#मनाली_लेह_लदाख_टू_अमरनाथ ( भाग :- ८ )
=====================
घाटातील खडतर चढाई करत, सायंकाळी पाचच्या सुमारास आम्ही एका ठिकाणी येऊन पोहोचलो. जिथे आम्हाला चहा नाश्त्याची सोय दिसली होती. आजच्या मुक्कामात, हे पहिलं असं ठिकाण मला पाहायला मिळालं होतं. जिथे काहीतरी विक्रीसाठी होतं. दुसरी गाडी अजून बरीच मागे होती, तिची सुद्धा आम्हाला वाट पहायची होती. आमच्या बसमधील काही व्यक्ती खाली जाऊन फ्रेश होऊन आल्या. तिथे असणाऱ्या दुकानदाराला आम्ही विचारलं. इथे जवळपास दवाखाना कुठे असेल.? तर तो म्हणाला.. इथून पुढे पन्नास किलोमीटर अंतरावर पांग नावाचं एक गाव आहे. तिथे तुम्हाला मिलिटरी कॅम्प लागेल, तिथे दवाखान्याची सोय आहे.
प्रथमोपचार म्हणून, उलटी येणाऱ्या व्यक्तींना.. लसून ठेचून त्याला पाण्यात कालवून प्यायला द्या असं त्या दुकानदाराने सांगितलं. त्याच्याकडे असणारा लसून, दहा रुपयाला एक असा विकत घेतला. पाण्याच्या बाटल्या घेतल्या, काही लोकांना कोरा चहा करून घेतला, आणि त्रास होणाऱ्या व्यक्तींना ते लसणाचं पाणी प्यायला दिलं. त्यामुळे काही व्यक्तींचा त्रास थोडाफार कमी झाला होता..
तिथे बाजूला एक बाइकस्वार उभा होता, तो या खडतर प्रवासाला जाम वैतागला होता. आणि तिथे एका ट्रकला थांबवून विचारणा करत होता. हि गाडी आणि मला परत मनालीला घेऊन जाशील का..? त्यांचं पुढे काय ठरलं ते माहित नाही, पण अशा गमजा घडतात बघा. इथे बाईकवर प्रवास करायला मजा वाटते. पण चुकून काही त्रास झाला, किंवा अपघात घडला तर, यापेक्षा मोठी शिक्षा नाही. त्यामुळे दोन पैसे जास्ती गेले तरी चालतील, पण बाईक वरून जाताना सर्व सोयींनी युक्त अशा ग्रुप बरोबरच जावं.
=====================
घाटातील खडतर चढाई करत, सायंकाळी पाचच्या सुमारास आम्ही एका ठिकाणी येऊन पोहोचलो. जिथे आम्हाला चहा नाश्त्याची सोय दिसली होती. आजच्या मुक्कामात, हे पहिलं असं ठिकाण मला पाहायला मिळालं होतं. जिथे काहीतरी विक्रीसाठी होतं. दुसरी गाडी अजून बरीच मागे होती, तिची सुद्धा आम्हाला वाट पहायची होती. आमच्या बसमधील काही व्यक्ती खाली जाऊन फ्रेश होऊन आल्या. तिथे असणाऱ्या दुकानदाराला आम्ही विचारलं. इथे जवळपास दवाखाना कुठे असेल.? तर तो म्हणाला.. इथून पुढे पन्नास किलोमीटर अंतरावर पांग नावाचं एक गाव आहे. तिथे तुम्हाला मिलिटरी कॅम्प लागेल, तिथे दवाखान्याची सोय आहे.
प्रथमोपचार म्हणून, उलटी येणाऱ्या व्यक्तींना.. लसून ठेचून त्याला पाण्यात कालवून प्यायला द्या असं त्या दुकानदाराने सांगितलं. त्याच्याकडे असणारा लसून, दहा रुपयाला एक असा विकत घेतला. पाण्याच्या बाटल्या घेतल्या, काही लोकांना कोरा चहा करून घेतला, आणि त्रास होणाऱ्या व्यक्तींना ते लसणाचं पाणी प्यायला दिलं. त्यामुळे काही व्यक्तींचा त्रास थोडाफार कमी झाला होता..
