#राजस्थान_भटकंती ( भाग :- १ )

आमचा राजस्थानचा दौरा, अगदीच निष्फळ ठरला...
संयोजकांच ढिसाळ नियोजन त्याला कारणीभूत ठरलं. दुपारी तीन वाजता, आमची ट्रेन जयपूरला पोहोचली. तिथे पोहोचल्या बरोबर, टूर्स वाल्याने आम्हा सर्वांचं रसाळ संत्री देऊन स्वागत केलं. त्या नारंगी चमकदार संत्री पाहून मला हेच समजेना. कि मी नेमका जयपूर मध्ये आहे, कि नागपूरमध्ये..? पण नंतर समजलं, कि जयपूर भागात सुद्धा संत्र्याचं पिक फार मोठ्या प्रमाणात घेतलं जातं. तेथून विश्रामगृहावर पोहोचायला आम्हाला साधारण अर्धा तास लागला.
सर्वांनी अंघोळी उरकून लवकरात लवकर विश्रामगृहाच्या बाहेर येण्याचं फर्मान सोडलं गेलं. तळघरात जेवणाची व्यवस्था होती. पण.. तेलकट पुरी भाजी पाहून, मी जेवण्याचा मोह टाळला. आणि थेट बस मध्ये येऊन बसलो. ..

बस मार्गस्थ झाली. सुरवातीला गाडीतूनच गाईडने बोलघेवडेपणा करायला सुरवात केली. गाडीची घरघर आणि त्याचा बायकी कोमल आवाज. त्यामुळे, तो काय माहिती सांगतोय तेच आम्हाला समजत नव्हत. निट कान देऊन ऐकल्यावर, आपण निघालो आहोत त्याच्या दुतर्फा पिंकसिटी आहे असं मला समजलं. तोवर, ती पिंक सिटी संपत आली होती.
थोड्यावेळाने.. हा हवामहेल आहे. असं सांगण्यात आलं. बसमध्ये मी उजव्या बाजूला बसलो असल्यामुळे, नेमका डाव्या बाजूला आलेला हवा महेल नजरेआड हवेतच विरून गेला.
थोडं पुढे गेल्यावर, उजव्या हाताला जलमहाल होता. तो हि चालत्या गाडीतून भुर्रकन नजरेआड झाला. काही वेळाने, आमच्या बसने छोटासा घाट चढायला सुरवात केली. रसत्याच्या आजूबाजूला लांबवर पसरलेली किल्ल्याची तटबंदी दिसत होती.
आमेर किल्ला, आता नजरेच्या टप्प्यात आला होतो. तिथे पोहोचेपर्यंत संध्याकाळचे सव्वापाच झाले होते. पुन्हा एकदा आमचं दुर्दैव, सरकारी आदेशानुसार संध्याकाळी साडेपाचला किल्ला बंद करतात. त्यामुळे, हे पाहण्याचं ठिकाण असून सुद्धा. त्यालाही, दुरूनच पाहून आम्हाला समाधान मानावं लागलं. अजून बऱ्यापैकी उजडे होता, म्हणून इकड तिकडचे पाच पन्नास फोटो काढून झाले. तोवर परतीचा प्रवास सुरु झाला.

आमची बस, जलमहालापाशी येवून थांबली. तोपर्यंत संध्याकाळचे सहा सव्वासहा वाजले होते. प्रकाश अंधुक झाला होता. फोटोही काही खास येत नव्हते. त्यामुळे त्या भागात थोडा फेरफटका मारला. त्या जल महालात कोणाला सोडत नव्हते. त्यामुळे दुरूनच त्याचं वैभव पाहिलं आणि बसमध्ये विराजमान झालो. पुन्हा एकदा आमची बस मार्गस्थ झाली. आता फक्त, एक ठिकाण पहायचं राहिलं होतं. आणि त्यानंतर.. आम्हाला मुक्काम स्थळी पोहोचायचं होतं.
आम्ही त्या " विशिष्ट " ठिकाणी पोहोचायच्या अगोदर, त्या गाईडचा आवाज खूपच खुलला होता. आता त्याचं सगळं काही बोलनं आम्हाला स्पष्ट ऐकू येत होतं.

" देखिये.. हम अभी जहा जानेवाले है, वहापर रजाई, गालीचा और अन्य कपडोपर हाथसे डिझाईन कैसे निकाली जाती है. वोह आपको देखनेको मिलेगा.. यहापर बस आधे घंटेके लिये रुखेगी. "

थोड्याच वेळात, ते ठिकाण आलं. आम्ही सगळ्यांनी त्यांची कलाकारी पाहिली.. आणि वरच्या बाजूला असणाऱ्या दुकानात आम्ही गेलो. तिथे विविध प्रकारेचे.. गालिचे, शाल ईतर बरच काही होतं. खरेदी सुरु झाली.
आणि, बघता-बघता.. त्या दुकानात घोडेबाजाराला सुरवात झाली.
आमच्या ग्रुपमध्ये, बरेच मालदार आणि गुंठामंत्री लोकं होते. मग काय सांगायचं. कोणी एकाने एखादी रजई वगैरे घेतली. कि तो दुकानदार त्या व्यक्तीचं नाव घेऊन त्या रजाईची किंमत आणि त्या व्यक्तीचं नाव जाहीर करायचा. हे पाहून, लगेच दुसऱ्या एका बाईला इगो दुखावल्या सारखं व्हायचं. कि ती लगेच, त्याच्या दुप्पट रकमेची रजई खरेदी करायची. अशा चढाओढीत त्या दुकानदाराची मात्र भरपूर विक्री झाली. पहिल्याच दिवशी, ओझ्याचा ताण नको. म्हणून आम्ही मात्र, त्या खरेदी पासून चार हात लांबच राहिलो..!

क्रमशः

+19