अवघ्या दीड वर्षात, हा सगळा खेळ घडला...!!

मुलींची प्रेम प्रकरणं.. ह्या विषयांना, आपल्या इथे फारशी किंमत किंवा महत्व दिलं जात नाही. तसं पाहायला गेलं तर.. असं करणं म्हणजे, एकप्रकारे त्या मुलींशी केलेली हि प्रतारणाच ठरत असते. असं म्हंटल तर, ते वावगं ठरू नये.
हे बोलनं, जितकं सोपं आहे. तितकंच स्वीकारानं किंवा त्याचं अंगीकरण करनं, मात्र फार कठीण आहे. आलीया भोगाशी, सगळेच सादर असतील. असं मुळीच सांगता येणार नाही..!

माधुरी दिसायला फारच सुंदर होती. पण त्याच बरोबर, सगळे उत्तम गुण सुद्धा तिच्या अंगी बाणले गेले होते. तिच्यासाठी, हि फार मोठी जमेची बाजू होती. कोणजाणे का, कसं आणि केंव्हा ती त्याच्या प्रेमात पडली. हे तिचं तिलाच उमजलं नाही. मुलींच्या, प्रेमाच्या बाबतीतल्या व्याख्या फार निराळ्या असतात. त्यांच्या मनाचा थांग आजपर्यंत कोणालाच लागला नाहीये. त्यात, सोळावं वरीस धोक्याचं जे असतं. त्या वयात तर, नको ते प्रकार त्यांच्या हातून घडत असतात. हे सर्वश्रुत आहेच..!

हि मात्र.. आता, एम.बी.ए. च्या शेवटच्या वर्षाला होती. उच्च कुटुंबातली खात्यापित्या घरची मुलगी. आणि.. त्याने तिच्यावर पक्कं गारुड केलं..
हा कोण आहे.? कसा आहे..?? काय करतो...??? कुठे राहतो....????
या कोणत्याच गोष्टीचा सारासार विचार न करता, त्याच्या सुंदर चेहेऱ्यावर ती जाम लट्टू झाली. आणि, अवघ्या सहा महिन्यात यांनी प्रेमाच्या आणाभाका घेत. लग्न करण्याचा निर्णय घेतला. तोवर, हि शेवटच्या वर्षाला पास होऊन एका खाजगी क्षेत्रात सर्विसला सुद्धा लागली. महिना, तीसेक हजाराची तिला नोकरी मिळाली होती. जणू काही, पिकलेला आंबाच त्या मुलाच्या झोळीत पडला होता.

आणि.. तो दिवस उजाडला..
कोणालाही न सांगता, यांनी परस्परच आपलं 'शुभमंगल' उरकून घेतलं.
मुलगी तशी फार धाडशी.. तिने, त्याच दिवशी फोन करून आपल्या घरच्यांना जे घडलं आहे ते कळवलं. घरच्या लोकांनी, ताबडतोब तिच्याकडे धाव घेतली. शेवटी काहीही झालं, तरी हि त्यांची एकुलती एक मुलगी होती. ती जिथे राहत आहे, त्या गावाचं नाव वरवर जरी चांगलं वाटत असलं. तरी, त्या घरापर्यंत पोहोचल्यावर तिच्या घरच्यांना काहीच सुचेनासं झालं.
एका जुनाट वाड्यात, दहा बाय बाराच्या दोन खोल्यांमध्ये तिझं भावी सासर सामावलं गेलं होतं. तिच्या घरातील तिचा स्वतंत्र बेडरूम सुद्धा त्याहून कैकपटीने मोठा होता. हे सगळं पाहून, तिच्या आई बापाच्या दुख्खाला तर पारावर राहिला नव्हता. रडारडीचा कार्यक्रम पार पडला. तेवढ्या घाईत सुद्धा, आईने मुलीला एका कोपऱ्यात घेऊन विचारपूस केली. तुला काही जबरदस्ती वगैरे झाली आहे का..? बघ, अजूनही वेळ गेली नाहीये. सगळं काही तुझ्या मनाप्रमाणे करून देऊ. तू आमच्याबरोबर अशीच माघारी चल. तुझी चूक आम्ही पोटात घ्यायला तयार आहोत..!
पण.. पोरीने आपण स्वखुशीने हे सगळं केल्याचं मान्य केलं. सगळं काही रीतसर आणि कायदेशीर असल्याने कोणीच काहीच करू शकत नव्हतं. बापाने पोरीला विनवणी केली,
पोरी.. मी तुझं धुमधडाक्यात लग्न लाऊन देतो. तू घरी चल. पण, पोरीचा नन्नाचा पाढा सुरूच होता.
शेवटी, तिच्या भावाने शेवटच अस्त्र फेकलं..
तुला आमचं ऐकायचं नसेल, तर तुला आमच्या संपत्ती मधील एक छदाम सुद्धा मिळणार नाही..!
पण, हे अस्त्र सुद्धा तिथे नाकाम ठरलं.. तिने..ती अट सुद्धा अगदी आनंदाने स्वीकारली..