तिथे बाजूला एक बाइकस्वार उभा होता, तो या खडतर प्रवासाला जाम वैतागला होता. आणि तिथे एका ट्रकला थांबवून विचारणा करत होता. हि गाडी आणि मला परत मनालीला घेऊन जाशील का..? त्यांचं पुढे काय ठरलं ते माहित नाही, पण अशा गमजा घडतात बघा. इथे बाईकवर प्रवास करायला मजा वाटते. पण चुकून काही त्रास झाला, किंवा अपघात घडला तर, यापेक्षा मोठी शिक्षा नाही. त्यामुळे दोन पैसे जास्ती गेले तरी चालतील, पण बाईक वरून जाताना सर्व सोयींनी युक्त अशा ग्रुप बरोबरच जावं.
तोवर आमची दुसरी बस सुद्धा आली, त्या गाडीतील रुग्णांना सुद्धा लसणाचं औषध दिलं. आणि आम्ही पुढे मार्गस्थ झालो. या भागात फक्त घाट, मातीचे डोंगर, सोबत वाहती नदी.. बस इतकच काय दिसायचं. या भागात डोंगरावर किंवा आजूबाजूला एक सुद्धा झाड दिसलं नाही. त्याभागात एकमेव पक्षी दिसला तो म्हणजे, पिवळ्या चोचीचा कावळा. मजल दरमजल करत, आम्ही पुढे निघालो होतो. इथले डोंगर अगदी बघत राहावे असेच आहेत. डोंगरात एकटक पाहताना आपल्याला त्यात विविध आकार दिसून येतात.
जरा कुठे ठीकठाक प्रवास सुरु झाला होता, आणि अचानक.. आमच्या बसचा ड्रायव्हरच उलट्या करू लागला. आता बाकी हद्द झाली होती. कारण ड्रायव्हर मंडळींना हा त्रास कधीच होत नसतो. नाहीतर तो व्यक्ती ड्रायव्हिंग कशी करणार.? गाडी बाजूला घेऊन, आमचा ड्रायव्हर फ्रेश होऊन आला. पण मला मात्र त्याचा चेहेरा पक्का पडलेला दिसला. आणि हा बाबुराव आता आजारी पडणार आहे याची खात्री सुद्धा झाली. संध्याकाळचे सात वाजले होते. पांग गाव आलं, आणि सगळे रुग्ण प्रवासी मिलिटरी इस्पितळात दाखल झाले. तिथे असणाऱ्या डॉक्टरांनी सर्वांना प्रथमोपचार दिले. मी आमच्या ड्रायव्हरला सुद्धा तिथे जाऊन ये म्हणालो. पण तो काही गेला नाही. लैच ताठ होता हरामखोर..
जरा कुठे ठीकठाक प्रवास सुरु झाला होता, आणि अचानक.. आमच्या बसचा ड्रायव्हरच उलट्या करू लागला. आता बाकी हद्द झाली होती. कारण ड्रायव्हर मंडळींना हा त्रास कधीच होत नसतो. नाहीतर तो व्यक्ती ड्रायव्हिंग कशी करणार.? गाडी बाजूला घेऊन, आमचा ड्रायव्हर फ्रेश होऊन आला. पण मला मात्र त्याचा चेहेरा पक्का पडलेला दिसला. आणि हा बाबुराव आता आजारी पडणार आहे याची खात्री सुद्धा झाली. संध्याकाळचे सात वाजले होते. पांग गाव आलं, आणि सगळे रुग्ण प्रवासी मिलिटरी इस्पितळात दाखल झाले. तिथे असणाऱ्या डॉक्टरांनी सर्वांना प्रथमोपचार दिले. मी आमच्या ड्रायव्हरला सुद्धा तिथे जाऊन ये म्हणालो. पण तो काही गेला नाही. लैच ताठ होता हरामखोर..
