#मनाली_लेह_लदाख_टू_अमरनाथ ( भाग :- ६ )
=====================
दीडशे किलोमीटरचा प्रवास संपवून रात्री नऊ वाजता आम्ही जीस्पा व्हॅली येथे पोहोचलो. बसच्या खाली उतरलो, आणि काय सांगू.. त्या भागात फारच भयानक थंडी होती. आमचा आजचा मुक्काम तंबूमध्ये होता. एका मोकळ्या मैदानात खूप अलिशान असे ते तंबू होते. प्रत्येक चार व्यक्तीकरिता एक तंबू दिला गेला होता. तंबूमध्ये खूप जाडसर ब्लॅंकेट होते, गाद्या सुद्धा फारच उबदार होत्या. जमिनीवर मऊशार मॅट अंथरल्या होत्या.
बाथरूम मध्ये इतकी भयंकर थंडी होती, कि पाण्यात हात सुद्धा घालू वाटत नव्हता. तर मग, हातपाय तोंड धुवायचे खूपच लांब राहिलं. मी हातपाय न धुवताच बाथरूमच्या बाहेर पडलो.
बराच उशीर झाला असल्याने, आमच्या महिला मंडळींनी जराही वेळ न दवडता, स्वयपाकाला सुरवात केली. अगदी काही वेळातच पिठलं भाकरी आणि भात बनवून झाला होता. तोवर आम्ही मंडळी, तिथे असणाऱ्या शेकोटीला शेकत बसलो. भयंकर थंडी होती, तिथे बाजूलाच फायर कॅम्पच्या शेजारी दोन पंजाबी नवविवाहित जोड्या ज्या इथे फिरायला आल्या होत्या. त्यांनी मस्तपैकी हंड्रेड पायपरचा खंबा बाहेर काढला. चौघांनी एक एक पटियाला पेग भरला. आणि चांगभलं केलं.. आणि संगीताच्या तालावर थिरकायला सुरवात केली.
हा सगळा साग्रसंगीत कार्यक्रम पाहून, इकडे माझी जिव्हा सुद्धा चाळवली होती. काय करावं.? मी गुपचूप जाऊन त्या हॉटेलमध्ये असणाऱ्या मॅनेजरला विचारणा केली. काही जुगाड होऊ शकतोय का.? तर तो सुद्धा नाही म्हणाला. म्हणाला.. इथून पुढे दहा किलोमीटर अंतरावर जीस्पा गाव आहे. तिथे जावं लागेल. आणि आम्ही इथे वाईन वगैरे ठेवत नसतो. शेवटी इच्छा असून सुद्धा मला गप्प बसावं लागलं. त्यामुळे या भागात जाताना छंदी फंदी व्यक्तींनी आपापली तजवीज करूनच प्रवासाला सुरवात करावी. अन्यथा तुमच्या पदरी फार मोठी निराशा पडू शकते.
मग मात्र जास्तीचा वेळ न दवडता, आम्ही जेवणाला सुरवात केली. इकडे सरदार कुटुंबीयांनी फक्त एका पेगवरच समाधान मानलं होतं. आणि काही वेळात ती मंडळी सुद्धा जेवायला निघून गेली. कारण, उद्या सकाळी त्यांना सुद्धा लेहला निघायचं होतं.
=====================
दीडशे किलोमीटरचा प्रवास संपवून रात्री नऊ वाजता आम्ही जीस्पा व्हॅली येथे पोहोचलो. बसच्या खाली उतरलो, आणि काय सांगू.. त्या भागात फारच भयानक थंडी होती. आमचा आजचा मुक्काम तंबूमध्ये होता. एका मोकळ्या मैदानात खूप अलिशान असे ते तंबू होते. प्रत्येक चार व्यक्तीकरिता एक तंबू दिला गेला होता. तंबूमध्ये खूप जाडसर ब्लॅंकेट होते, गाद्या सुद्धा फारच उबदार होत्या. जमिनीवर मऊशार मॅट अंथरल्या होत्या.
बाथरूम मध्ये इतकी भयंकर थंडी होती, कि पाण्यात हात सुद्धा घालू वाटत नव्हता. तर मग, हातपाय तोंड धुवायचे खूपच लांब राहिलं. मी हातपाय न धुवताच बाथरूमच्या बाहेर पडलो.
बराच उशीर झाला असल्याने, आमच्या महिला मंडळींनी जराही वेळ न दवडता, स्वयपाकाला सुरवात केली. अगदी काही वेळातच पिठलं भाकरी आणि भात बनवून झाला होता. तोवर आम्ही मंडळी, तिथे असणाऱ्या शेकोटीला शेकत बसलो. भयंकर थंडी होती, तिथे बाजूलाच फायर कॅम्पच्या शेजारी दोन पंजाबी नवविवाहित जोड्या ज्या इथे फिरायला आल्या होत्या. त्यांनी मस्तपैकी हंड्रेड पायपरचा खंबा बाहेर काढला. चौघांनी एक एक पटियाला पेग भरला. आणि चांगभलं केलं.. आणि संगीताच्या तालावर थिरकायला सुरवात केली.
हा सगळा साग्रसंगीत कार्यक्रम पाहून, इकडे माझी जिव्हा सुद्धा चाळवली होती. काय करावं.? मी गुपचूप जाऊन त्या हॉटेलमध्ये असणाऱ्या मॅनेजरला विचारणा केली. काही जुगाड होऊ शकतोय का.? तर तो सुद्धा नाही म्हणाला. म्हणाला.. इथून पुढे दहा किलोमीटर अंतरावर जीस्पा गाव आहे. तिथे जावं लागेल. आणि आम्ही इथे वाईन वगैरे ठेवत नसतो. शेवटी इच्छा असून सुद्धा मला गप्प बसावं लागलं. त्यामुळे या भागात जाताना छंदी फंदी व्यक्तींनी आपापली तजवीज करूनच प्रवासाला सुरवात करावी. अन्यथा तुमच्या पदरी फार मोठी निराशा पडू शकते.
