला सांगायचे.. कि त्यांना, सिगारेटचं भयंकर व्यसन होतं. म्हणजे, त्या चेन स्मोकरच होत्या म्हणा ना.

कर्णोपकर्णी.. माझ्या आईची क्रिटीकल केसची ही बाब, अगदी त्यांच्या पर्यंत जाऊन पोहोचली. त्यांनी, माझ्या आईची पुन्हा एकदा सगळी तपासणी केली. माझ्या वडिलांना धीर दिला. आणि, त्यांना गर्भपात न करण्याचा सल्ला सुद्धा दिला. पण.. माझ्या वडिलांची नकारघंटा कायम होती.
कारण, दुसर्या डॉक्टरांनी..

" दोघांपैकी कोणी तरी एकच वाचेल "

असं.. माझ्या वडिलांना निक्षून सांगितलं होतं. आणि माझे वडील कोणत्याही परिस्थितीत, हि रिस्क घ्यायला तयार नव्हते. आणि, ते स्वाभाविक सुद्धा होतं.

त्या लेडी डॉक्टरने, माझ्या वडिलांना पुन्हा एकदा विचारलं.
तुम्ही, हे मुल का म्हणून नको म्हणताय..?

त्यावर माझे वडील म्हणाले, आम्हाला पहिली चार अपत्य आहेत. त्यामुळे, आता आम्ही विचार बदललाय. या होणाऱ्या मुलापेक्षा, मला माझ्या मुलांची " आई " फार महत्वाची वाटतेय. ती नसेल तर, माझा सगळा संसार उघड्यावर पडेल. एक मुल कमी असलं तरी चालेल, पण मी माझ्या बायकोला गमवू इच्छित नाही..!

हे सगळं ऐकून झाल्यावर.. त्या लेडी डॉक्टरने, माझ्या वडिलांना वचन दिलं.
तुमची इच्छा असेल, तर..
हि केस, मी माझ्या हातात घेते. होणारं मुल आणि आई, या दोघांना मी सुखरूप सोडवेन. अशी मी तुम्हाला ग्वाही देते. आणि.. यांच्या सगळ्या देखभालीची जबाबदारी माझी,
पण.. होणारं जे काही अपत्य असेल. ते, तुम्हाला..

" मला द्यावं लागेल "

या अवघड विषयावर, माझ्या वडिलांनी बराच काथ्याकूट केला.

" जीव घालवण्यापेक्षा, जीव वाचवून तो एखाद्याला दिला तर त्यात वाईट काय आहे..? "

असा विचार करून, माझ्या वडिलांनी फार मोठं धाडस दाखवलं.
त्या लेडी डॉक्टरला, हि केस तुमच्या ताब्यात घ्या म्हणून त्यांनी सांगितलं. माझा जन्म व्हायला अजून पाच महिने अवकाश होता. मधल्या पाच महिन्याच्या काळात, माझ्या आईने सुद्धा खूप सोसलं. आणि, त्या विदेशी डॉक्टर बाईंनी सुद्धा माझ्या आईची बरीच देखभाल केली.

कारण, " उद्याला जन्म घेणाऱ्या बाळाची, तीच आई होणार होती..! "

आणि शेवटी तो शुभ दिवस उजाडला. नऊ महिने आणि नऊ दिवसांच्या प्रतिक्षेनंतर..
तेरा डिसेंबर एकोणिसशे एक्काहत्तर साली सायंकाळी ठीक आठ वाजता. या पृथ्वीतलावर, माझं यशस्वी आगमन झालं. त्या लेडी डॉक्टर, त्यांच्या कामात यशस्वी झाल्या होत्या. या बाळंतपणा नंतर, त्यांचा आनंद गगनात मावत नव्हता. जशा काही, त्या स्वतःच बाळंत झाल्यासारख्या वागत होत्या. त्या दिवशी खूप आनंदी होत्या त्या.

" आई आणि बाळ दोघेही सुखरूप होते. "

पाच सहा दिवसांनी, त्या लेडी डॉक्टरने माझ्या वडिलांची भेट घेतली. आणि, त्यांनी दिलेल्या वचनाची त्यांना आठवण करून दिली.

आता.. ती वेळ आली आहे, आपन वचनपूर्ती करावी, अशी त्यांना विनंती केली.

माझ्या आईला तर, यातील काहीच माहित नव्हतं.
माझ्या वडिलांनी, त्या लेडी डॉक्टरला हात जोडून विनंती केली. आणि, तुम्हाला दिलेलं वचन मी पूर्ण करू शकत नाही. असं म्हणून, एक विनंतीवजा नकार सुद्धा दिला. शेवटी, कितीही केलं तरी, मी त्यांच्या पोटचा गोळा होतो ना..!!

शेवटी.. दुक्खी अंतकरणाने, त्या लेडी डॉक्टर तेथून निघून गेल्या. त्यानंतर काही दिवसातच, त्या डॉक्टर बाई, भारत सोडून इंग्लंडमध्ये कायमस्वरूपी वास्तव्यास निघून गेल्या. मला दत्तक म्हणून घेण्यामागे कारण म्हणजे. त्यांना स्वतःचा म्हणून, असा कोणीतरी वारसदार हवा होता. आणि मी म्हणजे, त्यांनी स्वतः देखभाल करून मला जीवन प्रदान केलं होतं. त्यामुळे त्यांना या विषयात एक वेगळाच जिव्हाळा होता. त्यामागे.. बाकी त्यांचा दुसरा कुठलाच हेतू नव्हता.

जर त्यावेळी, माझ्या आई वडिलांनी मला त्या लेडी डॉक्टरच्या स्वाधीन केलं असतं तर.. ?
कदाचित, आज माझ्या आयुष्याला फार वेगळं वळण लागलं असतं. चुकून माझ्या वडिलांनी त्या महिलेला होकार दिला असता. किंवा त्यांनी वचनपूर्ती केली असती.

तर.. आज हा पॉटर हि नसता, आणि.. ना कुठला म्याटर असता..!

पण आजही.. राहून-राहून, माझा जीव वाचवलेल्या त्या मातोश्रीची मला वरचेवर आठवण होत असते. तिने जर मनावर घेतलं नसतं, तर कदाचित.. आज मी या दुनियेत आलो नसतो.
मी तर.. माझ्या, त्या " दुसऱ्या " आईला कधी पाहिलं देखील नाही. पण, परमेश्वराला माझी कायम एकच प्रार्थना असते.

जिथे असेल तिथे, सुखी असुदेत ती माझी आई..!