पंडित पॉटर

#मनाली_लेह_लदाख_टू_अमरनाथ ( भाग :- ७ )
=====================
दगड धोंड्यातून, खडबडीत रस्त्यावरून सकाळपासून जेमतेम चार पाच तासाचा प्रवास झाला होता. साडेअकरा वाजले होते, दुपारच्या जेवणाची सोय करावी म्हणून.. आम्ही ठीकठाक जागा पाहत होतो. मोकळी जागा तशी भरपूर होती, पण बोचरं वारं आम्हाला काही सुचू देत नव्हतं. वाऱ्याने गॅस काही पेटता राहणार नव्हता. त्यामुळे एखादी सेफ जागा पाहून आम्ही थांबणार होतो. मजल दरमजल करत एका तंबूच्या कॅम्पपाशी आम्ही आमच्या गाड्या थांबवल्या. या टेंटमध्ये दिवसा कोणीही राहत नसतं. इथे फक्त रात्रीच्या मुक्कामाला लोकं येत असतात. तिथे असणाऱ्या केयर टेकर व्यक्तीची परवानगी घेऊन निसर्गाच्या सानिध्यात आम्ही स्वयपाक बनवायला सुरवात केली. तिथे पाण्याची सुद्धा भरपूर सोय होती.

सोमवार असल्याने स्वयपाकात आज भाकरी करणार नव्हते. कोणी म्हणालं चपाती करा, तर त्याला खूप वेळ लागणार होता. मग सर्वानुमते असं ठरलं, कि आजच्या जेवणात पुरी भाजी बनवूयात. पुरी, बटाट्याची रस्सा भाजी वरण आणि भात असा मेन्यू तयार झाला. उपवास असणारी मंडळी आत्ता जेवण करून उपवास सोडणार होती. कारण.. लेहमध्ये रात्री किती वाजता पोहोचू.? याचा काहीच अंदाज बांधता येत नव्हता. सगळी लोकं कामाला लागली, पीठ मळून झालं, भाज्या चिरून झाल्या, भात शिजायला ठेवला.
आपण समुद्रसपाटीपासून जितकं उंच जाऊ, त्याभागात भाज्या लवकर शिजत नाहीत. त्यामुळेच प्रेशर कुकरचा शोध लागला आहे. आणि नेमका या विषयाचा आम्हाला सुद्धा झटका बसला. आम्ही सोबत कुकर नेला नव्हता, भरपूर वेळ झाला, पण पातेल्यात शिजू घातलेले बटाटे काही शिजायलाचह तयार नाही. खूप वेळ झाल्यावर, वरणाची डाळ कशीबशी शिजली. शेवटी अर्धवट कच्च्या बटाट्याची भाजी, खरपूस पुरी आणि वरण भाताची मेजवानी आम्ही झोडली..

सकाळपासून कोणीच काहीच खाल्लं नसल्याने, सगळ्यांनी जेवणावर अडवा हात मारला.
बाहेर फिरायला गेल्यावर मी जास्ती जेवण करत नसतो. कारण मला पोटाचा फार त्रास आहे, जरा इकडे तिकडे झालं, कि मला पोटाचे त्रास सुरु होतात. त्यामुळे बाहेरगावी गेल्यावर, मी शक्य तितके उपवास करत असतो, म्हणजे पोटमारा करत असतो. कारण पोट बिघडलं कि ट्रीप बिघडली असं माझं गणित आहे. त्यामुळे मी फक्त दोन पुऱ्या भाजी आणि थोडा वरण भात खाल्ला. बाकी सगळेजन अगदी गच्च जेवले होते. आमच्या ड्रायव्हरने सुद्धा आठ पुऱ्या मटकावल्या होत्या. जेवणं आटोपली, काही लोकं मोकळ्या वातावरणात मोकळी होऊन आली. भांडी धुतली गेली, सगळी आवराआवर करून सगळं सामान गाडीमध्ये ठेऊन दिलं आणि आम्ही पुढील प्रवासाला निघालो.
आणि शेवटी व्हायचं तेच झालं, घाट माथ्याच्या रस्त्यावर हेलकावे खाल्ल्याने, आणि त्यात तेलकट आणि भरपेठ खाण्यामुळे, बसमधील एकेकाला मळमळ सुरु झाली. मग काय सांगायचं, दोन्ही बसमधील मिळून पंधरा एक लोकं उलट्या करून जाम झाले. एकाचं बघून दुसऱ्याला त्रास व्हायचा. दोन्ही गाड्यात हे चक्र सुरु होतं.

तरी सुद्धा आमच्या प्रवासात कसला खंड पडला नव्हता. ज्या नर्स मॅडमच्या भरवशावर आम्ही निर्धास्त होतो. त्या मॅडमच सुरवातीला भयंकर आजारी पडल्या. उलट्या करून त्यांच्या शरीरातील पाणी कमी झालं. आता वाटेत कुठे दवाखाना सुद्धा नव्हता. आमच्याकडे असणाऱ्या काही गोळ्या घेऊन त्यांनी तसाच प्रवास चालवला होता. पण त्यावेळी हा सगळा प्रकार पाहून मला एक गोष्ट समजली. कि जास्ती वयं झाल्यावर या ट्रीप काही कामाच्या नाहीत. आमच्या नर्स मॅडम सुद्धा पन्नाशी पार केलेल्या होत्या. त्यामुळे हे त्रास होणारच होते. रस्ता काही संपत नव्हता. त्या घाटातील भयंकर चढामुळे आमच्या गाड्यांचं टेम्प्रेचर सुद्धा भयंकर वाढत होतं. त्यामुळे जागोजागी थांबून आम्हाला रेडीयेटर मध्ये पाणी घालावं लागत होतं. त्यात नेमका आमच्या गाडीबरोबर क्लीनर नव्हता. त्यामुळे आता मलाच क्लीनर व्हावं लागलं होतं. गाडीला दगड लाव, पाणी आणून दे, हे सगळी कामं मलाच करावी लागत होती. ड्रायव्हरला सुद्धा काही बोलता येत नव्हतं, मला तर भयंकर राग आला होता, पण उगाच आपण काही बोललो, आणि रागारागाने गाडी चालवत याने अपघात केला तर काय करायचं.? त्यामुळे मी तोंड दाबून बुक्क्याचा मार सहन करत होतो. आणि, अगदी मारून मुटकून प्रवास करत होतो.

( जिस्पा व्हॅली ते लेह रस्ता कसा आहे, ते पाहण्यासाठी खालील लिंक ओपन करून क्लिप नक्की पहा https://youtu.be/dfX_TuA8sco )

क्रमशः