औषधं घेतल्यामुळे सगळ्यांच्या चेहऱ्यावर आता तरतरी आली होती. पांग गाव सोडलं आणि एकदाचा घाटमाथा संपला. हा घाट संपायच्या अगोदर एक डोंगर असा दिसत होता. जसं काही तिथे पूर्वी काही लोकवस्ती वगैरे असावी. मोठ्या वाड्यासारखं काहीतरी दिसत होतं. घटकेत इजिप्तची आठवण होत होती. फारच विचित्र वाटत होतं, तर आमचा ड्रायव्हर म्हणाला.. पूर्वी याठिकाणी एक गाव होतं. आणि ते सगळं गाव रातोरात गायप झालं. आता ही दंतकथा किती खरी असेल ते मला माहित नाही, पण दिसत मात्र अगदी तसच होतं. त्यामुळे येथील पर्वत रांगांना पर्वतांचा आत्मा असं संबोधलं जातं.
घाट संपला, आणि भलं मोठं पठार लागलं. दुतर्फा वालुकामय पठार आणि त्यातून जाणारा काळाकुट्ट रस्ता. फारच वेगळं दृश्य दिसत होतं. त्या पठारावर एका ठिकाणी पश्मीना बकऱ्या चरून येऊन कळप करून बसल्या होत्या.
वातवरणात भयंकर गारवा निर्माण झाला होता. दुसरी बस आमच्या पुढे होती. माझं लक्ष समोरच होतं. आणि एकाएकी समोरच्या बसचा मागील उजव्या बाजूचा टायर फुटला.
घाट संपला, आणि भलं मोठं पठार लागलं. दुतर्फा वालुकामय पठार आणि त्यातून जाणारा काळाकुट्ट रस्ता. फारच वेगळं दृश्य दिसत होतं. त्या पठारावर एका ठिकाणी पश्मीना बकऱ्या चरून येऊन कळप करून बसल्या होत्या.
वातवरणात भयंकर गारवा निर्माण झाला होता. दुसरी बस आमच्या पुढे होती. माझं लक्ष समोरच होतं. आणि एकाएकी समोरच्या बसचा मागील उजव्या बाजूचा टायर फुटला.
बापरे.. हा प्रकार आडवळणी घाटात घडला असता, तर बाकी आमची काही धडगत नव्हती. त्या भागातील निरव शांतता चिरत टायरचा फार मोठा आवाज झाला होता. त्यामुळे बसमधील सगळ्या व्यक्ती भयभीत झाल्या होत्या. नशीब काही अघटित घडलं नव्हतं. त्या बसचा टायर बदली करेपर्यंत, सगळी लोकं निसर्गाचा आनंद लुटण्यासाठी बाहेर पडले. आणि एका मिनिटात पुन्हा बसमध्ये येऊन बसले. इतकी भयंकर थंडी पडली होती. टायर बदली करायला वेळ आहे म्हणून, आमचा ड्रायव्हर आराम करायला मागच्या सीटवर गेला. आणि तिथे आडवा झाला, ते पुन्हा काही उठायचं नावच घेईना. तो तापाने चांगलाच फनफनला होता.
काय करावं.. माझ्या मनात येत होतं, आता आपणच गाडीचा ताबा घ्यावा. पण पुढे रोड कसा असेल आणि कसा नाही. याची खात्री नसल्याने मी सुद्धा हे धाडस करून इच्छित नव्हतो. शेवटी कसाबसा आमचा ड्रायव्हर उठला, आमच्याकडे असणाऱ्या मेडिसिन त्याला खायला दिल्या. आणि कसबसं अगदी तासाभराचं अंतर कापलं असेल. रात्रीचे आठ वाजले होते, अजून आम्हाला दीडशे किलोमीटरचा टप्पा पार करायचा होता. रस्त्यात पुन्हा एक टपरी वजा हॉटेल दिसलं, चहा प्यायला म्हणून दुसऱ्या बसच्या ड्रायव्हरने गाडी बाजूला घेतली. आणि आमच्या ड्रायव्हरने अगदी अंगच टाकून दिलं.