मग मात्र जास्तीचा वेळ न दवडता, आम्ही जेवणाला सुरवात केली. इकडे सरदार कुटुंबीयांनी फक्त एका पेगवरच समाधान मानलं होतं. आणि काही वेळात ती मंडळी सुद्धा जेवायला निघून गेली. कारण, उद्या सकाळी त्यांना सुद्धा लेहला निघायचं होतं.
त्या भागात.. रात्री साडेआठच्या सुमारास अंधार पडतो. आणि सकाळी अगदी चार वाजता उजाडतं. आणि पहाटे पाच वाजता तर नाश्ता सुरू होतो.
उद्या आम्हाला.. जीस्पा ते लेह हा तीनशे वीस किलोमीटरचा टापू एका दिवसात पार करायचा होता. त्यामुळे आम्ही सगळे लवकर झोपी गेलो. जीस्पा मध्ये तंबू बाकी एक नंबर होते, अगदी मस्त उबदार बिछाना भलीमोठी जाडसर रजई आणि अंगभर घातलेले कपडे यामुळे अंथरुणावर पडताच कधी एकदा झोप लागली ते समजलं नाही.
या भागात भयंकर थंडी जरी असली, तरी सोलरचं भरमसाठ गरम पाणी अंघोळीसाठी उपलब्ध असतं. अंघोळी उरकल्या चहा तयारच होता, सर्वांनी चहा घेतला आणि सकाळी सहा वाजता पुन्हा एकदा आम्ही प्रवासाला तयार झालो.
उद्या आम्हाला.. जीस्पा ते लेह हा तीनशे वीस किलोमीटरचा टापू एका दिवसात पार करायचा होता. त्यामुळे आम्ही सगळे लवकर झोपी गेलो. जीस्पा मध्ये तंबू बाकी एक नंबर होते, अगदी मस्त उबदार बिछाना भलीमोठी जाडसर रजई आणि अंगभर घातलेले कपडे यामुळे अंथरुणावर पडताच कधी एकदा झोप लागली ते समजलं नाही.
या भागात भयंकर थंडी जरी असली, तरी सोलरचं भरमसाठ गरम पाणी अंघोळीसाठी उपलब्ध असतं. अंघोळी उरकल्या चहा तयारच होता, सर्वांनी चहा घेतला आणि सकाळी सहा वाजता पुन्हा एकदा आम्ही प्रवासाला तयार झालो.
आज सोमवारचा दिवस होता, आमच्यातील बऱ्याच व्यक्तींचा आज उपवास असल्याने, सकाळी नाश्ता करायच्या भानगडीत कोणी पडलं नाही. फक्त एक एक कप चहा पिऊन आम्ही पुढील प्रवासाला निघालो. रस्ते फारच कच्चे असल्याने फार झालं तर, तासाला तीसेक किलोमीटर अंतर कापलं जात होतं. त्यामुळे आजचा प्रवास पूर्ण व्हायला आम्हाला बारा ते पंधरा तास लागणार होते. अजूनही आम्ही हिमाचलच्या कुशीतच होतो. जेंव्हा लेह येईल, त्यावेळी आम्ही काश्मीर मध्ये पोहोचलो असं म्हणता येणार होतं.
प्रवासाला सुरवात झाली, उंचच उंच मातीचे डोंगर आणि त्यावर बर्फाची चंदेरी टोपी यांच्या सानिध्यात आमचा प्रवास सुरु होता. जीस्पा ते लेह हा प्रवास खूपच कंटाळवाणा होता. कारण या रस्त्यात, डोंगर आणि रस्त्याच्या कडेने वाहणारी नदी, वाटेमध्ये लागणारे मिलिटरी कॅम्प याशिवाय दुसरं काहीही दिसत नव्हतं. वाटेत कुठेही मोठी हॉटेल्स नाहीत, त्यामुळे खाण्याच्या वस्तू सोबत घ्याव्या लागतात. पाण्याच्या बाटल्या सोबत ठेवाव्या लागतात. कारण त्याभागात डोंगरात पाण्याचे भरपूर स्त्रोत असतात. पण ते पाणी पचायला कठीण असतं. म्हणून ते पाणी मी कुठेहि प्यालो नाही. त्या वाटेमध्ये ना पेट्रोलपंप ना पंक्चरचं दुकान. त्यामुळे या भागात जात असताना, सगळी तजवीज करून जावं लागतं. चुकून काही गडबड झाली, तर तुमच्या ट्रिपचा फज्जा उडालाच म्हणून समजा. गाडीचे टायर्स आणि स्टेपनी व्यवस्थित पाहिजेत, डिझेलची टाकी फुल पाहिजे. प्रवासात इतर कसलाही त्रास होणार नाही. याची सगळी खबरदारी घेतली गेली पाहिजे. आम्ही निघालो तेंव्हा, बायकर्स मंडळीची सुद्धा येजा सुरु होती. बुलेटच्या पाठीमागे पाच पाच लिटर पेट्रोलचे केन लाऊन त्यांचा प्रवास चालू होता. काहीजण सिंगल तर काही डबलसीट प्रवास करत होते. जीवनाचा आनंद लुटत होते. आणि त्यांच्या सोबत आमचा प्रवास सुद्धा चालू होता.
क्रमशः
No comments:
Post a Comment