या वाईन शॉप वाल्यांची, हायकोर्टाने चांगलीच खोड मोडली बघा.
सुरवातीला यांचे फार नखरे असायचे,
सुट्टे पैसेच द्या, नाहीतर उरलेल्या पाच दहा रुपयात, रुपाया दोन रुपयाची फालतू चणे फुटाण्याची पुडी जबरदस्तीने हातावर टेकवायचे. नाहीतर, दारू द्यायला सरळ नकार द्यायचे. पूर्वी, भलताच माज होता यांना.

आज असाच.. एक दुक्खी वाईनशॉप चा मालक मला भेटला. सहज म्हणून मी त्याला विचारलं, 
कधी सुरु होतंय..? का कायमचा रामराम ठोकलाय..!
तर, अगदी अजीजीने मला तो म्हणाला.. नाही, नाही होईल येवढ्यात सुरु.

मग मी त्याला म्हणालो.. हि सगळी तुमच्या पापाची फळं आहेत बरं का. देशी वाल्याला ताटकळत ठेवून, इंग्लिश वाल्याला पहिलं प्राधान्य द्यायचे.
का..? तो देशीवाला तुमच्याकडून फुकट दारू घ्यायचा का.? काहीच कारण नसताना, तुम्ही त्याला नको तसं अपमानास्पद बोलायचे.
नको तसल्या फालतू चण्या फुटाण्याच्या पुड्या, लोकांच्या हातावर बळजबरीने टेकवायचे. का तर, तुमचं दुकान हायवेवर आहे म्हणून..! आता कसं वाटतंय तुम्हाला..? त्यावर, तो मित्र अगदी खुल्या मनाने मला म्हणाला..

नाही राव.. इथून पुढे तसले प्रकार आमच्या हातून घडणार नाहीत. फार मोठी अद्दल घडलीय आता. फक्त, आमची दुकानं तेवढी लवकर सुरु झाली पाहिजेत..!
फारच अवघड परिस्थिती झाली आहे..!
हे सगळं तो अगदी काकुळतीला येऊन बोलत होता. त्यामुळे मी सुद्धा, त्याची मनधरणी करत त्याला म्हणालो,
होईल.. सगळं काही ठीक होईल. अजून थोडा वेळ कळ काढा.
त्यावेळी.. खुश होऊन, त्याने माझ्या हातात दिलेला हात इतका घट्ट आवळून धरला होता. कि त्यावरून, मला त्याच्या परिस्थितीचा थोडक्यात अंदाज आला. शेवटी, यांना सुद्धा देणी घेणी असतातच कि. व्यवहार मोठे, खर्च मोठे, देणं घेणं मोठं. हे सगळं ओघाने आलंच. पण, एक गोष्ट त्यावेळी माझ्या ध्यानात आली.

सगळं बंद पडल्यावर..
शिलकी सुद्धा,जास्त दिवस कामाला येत नाही. आणि, हे तत्व सर्वांना लागू आहे बरं का.