काय करावं.. माझ्या मनात येत होतं, आता आपणच गाडीचा ताबा घ्यावा. पण पुढे रोड कसा असेल आणि कसा नाही. याची खात्री नसल्याने मी सुद्धा हे धाडस करून इच्छित नव्हतो. शेवटी कसाबसा आमचा ड्रायव्हर उठला, आमच्याकडे असणाऱ्या मेडिसिन त्याला खायला दिल्या. आणि कसबसं अगदी तासाभराचं अंतर कापलं असेल. रात्रीचे आठ वाजले होते, अजून आम्हाला दीडशे किलोमीटरचा टप्पा पार करायचा होता. रस्त्यात पुन्हा एक टपरी वजा हॉटेल दिसलं, चहा प्यायला म्हणून दुसऱ्या बसच्या ड्रायव्हरने गाडी बाजूला घेतली. आणि आमच्या ड्रायव्हरने अगदी अंगच टाकून दिलं.
बापरे.. फार मोठा तमाशा झाला होता. शेवटी आम्ही सगळे त्या हॉटेलमध्ये गेलो. हे साधं पत्र्याचं हॉटेल आतमधून बरच मोठं होतं. तिथे मस्तपैकी एक शेगडी पेटवून ठेवली होती. आम्ही सगळे तिच्या उबेला जाऊन बसलो. दुसऱ्या बसच्या ड्रायव्हरने, आमच्या ड्रायव्हरला तिथे आणलं. त्याला गोळ्याचे दोन डोस दिले. आणि तिथे असणाऱ्या खाटेवर ब्लेन्केट मध्ये गुरफटून झोपू दिलं. आठ वाजून गेले होते, आता जेवायला मिळेल कि नाही ते सांगता येत नव्हतं. आणि या वाळूच्या जंगलात कोणी जेवण सुद्धा बनवू शकत नव्हतं.
शेवटी त्या हॉटेलमध्ये आम्ही मॅगी बनवून घेतल्या. शेगडीच्या शेकोटीला बसून सर्वांनी मॅगी खाल्ली. उपवास असणाऱ्या मंडळींनी कॉफी घेतली. सगळ्यांच्या मनात कालवाकालव सुरु झाली होती. ड्रायव्हर आजारी पडल्यामुळे पुढे प्रवास करण्याचं धाडस कोणीच करू इच्छित नव्हतं. आणि आम्ही इथे मुक्काम केला, तर पुढील सगळं नियोजन ढासळनार होतं. सगळे जन मनामध्ये परमेश्वराचा धावा करत होते. काहीतरी चांगला मार्ग निघावा असं प्रत्येकाला वाटत होतं. मी स्वतः सुद्धा प्रवास करण्याच्या तयारीत नव्हतो. सगळा हवाला पांडुरंगावर ठेवला, आणि एकटक पाहत मी शेकोटीला शरण गेलो.
शेवटी त्या हॉटेलमध्ये आम्ही मॅगी बनवून घेतल्या. शेगडीच्या शेकोटीला बसून सर्वांनी मॅगी खाल्ली. उपवास असणाऱ्या मंडळींनी कॉफी घेतली. सगळ्यांच्या मनात कालवाकालव सुरु झाली होती. ड्रायव्हर आजारी पडल्यामुळे पुढे प्रवास करण्याचं धाडस कोणीच करू इच्छित नव्हतं. आणि आम्ही इथे मुक्काम केला, तर पुढील सगळं नियोजन ढासळनार होतं. सगळे जन मनामध्ये परमेश्वराचा धावा करत होते. काहीतरी चांगला मार्ग निघावा असं प्रत्येकाला वाटत होतं. मी स्वतः सुद्धा प्रवास करण्याच्या तयारीत नव्हतो. सगळा हवाला पांडुरंगावर ठेवला, आणि एकटक पाहत मी शेकोटीला शरण गेलो.
क्रमशः
जिस्पा व्हॅली ते लेह हा रस्ता कसा आहे, ते पाहण्यासाठी खालील लिंक ओपन करून विडियो क्लिप नक्की पहा..
No comments:
Post a Comment