चारधाम यात्रा, ( प्रवास वर्णन ) भाग :- चार.

प्रत्यक्ष यात्रेला सुरवात होण्याअगोदर,
आदल्या रात्री.. बद्रीनाथ भूमीमध्ये पावसाने अगदी कहर केला. मी बाहेरगावी असल्याने, मला त्या गोष्टीची काहीच खबरबात नव्हती. कारण, टीव्ही पाहायला आम्हाला वेळच कुठे होता. पण, फेसबुक वरील माझ्या सर्व मित्र मैत्रिणीचा सगळा जीव माझ्या वाटेवरच लागला होता. नेहेमीच्या बातम्या पाहण्याच्या सवयीमुळे. आणि, घरबसल्या त्यांनी ती दुर्घटना पाहिली. पण.. या गोष्टीची मला काहीच खबरबात नव्हती.

गंगा आरती करून आल्यानंतर, आमचं रात्रीचं जेवण उरकल्यावर. नेहेमीच्या सवयीप्रमाणे मी माझा मोबाईल बंद केला. आणि, झोपी जाण्याचा प्रयत्न करू लागलो. नवीन ठिकाण असल्याने, मला झोप काही येत नव्हती.
आणि अचानक.. माझ्या एका मित्राचा मोबाईल खणखणला, तो बिचारा, बिछान्यावर पडल्या-पडल्या लगेच झोपी गेला होता. म्हणून.. त्याचा फोन मी अटेंड केला, त्यावरील फोन नंबर काही माझ्या ओळखीचा नव्हता. आणि, फक्त नंबरच आला होता. त्या व्यक्तीचं, नाव त्यावर आलं नव्हतं. नाही म्हणता शेवटी मी तो फोन उचलला, आणि, तिकडून मला आवाज आला..

" काका.. माझे पप्पा आहेत का हो तिथे..? "

आमच्या घरून, माझ्या मुलाने केलेला तो फोन होता. माझ्या मुलाचे ते शब्द ऐकून, माझ्या काळजाचा ठोकाच चुकला. नको त्या भयंकर भीत्या माझ्या मनात डोकावू लागल्या.
मुलाला म्हणालो..

अरे सोनू.. मी पप्पाच बोलतोय. काय झालं रे बेटा...?

माझ्या या वाक्यानंतर, सर्वत्र भयाण शांतता मला जाणवली. माझं डोकं सुन्न झालं होतं. आणि, माझ्या मुलाने माझ्या बायकोकडे फोन दिला.
त्यांनतर.. फोनमध्ये फक्त रडण्याचे हुंदके मला ऐकू येत होते. मला काहीच समजायला मार्ग नव्हता. कि नेमकं काय घडलं आहे..?
शेवटी, मी बायकोला थोडं शांत केलं. आणि, विचारलं. कि नेमकं काय झालंय..?
तेंव्हा मला समजलं,
कि बद्रीनाथ भूमीमध्ये महाजलप्रलय आला आहे. त्या भागात, ढगफुटी झाली होती. हे सगळं प्रकरण घडण्या पाठीमागे कारण होतं.

अलका ताईची, " कुबेर " वरील पोस्ट..!

अवघ्या काही मिनिटात, मी माझ्या बायकोचं मनोबल ठीक केलं. आणि, सर्वप्रथम मी माझा फोन चालू केला. लगेच दुसऱ्या मिनिटाला, मला फोनवर फोन सुरु झाले.
त्यात.. Rahul Naik भाई, Amey Sonawane भाई, दत्ता शंकर शिंदे भाऊ, अलका ताई,Bandu Girigosavi भाऊ यांचे फोन येऊन गेले. तर दुसरीकडे, माझा फेसबुक इनबॉक्स मेसेजने पूर्ण भरून गेला होता.
त्यात, नम्रता माळी पाटील, Ramaa Atul Nadgauda ताई आणि इतर सुद्धा बरेच मेसेज होते. त्या सर्वांना मी माझी ख्याली खुशाली कळवली.
तोवर, कुबेर ग्रुपवर एकच हाहाकार माजला होता. जो तो माझ्या काळजीत होता.
एकवार.. मी त्या सर्व हितचिंतकांना, माझी खुशाली कळवली. तेंव्हा, सर्वांचा जीव भांड्यात पडला. आणि सगळे निश्चिंत झाले.

राहुल भाऊ, अमेय भाई, आणि अलका ताई यांनी माझी खूप समजूत काढली. पंडित भाऊ..दिवस चांगले नाहीयेत, नसेल तर तुम्ही ताबडतोब माघारी फिरा. यात्रा नंतर सुद्धा करता येईल..!

" किती प्रेम करता रे मित्रांनो माझ्यावर..! "

तुमच्या, या प्रेम पूर्वक उपकाराचा मी कसा उतराई होऊ..?
शेवटी, सर्वांना मी माझ्या जीवाचा हवाला दिला. निश्चितपणे माझी यात्रा पूर्ण होईल याची सर्वाना ग्वाही दिली. आणि, झोपी जाण्याचा लटका प्रयत्न केला.

पण छे.. फिरून-फिरून, बायको मुलाचे आणि सर्व काळजीवाहू मित्रांचे चेहेरेच माझ्या नजरेसमोर तरळत होते. पुढे काय होणार..? हि काळजी सतावत होती..!!

तेवढ्यात आमच्या गाडीवाल्याचा मला निरोप आला. त्याच्याशी थोडं वार्तालाप करून आलो. आणि मध्यरात्री, कधी एकदा मी झोपी गेलो ते माझं मलाच समजलं नाही. सकाळी जाग आली, ते माझ्या मित्राच्या खोडील वागणुकीमुळे,
त्याने.. माझ्या अंगावरील रजाई खसकन ओढून काढली. आणि, माझी निद्रा समाधी भंग पावली..

क्रमशः