त्या भयंकर वेळी, तिच्यावर कोणतं भूत सवार झालं होतं. ते कळायला मार्ग नव्हता. नाउमेद होत, तिच्या घरचे लोक तेथून निघून गेले. महिन्या भराने, तिच्या भावाने एका स्टांप पेपरवर संपत्ती सोडीसाठी तिची स्वाक्षरी घेतली. तिनेही त्याला ती स्वखुशीने देऊ केली. आणि, आल्या पावलीच तो माघारी निघून गेला. तिला, कायदेशीररीत्या संपत्तीतून बेदखल केलं गेलं होतं.

महिन्यावर महिने जात होते, सासू सासरे, दीर नणंद आणि हिचा दिवटा नवरा. ह्या सर्वांचं कुटुंब तिच्या एकटीच्या पगारावर चालू होतं. सगळं घर, अगदी मस्त मजेत बसून खात होतं.
सकाळी सहा वाजता उठून, घरातलं आवरून घरातील लोकांचा स्वयपाक तिझा स्वतःच डब्बा हि सगळी तयारी करून, ती ऑफिसला जायची. संध्याकाळी आल्यावर, घरातली सगळी कामं करता करता तिला रात्रीचे बारा वाजायचे. पण, ती बिचारी हे सगळं आनंदाने स्वीकारत होती. नेमका काय जादूटोणा झाला होता..? ते मात्र कळायला मार्ग नव्हता. ती एकटीच, राबराब राबत होती.
ह्या सगळ्या धावपळीत, बघता बघता एक वर्षाचा कालावधी लोटला..

तिच्या भावाचं लग्न ठरल्याची गोड बातमी तिच्या कानावर आली. तिलाही खूप आनंद झाला. तिच्या भावाने, तिने केलेल्या लग्नाला दोषी ठरवत. " तिच्यामुळे मला आपल्या समाजात मुलगी मिळत नाहीये " असा हेका लावत.. आपलं छुपं प्रेमप्रकरण, यशस्वी केलं होतं. सगळा दोष, तीच्यावर टाकून तो मोकळा झाला होता. पण हिला, त्याचं काहीएक सोयरसुतक नव्हतं..
तिच्या अनुपस्तीतच, भावाने आपलं लग्न उरकून घेतलं. तरी सुद्धा हि अगदी शांत होती. रक्ताची नाती, एकाएकी कशी काय तुटतात..? कि हे सर्व काही पैश्याच्या मोहापाई होत असतं..?
त्याचा सोनेरी संसार, मार्गी लागला होता. नवा जोडा कोल्हापूरच्या देवदर्शनाला जायचा होता. ठरल्याप्रमाणे सगळा कार्यक्रम आटोपला. आणि देवदर्शन करून माघारी येत असताना..
त्यांच्या गाडीला मोठा अपघात झाला. गाडीत, एकूण चार जन बसले होते. तीन जन तर जागेवरच गेले. फक्त, हि नवी नवरीच त्या अपघातातून सुखरूप बचावली होती.

