फेसबुकने.. आजवर मला खूप काही दिलं..
माझी स्वतःची अशी, कुठे ओळख ना पाळख. लेखन क्षेत्रात मी अगदी नवखा आणि तिर्हाईत माणूस. आणि..माझ्यासारख्या, साध्या ड्रायव्हर लेखक माणसाला बाजारात कोण विचारतंय हो..!
माझं लेखन, अगदी लाजवाब असतं. हे सर्वश्रुत आहे. पण.. हे लेखन क्षेत्र आणि सगळं जग एक मायाजाल आहे. इथे, जिथे पहावं तिथे वशिला आणि राजकारण लपलेलं आहे.

पण.. माझ्या बाबतीत तसं काहीच घडत नाही. हे सगळं मी फक्त उघड्या डोळ्यांनी पहात असतो. जीवन आहे, अशा घडामोडी होतच राहणार. 
पण.. ते काहीका असेना, हि.. माझ्यासाठी एक फारमोठी जमेची बाजू म्हणावी लागेल.

सकाळ वृतपत्र समूहात, माझा एखादा तरी लेख छापून यावा. अशी माझी, बऱ्याच वर्षापासूनची फार मोठी मनशा होती. पण हे सगळं नेमकं साधायचं कसं,आणि सांगायचं तरी कोणाला..?
कारण, कोणाकडे याचना करत हात पसरणं मला जमत नाही. आणि, माझी म्हणावी अशी कोणत्याही माध्यमात ओळख सुद्धा नाही. पण म्हणतात ना, इच्छा तिथे मार्ग. या उक्तीप्रमाणे, माझ्या लेखनाचे वाचक आणि चाहते असणारे. सकाळ वृत्तपत्र समूहात सिनियर सब एडिटर म्हणून काम करत असणारे.
माझे प्रिय मित्र. श्री. मंदार भाऊंनी, मला मेसेज करून, माझा फेसबुकवर गाजलेला एक लेख स्वतः मागवून घेतला. आणि, त्याला या माध्यमाद्वारे जगभर प्रसिद्धी दिली.
हेच प्रेम असतं हो, बाकी सगळं काही झूट आहे.

आजच्या " सकाळ " वर्तमानपत्रात.. सप्तरंग पुरवणीत, नेट भेट मध्ये.
पहिल्यांदाच..माझा फोटो, आणि माझ्या नावासहित आलेला माझा लेख.