लहानपणापासूनच, मला सैन्यात भरती होण्याचें 'डोहाळे' लागले होते.
दहावी पास झाल्यानंतर, मी तसा एकदा प्रयत्न सुद्धा केला होता. पण, भरती दरम्यान मी उंचीमध्ये मार खाल्ला. आणि, शेवटी तो नाद सोडून दिला.

कॉलेज मध्ये असताना, दुधाची तहान ताकावर भागवावी म्हणून. मी, एन.सी.सी. जॉईन केली.
दर रविवारी, सुट्टी दिवशी त्याकरिता मला कॉलेजला जावं लागायचं. पण, मला त्याचा कंटाळा येत नव्हता. उलट, आनंदच वाटायचा.. 
पहिल्या वर्षी, ट्रेनिंगचा एक भाग म्हणून आम्हाला रायफल चालवण्याकरिता मिलेट्री कॅम्प मध्ये नेलं होतं. एक तर माझा 'चिमुरडा' नाजूक जीव. आणि, त्यात ती थ्री नॉट थ्री ची जड रायफल.
पण, सैन्य दलातील प्रशिक्षकांनी मला धीर दिला.
आणि म्हणाले, छोटू... डरनेका नही. हम है ना..!
प्रत्येक प्रशिक्षनार्थ्याला, रायफलच्या पाच गोळ्या झाडायला मिळणार होत्या.

बाकी सर्व मुलं, अंगा पिंडाने मजबूत होती. पण, माझी मलाच नाहक काळजी लागून राहिली होती. काय होईल, आणि कसं होईल...?
आणि, सरते शेवटी माझा नंबर आला. आमच्या कंपू मध्ये, एकूण पाच मुलं होती. प्रत्येकाला एक-एक रायफल दिली गेली. रायफल मध्ये गोळ्या कशा सारायच्या, आणि.. रायफल कशी धरायची याचं शास्त्र शुद्ध प्रशिक्षण आम्हाला दिलं गेलं. पोटावर झोपलेल्या अवस्थेत, छातीवरील भाग थोडा वरील बजुस करत, रायफलला मानेखालील आडवं हाडूक आणि छातीच्या थोड्या वरील बाजूस असणार्या मांसल भागावर रायफलचा दस्ता घट्ट धरण्यास सांगितला. आणि, गोळ्या झाडण्याचा इशारा केला गेला.

छातीला एक जोरदार धक्का देत.. ठो ssss असा आवाज करत, बंदुकीतून गोळी सुटली.

आणि, समोर दूरवर असणार्या माणसाच्या प्रतीकृती वर ती गोळी जाऊन धडकली.
तितक्यात, कोठून तरी जोरात किंचाळण्याचा आवाज आला.
त्या आवाजाने, माझ्या तर गोट्याच कपाळात गेल्या. वाटलं, आमची गोळी चुकून कोणा व्यक्तीला लागली तर नाही ना ? माझ्या मनात नको त्या शंका येऊ लागल्या. पण तिथे, एक वेगळाच प्रकार घडला होता.
एका केडेटने... ताकतीच्या जोरावर जाऊन, रायफल छातीशी घट्ट न धरता थोडीशी हवेत धरली होती. आणि, गोळी सुटल्यानंतर रायफलचा दस्ता मागील बाजूस जोरात सरकून, त्याच्या फटक्याने त्याच्या मानेखालचं आडवं हाड तुटलं गेलं होतं.

ह्या घडलेल्या प्रकारामुळे, तो फौजी प्रशिक्षक खूपच चिडला होता.
त्या मुलाला, ताबडतोब अंबुलन्स मध्ये बसवून इस्पितळात नेलं गेलं.

हा नको तो उद्योग घडल्यामुळे, रागारागातच, तो आम्हाला म्हणाला..

भांचोत... पाच किलोकी रायफल ठीकसे नही पकड पाते.. पचास किलोकी 'लडकी' मिल जाये, तो कमर मे कसके पकडे रखोगे..!
मादरजात कहीके..
चलो, शुरू हो जावो, अब कि बार कोही गलती नही करेगा..!

माझ्याकडे अंगुली निर्देश करीत, तो फौजी मला म्हणाला..
छोटू.... उठा रायफल, और कर दे खाली..!

मी सुद्धा.. धाड s, धाड ss, धाड sss... आवाज काढत पूर्ण रायफल खाली केली. माझी रायफल खाली झाल्यावर. त्या फौजीने, माझा हात पकडत सर्व शिक्षनार्थीना उद्देशून तो म्हणाला.

चाहे, तबियत कम क्यू न हो... लेकीन अकल ठिकाणे होनी चाहिये.
वेल डन छोटू.. असं म्हणत माझ्या पाठीवर, त्याने शाब्बासकीची थाप ठोकली.

आणि माझं, 'फौजी' होण्याचं स्वप्नं साकार झालं..!

Haha

 · Reply · 1w