गावभर वाऱ्यासारखी बातमी पसरली, संपूर्ण कुटुंबावर दुःखाचा डोंगर कोसळला होता. एकुलता एक मुलगा अपघातात मरण पावला होता. आई बापाच्या काळजावर फार मोठा घाव झाला होता. एका वर्षात, दोन नको त्या घटना त्यांना पहाव्या लागल्या होत्या. सगळा गाव हळहळ व्यक्त करत होता. सोबतच.. हा सगळा तिचा " तळतळाट " आहे..! अशी दबक्या आवाजात चर्चा सुद्धा चालू होती. दुखः कवटाळून तरी किती दिवस बसणार..? एकीकडे असणारी गडगंज संपत्ती, आणि दुसरीकडे त्याला आता कोणीच वारसदार नव्हता.

एवढ्या मोठ्या खटल्यात, त्यांच्या रक्ताच्या नात्याची आणि वारसदार ही एकमेवच उरली होती. म्हणतात ना, पैसा पैश्याकडे धाव घेत असतो..!!
त्या उक्तीप्रमाणे, घरात खायला कोण नसताना. तिच्या वडिलांना भावकीतल्या जागेतून सहा कोट रुपयांचा हिस्सा मिळाला. तरणीताठी सून घरात पडून होती. मुलगा देवाघरी गेला, आता त्या पैश्याला काय काडी लावायची का..?
शेवटी यांनीच मोठं मन करून, त्यातील दोन कोट रुपये त्या पोरीच्या नावावर केले. आणि, तिला तिच्या माहेरी धाडून दिलं. तुम्हाला जे योग्य वाटेल ते करा. पोर तरणी आहे, हवं तर तुम्ही तिचं लग्न लावून दिलत तरी आमची काहीएक हरकत नाही. असं म्हणून, जड अंतकरणाने सासऱ्याने सुनेचं घर सोडलं..

सगळ्या संपत्तीवर दावा सांगणारा तर या जगातून केंव्हाच निघून गेला होता.
" दाने दानेपर लिखा है खाणे वालेका नाम " या म्हणीप्रमाणे, तुम्ही कोणाच्या मुखातील घास काढून घेऊ शकत नाही. जे विधिलिखित आहे तेच घडत असतं. इतर कोणत्याही तळतळाटापेक्षा, स्त्रीचा शाप फार वाईट असतो. कधीही कोणत्याही स्त्रीचा तळतळाट घेऊ नये. इकडे बापाला सुद्धा त्याच्या मुलीचे हाल पाहवत नव्हते. शेवटी, मनाचा मोठेपणा दाखवत एकदा तो मुलीकडे गेला. आणि तिला म्हणाला.. माधुरी, ह्या खुराड्यात राहण्यापेक्षा तुम्ही दोघे नवरा बायको. आमच्या जवळपासच्या भागात राहायला का येत नाही. आम्हाला पाहायला सुद्धा आता कोणी उरलं नाहीये. हवं तर, तिथे जवळपासच मी तुला एखादं घर घेऊन देतो.
शेवटी बापाची इच्छा पोर टाळू शकत नव्हती. समजोता झाला, सुमारे सत्तर लाख रुपये घालून तिच्या बापाने तिला एक थ्री बीएचके फ्ल्याट घेऊन दिला.
जावयाला.. एक छानसं दुकान टाकून दिलं. व्यवसायाचे आणि घराचे सगळे हक्क त्यांनी स्वतःकडेच ठेवून घेतले. कारण, त्या मुलीच्या स्वभावाचा त्यांना अजूनही थांगपत्ता लागत नाहीये. उद्या चुकून हि लोकं सगळं काही फुकून मोकळे झाले तर काय घ्या..? हि पुसटशी भीती त्यांच्या मनामध्ये आहेच..

आता.. त्या उंची घरामध्ये, तिने तिचं सगळं कुटुंब आणून ठेवलं आहे. सगळे अगदी मस्त मजेत जीवनाचा आनंद उपभोगत आहेत. आता, ह्या सगळ्या कहाणीत.. " खोटा शिक्का कोणता, आणि खरा शिक्का कोणता..? "

हे.. तुमचं तुम्हीच ठरवा..!