गेल्या शनिवारी..
बालगंधर्व रंगमंदिरात, हे राम नथुराम नाटक आम्ही पाहायला गेलो होतो.
सब कुछ.. ओन्ली, " शरद पोंक्षे " असा या नाटकाचा प्रकार आहे.
या नाटकाचा, पुण्यातील हा शेवटून दुसरा प्रयोग होता. म्हणून, हा प्रयोग मी अगदी आवर्जून पहायाला गेलो होतो. खरं सांगायला गेलं तर.. हे नाटक, माझ्या मनाला म्हणावं इतकं भावलं नाही. कारण, हा वादाचा विषय असल्याने, सगळं सत्य ते दाखवू शकले नाहीत.
असो.. तर, शेवटचा शो असल्याने तो शो अगदी हाऊसफुल्ल होता. कारण, यांनतर, या कार्यक्रमाचे प्रयोग कायमचे बंद होणार आहेत. असा शरदने शब्द दिला आहे.

नाटक म्हणजे, इथे कोणी कॉलरला माईक लावत नाहीत. वर लटकवलेली माईक यंत्रणा ते काम चोख करत असते. आणि त्याकरिता, संवाद नीट ऐकू यावेत म्हणून सर्वांनी शांतात राखणं खूप महत्वाचं असतं.
प्रयोग सुरु होण्याअगोदर.. आयोजकांनी " ब्राम्हणी " आणि खास पुणेरी भाषेत सगळ्यांना सज्जड दम भरला होता. त्यामुळे, प्रयोग सुरु होण्या अगोदर सगळे मोबाईल वगैरे बंद होते. त्यामुळे प्रेक्षकांना सगळे संवाद व्यवस्थितपणे ऐकू येत होते.
शेवटी.. दीड तासानंतर मध्यांतर झाला. त्यासरशी, सगळी पेटू लोकं रात्रीच्या साडेआकरा वाजता, पुन्हा एकदा तोंड वाजवण्यासाठी, त्या नाट्यगृहातून काही तरी खाऊन किंवा सोबत घेऊन तरी आलेच.

मध्यांतर संपली.. प्रयोग सुरु झाला.. संपूर्ण थियेटर मध्ये कमालीची शांतात होती. आणि, माझ्या पाठीमागच्या बाजूला, एक जाडी महिला, प्लास्टिकच्या वेस्टनात असणारे कुरकुरीत वेफर खाण्यात भलतीच मश्गुल झाली होती.
एकदा झालं, दोनदा झालं.. पण बाईच्या तोंडातून कारकुर आवाज सुरूच होता. आणि हे का कमी म्हणून, प्लास्टिकच्या पिशवीतून वेफर्स बाहेर पडताना पिशवीचा सुद्धा बराच करकरीत आवाज येत होता. या गोष्टीचा बऱ्याच लोकांना त्रास होत होता.
पण.. मांजराच्या, सॉरी त्या बाईच्या गळ्यात घंटा कोणी बांधावी..?
पण तितक्यात.. एका शेरदिल व्यक्तीला ते प्रकरण काही सहन झालं नाही. आणि, त्या शांततेचा भंग करत, तो संभाव्य व्यक्ती हवेत बाण सोडत म्हणाला..

अरे बंद कर ना ते खायचं, आत्ता नाय खाल्लं तर जमणार नाही का..?

तुम्हाला खरं सांगतो.. या वाक्यावर थेटरात कोणी हासलं नाही, पण..
या वाक्याची सरबत्ती झाल्या बरोबर. त्या बाईने, आपलं तोंड ताबडतोब बंद केलं. आणि त्यामुळे, खऱ्या अर्थाने.. त्या नाटकातल्या " नथुरामला " आणि प्रेक्षकांना सुद्धा न्याय मिळाला..!